Verborgen wijsheid

Mijn eigen koning worden XXX.

Vanavond tijdens de avondwake, waar we zongen voor een overleden mede-koorlid, werd dit mooie gedicht voorgelezen. Het is een bekend gedicht, en toch ontdek ik er elke keer weer iets nieuws in. Nu raakte het me, dat volwassen mensen kennelijk niet meer in staat zijn om zich te verbinden met iets dat zich misschien het beste laat omschrijven als totale liefde. Is het onze ratio, die probeert te verklaren, wat niet in woorden uit te leggen is, maar wat alleen via het hart kan worden gevoeld? En gebeurt dit niet veel vaker met dingen, die we met onze ratio niet kunnen begrijpen, en die we dus niet toelaten, niet willen geloven?! Wie zijn wij eigenlijk dat we denken dat wij alle wijsheid in pacht hebben? Ik voelde me weer even heel klein, maar wel heel veilig, in de schoot van het prachtige universum, met al haar verborgen wijsheid.


VOOR EEN DAG VAN MORGEN


Wanneer ik morgen doodga,
vertel dan aan de bomen
hoeveel ik van je hield.
Vertel het aan de wind,
die in de bomen klimt
of uit de takken valt,
hoeveel ik van je hield.
Vertel het aan een kind,
dat jong genoeg is om het te begrijpen.
Vertel het aan een dier,
misschien alleen door het aan te kijken.
Vertel het aan de huizen van steen,
vertel het aan de stad,
hoe lief ik je had.

Maar zeg het aan geen mens.
Ze zouden je niet geloven.
Ze zouden niet willen geloven dat
alleen maar een man alleen maar een vrouw,
dat een mens een mens zo liefhad
als ik jou.

Hans Andreus
Uit: Al ben ik een reiziger (1959)

Het eigen koningschap

Mijn eigen koning worden XIX.

Welke regering is de beste? Die regering die ons leert onszelf te regeren. - Goethe

Over koningschap gesproken! Bovenstaand citaat (met dank aan Twitter en @NatureRunsWild) geeft precies weer waar mijn blogs in oorsprong mee begonnen zijn; mijn besef dat ieder mens zelf de beslissing kan nemen de regie, de regering, over zichzelf ter hand te nemen. Dit klinkt misschien wel heel serieus en zwaar zo, maar ik bedoel er mee te zeggen dat de mens als enig levend wezen zelfbewustzijn heeft. Met dit zelfbewustzijn kun je op een gegeven moment tot het besef komen dat je jezelf kunt regeren, kunt sturen. Als je jezelf niet regeert, laat je je leiden door je impulsen, je instinct, je onderbuik; eigenlijk wat een dier ook doet dus. Ik ben een hond, ik zie een kat, ik ga blaffen en moet achter die kat aan.

Er zijn natuurlijk diverse gradaties van regeren, door de dag heen, en door je leven heen. Als baby is er nog geen sprake van regering, van sturing, en als je slaapt (gelukkig) ook niet. En 's ochtends vroeg reageer ik wellicht anders op een opmerking die mij irriteert, dan als diezelfde opmerking 's middags zou zijn gemaakt. De vraag is wanneer ik mij bewust ben dat ik mezelf aan het regeren ben. En wat houdt dat regeren dan in?

Je zou kunnen denken dat regeren wil zeggen dat je je emoties onderdrukt, net als een koning die vroeger zijn onderdanen onderdrukte. Volgens mij is dat niet wat regeren is. Jezelf regeren is, onder anderen, dat je als een soort objectieve waarnemer naar jezelf kunt kijken en vanuit diverse blikrichtingen naar de situatie kijkt waarin je je bevindt, voordat je 'ongefilterd' reageert. Jezelf regeren is ook goed naar jezelf durven kijken, naar je zon- en schaduwkanten en die allebei te zien als onderdeel van wie je bent. En dan denk ik zelf niet dat het de bedoeling is dat als je vindt dat jouw schaduwkant is dat je moeite hebt om rekening te houden met anderen, dat je dat dan maar laat voor wat het is, met de opmerking "zo ben ik nu eenmaal, dat is de aard van dit beestje" ... De uitdaging, denk ik, is enerzijds jezelf te accepteren zoals je bent, en anderzijds de ontwikkelmogelijkheden aan te pakken die er zijn. Nee, regeren is niet makkelijk!

En extra lastig is, dat we dit ook niet automatisch van iemand anders leren. Deze leergang speelt zich in ons binnenste af, je kunt de voortgang niet direct meten. Dat hoeft ook niet. Maar ik zou het geweldig vinden als er op school tenminste enigszins aandacht aan zou kunnen worden geschonken; kinderen bewust maken van het zelfbewustzijn en welke kansen, maar ook verantwoordelijkheid, het ons als mens geeft. Er zijn ongetwijfeld scholen waar dit aan bod komt, direct, dan wel indirect. Maar de beste regering zou wat mij betreft de regering zijn, die faciliteert, die stimuleert, die enthousiasmeert, die voorleeft, dat jezelf regeren onlosmakelijk bij het mens zijn, het mens worden, hoort. Uiteindelijk helpen we daar de hele wereld mee.

Onze diepste angst

Mijn eigen koning worden XXVIII.

Sinds ik met deze blog begonnen ben, heb ik me regelmatig afgevraagd wie ze leest; ik kan per blog de statistieken zien, maar nooit wie het heeft geopend. Af en toe krijg ik leuke reacties, waar ik dan weer over na denk en weer reageer. Die reacties staan soms onder de blog, maar gaan ook wel eens via mijn gewone mail, of in de wandelgangen. En dat vind ik prachtig, want dat is ook een soort chemie, wat er dan nog plaats vindt; een stukje navertering eigenlijk. Daarom vond ik het heel erg leuk dat ik vandaag door 3 verschillende mensen werd aangesproken over mijn blog. Vooral blijven doen hoor!

Door die gesprekken werd ik me ervan bewust, dat er ergens toch een stukje onzekerheid zit (of is het een vorm van angst): doe ik het wel goed genoeg? Terwijl ik begonnen ben met de blog om zelf te onderzoeken op welke manieren ik me als mens verder kan ontwikkelen. Ont-wikkelen, zoals een vriendin me vandaag nog eens mooi hielp herinneren. We zijn ingewikkelde wezens en door te ontwikkelen komen we dichter bij de kern van wie we zijn. Vanavond zat ik daar dus allemaal nog eens over na te denken en toen kwam opeens het prachtige stuk tekst van Marianne Williamson bij me naar boven en ik ga het hier opnemen, omdat ik het graag deel met anderen en omdat ik het niet vaak genoeg kan lezen.


Onze diepste angst
Door Marianne Williamson


Onze diepste angst is niet dat we ontoereikend zijn.
Onze diepste angst is dat we mateloos machtig zijn.
Het is ons licht, niet onze duisternis
Dat ons het meest beangstigt.

We vragen ons af
Wie ben ik om briljant, prachtig, talentvol, fantastisch te zijn?
Eigenlijk, wie ben jij om niet te zijn?
Je bent een kind van God.

Je speelt dat je onbelangrijk bent
Dat dient de wereld niet.
Er is niets verheffends aan je kleiner maken
Zodat andere mensen om je heen zich niet onzeker voelen.

We zijn allemaal bedoeld om te stralen,
Zoals kinderen dat doen.
We zijn geboren om te manifesteren
De glorie van God dat is binnenin ons.

Het zit niet alleen in sommigen van ons;
Het zit in iedereen.

En als we ons eigen licht laten schijnen,
Geven we onbewust andere mensen toestemming om hetzelfde te doen.
Als wij bevrijd zijn van onze eigen angst,
Bevrijdt onze aanwezigheid automatisch anderen.


Opmerking: Dit inspirerende citaat is overgenomen uit Marianne Williamson’s boek A Return to Love. Het gedicht wordt vaak aan Nelson Mandela toegeschreven, maar Marianne Williamson is de oorspronkelijke auteur.

Ongenode gasten

Mijn eigen koning worden XXVII.

Mijn rondje door de tuin vanavond vlak voor het donker werd, mondde uit in een stiekeme onkruidverwijderingssessie. Zoals dat vaker gaat als ik naar buiten loop om bijvoorbeeld even iets in de groencontainer te gooien, viel mijn oog op onze rijkelijk groene border aan die kant van het huis. Onze zoon had iemand vandaag heel blij gemaakt met een bosje zelf geknipte lelietjes van Dalen, en ik was wel benieuwd hoeveel er eigenlijk nog stonden na zijn uitdunactie. Zoonlief kennende houdt hij niet van half werk...Tot mijn opluchting stonden er nog veel van die prachtige, tere, fijn gevormde bloemetjes, veelal ook verstopt tussen het andere oprukkende groen.

Dat oprukkende ruimte vullende groen leek in eerste instantie volledig te passen in de oorspronkelijke vegetatie van de border in kwestie. Toen ik toch wat beter ging kijken met welke types onze lieve lelietjes van Dalen zich ophielden, zag ik tot mij schrik dat er toch wat ongenode gasten tussen gekropen waren. En niet de kleinste en subtielste soorten! Zo stonden er opeens verscheidene bosjes met Look zonder look. Dit plantje heeft toch eigenlijk wel een speciale plek in mijn hart. Ik weet nog goed dat ik het voor het eerst in onze tuin ontdekte en hoe ik het zorgvuldig liet staan, omdat ik zo onder de indruk was van de ragfijne witte bloemetjes. Het combineert ook mooi met de lelietjes van Dalen. Tot mijn verbazing groeiden al die subtiele plantjes maar door en door, tot ze uiteindelijk boven alle anderen uit troonden met wel bijna een meter hoogte, waarbij de onderste bladeren aan de stengel behoorlijk groot waren geworden, en met veel zaadjes...

Een zelfde soort verhaal geldt voor de Bosanemoon. Het eerste jaar was ik gecharmeerd van het mooie ingesneden blad en de subtiele witte bloemetjes, met dat hele kleine gele hartje. Totdat deze plant zich werkelijk overal naar toe verspreidde, en de andere planten ging overwoekeren. Toen moesten er toch wat beperkende maatregelen worden getroffen. Ja, en dan de lange grashalmen, in al zijn verschijningsvormen. Ik sta er altijd weer van te kijken dat het al bloeit voordat ik het heb ontdekt. En gras is echt geniepig, in de zin dat het altijd wortelt tussen de planten waar je extra zuinig op bent, zoals de vorig jaar geplante Hortensia's en dan het liefst ook nog echt om de takken heen op de plek waar ze uit de aarde komen.

Nadat ik hier weer bij stil had gestaan, heb ik deze ongenode gasten toch opgepakt en gedoneerd aan de groenbak, waardoor ze straks als compost een tweede leven tegemoet kunnen gaan. En eigenlijk werkt het met alle materie om je heen ook wel zo; er verschijnt continu materie om je heen, deels gewenst en deels ongewenst. Je kunt heel rigoureus alle ongewenste zaken uit je leven bannen, maar dan loop je ook de 'gelukkige toevallen' mis. Zo heb ik nu een hele tuin vol met vergeet-mij-nietjes bijvoorbeeld. Je kunt ook alles willen bewaren, want "je weet maar nooit wanneer het ooit van pas komt". Ja, maar intussen ligt je zolder vol oude troep en kun je je schooldiploma er niet meer tussen vinden, op het moment dat je dat net nodig hebt.

Ook hier geldt de kunst van zelf het midden zoeken, en datgene aan materie om je heen te hebben, wat bij jou past. En niet dat het past, omdat je nu eenmaal een verzamelaar bent, maar dat het past, omdat jij je daar fijn bij voelt. Ik stond altijd te boek als sloddervos en als iemand die moeilijk afscheid nam van spullen. Het grappige is, dat dat in de loop van de jaren enorm veranderd is - en een dynamisch huishouden met kinderen in een huis met niet al te veel bergruimte heeft daar ook een zekere dwingende rol in gespeeld-, maar dat mensen die mij nog van vroeger kennen, mij nog steeds door die bril bekijken. Eerlijk toegegeven, een steriel huis zal ik nooit krijgen, ik heb gewoon bij veel op het eerste oog onbenullige spulletjes wel een verhaal. Maar in tegenstelling tot mijn vroegere habitat, waar het gehalte aan 'ongenode gasten' echt te hoog was, voel ik me nu (meestal) erg prettig in mijn huidige huis, waar wel een zekere vorm van 'immigrantenbeleid' heerst en dat is het grote verschil. En dat zie je mooi weerspiegeld in onze tuin! Hee, had ik niet al eerder een blog geschreven over de natuur als spiegel...?!

Wat is pech en wat is geluk?

Mijn eigen koning worden XXVI.

Vanwege gebrek aan inspiratie en energie, blog ik vandaag een inspirerend verhaal dat ik laatst via Twitter oppikte en dat zo mooi de beperkingen van ons oordeel laat zien:

Een boer woont in een arm dorpje. Hij wordt door iedereen beschouwd als rijk, want hij heeft een paard dat hij gebruikt om mee te ploegen. Op een dag gaat het paard ervandoor. Zijn buurman vindt het vreselijk, maar de boer zegt alleen maar: “Wat is pech en wat is geluk?”

Een paar dagen later komt het paard terug. Het brengt ook nog een wild paard mee. Zijn buurman vindt dat de boer veel geluk heeft gehad, maar de boer zegt alleen: “Wat is geluk en wat is pech?”

De volgende dag probeert de zoon van de boer op het wilde paard te rijden. Het paard werpt hem af en de zoon breekt een been. De buurman toont zijn medeleven, maar de boer zegt opnieuw: “Wat is pech en wat is geluk?”

Een week later komen militairen naar het dorp om jonge mannen te recruteren voor de verplichte dienst. De zoon van de boer willen ze niet hebben vanwege zijn gebroken been. De buurman laat weten dat hij toch wel geluk heeft gehad, maar de boer zegt weer: “Wat is geluk en wat is pech?”

(Zie ook: http://www.voorpositiviteit.nl/176-is-geluk/)

Magie 2.0

Mijn eigen koning worden XXV.

Uitgeput na een dag vol indrukken in de Efteling, vraag ik me af waarom we en masse zo'n pretpark bezoeken. Hoewel, voor sommigen is het een bezoeking :-)  Ik moest er ook jaren niets van hebben en mijn kinderen werden meewarig aangekeken als ze vertelden dat ze nog nooit in de Efteling waren geweest. Maar, soms is het goed eens van je principes af te stappen, en zo togen wij vanmorgen in een touringcar vol met buurtgenoten op weg naar Kaatsheuvel.

We hadden geluk met het weer en met het relatief lage aantal bezoekers, dus dat begon al goed. Omdat ons gezin een mix is van 'durfallen' en -laten we zeggen- voorzichtigere types, splitsten we ons na de droomvlucht op; de ene helft ging griezelen en gillen in allerlei attracties met een hoog desoriënterend karakter, terwijl de andere helft ging genieten van de magie van mooie vergezichten, sprookjes en meerkoetnestjes aan de waterkant.

En zowaar, ik ben gaan begrijpen wat al die mensen er toe brengt om zo'n massa-activiteit op te zoeken. Want wat was het heerlijk om me mee te laten voeren naar een droomwereld, gevuld met elfjes, kaboutertjes en mooie natuur; mijn ratio die me normaal gesproken voorhoudt dat het allemaal nep is, had ik op de parkeerplaats achtergelaten (volgens mij komt dat onder meer doordat je begeleid door muziek naar het mooie entreegebouw loopt), dus ik keek rond met de blik van een kind; heerlijk!

Toen we nog kind waren was onze wereld nog veel meer gevuld met magie dan nu we volwassen zijn; Sinterklaas en de Paashaas waren levensecht, sprookjes leefden en de grotemensenwereld was nog ver weg. En wat was dat een heerlijke, zorgeloze tijd. Maar kleine mensen worden groot en helaas verliezen we dan vaak het meeste van de magie uit onze kindertijd. Behalve in de Efteling, daar kunnen we dat weer voelen, als we willen. En omdat alléén de magie een beetje soft is, is de combinatie met kicks krijgen een hele logische: een ander gevoel uit de kindertijd is de euforie van het overwinnen van iets; de eerste keer fietsen zonder zijwieltjes, het halen van je zwemdiploma, van de hoge duikplank durven, je eerste vriendje, etc.

Dan rijst bij mij de vraag: kennelijk hebben we dus toch de behoefte deze magie en 'kicks' te ervaren, waarom proberen we dat dan niet in ons dagelijkse leven voor elkaar te krijgen?! Dus niet alleen via Efteling, reizen naar verre oorden en spannende activiteiten zoals bijvoorbeeld bungee jumpen. Het antwoord is volgens mij omdat dit innerlijke activiteit van ons vergt. Het is vele malen gemakkelijker dit 'passief' te ondergaan op boven beschreven manieren, dan om in jezelf op zoek te gaan naar de manier waarop jij zelf de magie en de 'kicks' in je leven (terug) krijgt. Het klinkt ook veel leuker op Facebook of bij een verjaardag om te vertellen van je bezoek aan de Efteling, dan opgewonden te vertellen dat je vandaag de rododendrons betoverend mooi hebt zien bloeien en dat dat je een 'kick' gaf...

Chocolat

Mijn eigen koning worden XXIV.

Vanavond heb ik naar een prachtige film gekeken, "Chocolat" met Johnny Depp als een mooie 'zwerver, levend op een boot', die zich nergens wil vestigen omdat hij dan aan de verwachtingen van anderen moet gaan voldoen. Hoofdpersoon is een vrouw die ook van plek naar plek trekt, net als haar moeder, haar oma, en al de vrouwen voor hen. Haar doel is om mensen kennis te laten maken met de geneeskracht van chocola en om mensen te helpen.

Ik vind het een geweldige film, los van het feit dat ik gek op chocolade ben; hij laat zoveel van de menselijke eigenschappen zien, en wat we elkaar en onszelf aandoen, door niet onze passie te volgen, door onszelf niet trouw te zijn. Tegelijk laat hij ook hoop en vertrouwen doorschemeren. Deze film maakt op mij net zoveel indruk als de film "as it is in heaven"; daar wijd ik vast over niet te lange tijd ook een blog aan.

Daarom vandaag een korte blog, want de kern van de film wil ik graag vasthouden: het gaat er niet om wat we ons ontzeggen, wat we laten, wat we niet doen...het gaat er om wat we omarmen!

Niets-nut?!

Mijn eigen koning worden XXIII.

De blog die ik gisteren schreef en de reacties erop heeft me geïnspireerd om nog wat dieper door te gaan op het waarom van dingen doen. Het zit zo in onze patronen ingebakken dat we iemand beoordelen op zijn of haar daden: als je jezelf ergens voorstelt is het bijna normaal dat je in een adem door je naam en je beroep noemt. Mensen roepen vaak dat ze het zo druk hebben, en stiekem vinden ze dat fijn, want dat klinkt zo goed. Jezelf vervelen schijnt niet meer te mogen of zelfs te kunnen, we worden continu geprikkeld door dingen die we kunnen doen...

Het doen geeft ook volDOENing, we maken ons nuttig, maar is dat vaak niet een misplaatst gevoel; houden we onszelf er niet mee voor de gek?! Het doen kan ook een afleiding zijn voor iets anders dat eigenlijk in ons is, maar waarmee we (nog) niet zo goed raad weten. Dat klinkt mysterieuzer dan het is. Door continu in de actieve doe-modus te leven, gunnen we ons niet de rust om in het NU te zijn, contact te maken met wie we in werkelijkheid zijn. Dat zijn we meestal niet meer gewend, dus kan dat beangstigend zijn, en dus voelt het prettiger dat gevoel -bewust, dan wel onbewust- te vermijden, door vooral lekker door te rennen. Dat geeft toch een enorme kick?!

Als we te zijner tijd terugblikken op ons leven, kan de vraag zijn wat we allemaal bereikt hebben, wat we gedaan hebben. Als ik dat in het klein alvast aan het eind van de dag oefen, dan valt me op, dat die daden heel snel vervliegen in mijn herinnering. Wat veel meer blijft hangen, is wie ik geweest ben; kon ik er volledig zijn voor die vriendin die steun nodig had, kon ik begrip opbrengen voor die collega met die lastige vraag, kon ik onvoorwaardelijk mijn kind liefhebben, ook al kwam hij thuis met een gat in zijn nieuwe broek?

Het valt mij op, dat des te meer 'ademtijd' ik heb, des te gerichter en bewuster mijn daden zijn, en van andere aard dan 'even snel scoren'. Ik heb me eerder verdiept in time management en allerlei trucs om meer te kunnen doen met de tijd die ik had. Tot op zekere hoogte levert dat best wat op. De gouden vondst was echter, dat als ik ruimte neem om bewust even niets te doen, ik er de 'verloren tijd' dubbel en dwars mee terugverdien; ik kan dan meer werken vanuit een soort flow. Letterlijk geval van niets-nut dus! In de hectiek van het dagelijkse leven is het voor mij toch steeds een uitdaging om af en toe even terug te houden, het blijft een zoektocht, ik lijk wel een mens ;-)

To do or not to do

Mijn eigen koning worden XXII.

In mijn blog van gisteren kwam het toeschouwer zijn ter sprake. Een ander aspect van het toeschouwer zijn, is de impuls die het op kan roepen om iets te gaan doen. Dit wordt mooi beschreven in het boek van Jan Terlouw, Zoektocht in Katoren, dat ik toevallig (of niet) aan het voorlezen ben aan één van onze kinderen. Koss, de hoofdpersoon, is al weken op zoek naar iemand, en ziet in elke stad waar hij komt wonderbaarlijke dingen. Op een gegeven moment komt hij tot het besef dat hij tot dan toe alleen toeschouwer is geweest, hij heeft niets gedaan om de situaties die hij tegenkwam te veranderen. Hij stelt zich dan de vraag of het niet tijd wordt dat hij in actie komt.

Dit is zo'n herkenbaar dilemma voor mij! Ik kom regelmatig dingen tegen, waarvan ik vind dat het anders zou kunnen en heb dan de neiging daar actief wat aan te gaan doen. Het begon al met mijn studiekeuze destijds: Scheikundige Technologie aan de TU in Delft, met het idee Biotechnologie te kiezen, zodat ik kon gaan bijdragen aan een milieuvriendelijkere manier van omgaan met de aarde. Dat is er op die manier nooit van gekomen, ik ben na een jaar Scheikunde gaan studeren in Leiden en ben afgestudeerd in de Biochemie. De chemie van het leven, dat had mijn interesse en graag wilde ik mee gaan helpen ziektemechanismen te gaan ontrafelen. Na mijn promotietijd op een moleculair biologisch lab, verbonden aan een Rotterdams ziekenhuis was mijn idealisme al weer getemperd door realisme; onderzoek was toch niet helemaal mijn ding: na zoveel jaar ben je dan zo weinig opgeschoten op de vierkante millimeter van dat vakgebied...

Inmiddels ben ik al zo'n vijftien jaar actief in de klinische chemie, een prachtig vak, dat er toe bijdraagt dat artsen een diagnose kunnen uitsluiten of bevestigen, een prognose kunnen geven en een ziekteverloop kunnen volgen. Ik doe dit met veel plezier, maar ook hier zie ik natuurlijk regelmatig zaken waarvan ik vind dat het anders zou kunnen. En dan is steeds de vraag: hoeveel is het me waard om hier extra tijd in te investeren? Tot nu toe was die vraag heel snel beantwoord: als moeder van 3 kinderen, een drukke parttime functie met zowel vakinhoud als management, en een echtgenoot die ook nog wel eens wil kunnen werken houd ik weinig tijd over voor dit soort 'hobbies'.

En toch wringt het weleens, als ik de succesverhalen van anderen lees. Mijn eerste reactie is altijd dat ik een beetje jaloers ben dat ik dat niet heb gedaan. Mijn tweede reactie is dat ik me mijn grenzen besef, qua tijd, maar ook qua persoon; ik ben meer een creatieve denker dan een doener. En dan ben ik blij dat een ander het heeft gedaan. Een mooie tweet van vandaag sluit daar prachtig op aan: @janbommerez: "The key to effortless creating is... doing no effort. Amazing isn't it? Creation is done through us, not by us. Get out of the way and enjoy". Wat een opluchting! Mijn eigen oordeel dus loslaten en mijn weg blijven volgen. Was dit een restje Calvinisme in mij dat ik nog kwijt moest?! Ik ben benieuwd wat Koss gaat doen...!

(V)oordeel?

Mijn eigen koning worden XXI.

Vanavond waren we met ons leesclubje bijeen. We zijn al een tijd bezig met het boek 'tijdgenoten onderweg' van Christine Gruwez, en het bijbehorende werkboekje. Het thema van het boek gaat over hoe om te gaan met alle gebeurtenissen die we dagelijks om ons heen en via de media zien gebeuren. Hoe dit alles je het gevoel van machteloze toeschouwer kan geven en dat er een weg mogelijk is om je hiervan te bevrijden en tijdgenoot te worden. We hadden allemaal hooggespannen verwachtingen, en nu, ruim een jaar later, vroegen we ons af wat het ons tot nu toe heeft opgeleverd.

Dat bleek nog niet zo gemakkelijk onder woorden te brengen. Het liefst zouden we een makkelijk meetbaar resultaat willen hebben, maar dat is waarschijnlijk hetzelfde als het willen meten hoe assertief iemand is geworden na een weerbaarheidstraining. Wat het boekje ons duidelijk wil maken, is dat een oordeel vellen heel makkelijk lijkt, op het eerste gezicht. Maar dat als je verder kijkt, er vaak meerdere blikrichtingen zijn, waardoor een duidelijke scheidslijn tussen twee kanten steeds waziger wordt. Het gevolg is dat daardoor het vellen van een oordeel moeilijk en soms zelfs overbodig wordt.

In deze tijd waarin van mensen min of meer verwacht wordt overal een mening en een oordeel over klaar te hebben, voelt dat misschien een beetje tegenstrijdig, in eerste instantie. Je telt al snel niet echt mee als je niet je mening ventileert, en de mensen met de grootste mond krijgen vaak de meeste steun. Onze huidige politiek laat daar veelvuldig voorbeelden van zien. Het is een teken van daadkracht, van sterk leiderschap als je je oordeel snel klaar hebt; dat geeft duidelijkheid.

Dat klopt helemaal. De vraag is of duidelijkheid ook altijd recht doet aan alle partijen, alle kanten van een kwestie. Hoe eerlijk is die duidelijkheid? Een mooi voorbeeld dat vanavond werd genoemd is de vraag om rehabilitatie van mannen, die destijds weigerden te gaan vechten in Nl-Indië. Een lange tijd werden die afgeschilderd als landverraders. Inmiddels is er veel meer informatie beschikbaar gekomen en is de nationale mening 180 graden gewijzigd. En er zijn natuurlijk veel meer voorbeelden te verzinnen. Waarom blijven we dan nog steeds vasthouden aan het snelle oordeel? We leren dat zelfs al aan kinderen op de lage school...

Een verklaring die ik ervoor heb, is dat door snel een oordeel te hebben, we snel een etiketje kunnen plakken: goed of fout, vies of lekker, fijn of niet fijn, etc. Daarmee is de zaak afgehandeld en hoeven we er verder niet meer over na te denken. Het is daardoor ook wel een veilige manier om om te gaan met de wereld om ons heen. De vraag is hoe bewust we ervan zijn dat we dit zo doen. Misschien is het een idee om 1 keer per jaar een oordeelloze zondag in te voeren...als eerste stap!

Keuzekans

Mijn eigen koning worden XX.


Tweede Pinksterdag, motregen, koud; de goede ingrediënten om eindelijk eens de foto's van afgelopen zomervakantie te gaan ordenen tot een mooi fotoboek. Die foto's had ik gelukkig snel gevonden op mijn laptop, maar het grootste werk is altijd het uitzoeken welke foto's ik wel of niet wil gebruiken om onze familiegeschiedenis op te luisteren. 260 had ik er dit jaar, en na een strenge selectieprocedure kwam ik uit op 200 foto's. Weggooien is niet mijn grootste kwaliteit...

Me dat beseffende moest ik zuchtend denken aan al die andere duizenden foto's op mijn harde schijf en op back-up schijfjes. Twintig jaar geleden, voor de komst van de digitale camera, was het maken van foto's een heel ander soort bezigheid voor mij. Ik kocht voor een vakantie twee of drie filmrolletjes en pas na terugkomst en ontwikkelen bleek of die mooie shots gelukt waren. Met een beetje mazzel hield ik dan precies genoeg goede foto's over om een leuk plakboek mee te vullen.

De ontwikkeling die ik doormaak in het proces van fotograferen, doet zich eigenlijk op heel veel fronten in mijn, in ons leven voor. Denk maar aan de enorme keuze die we tegenwoordig hebben tussen verschillende soorten brood bij de bakker, de enorme keus in supermarkten, schoenen- en kledingwinkels, elektronica, reisburo's, maar ook qua studiekeuze, partnerkeuze, gezondheidszorg, politieke partijen, levensbeschouwelijke stromingen, etc. etc. Op elk gebied in ons leven worden we geconfronteerd met keuzes die we moeten maken, waar voorheen de regels golden van de 'zuil' waartoe je hoorde.
Het probleem dat ik af en toe met keuzes maken heb is, dat wat je niet kiest, dus allemaal afvalt; ik schreef al dat weggooien niet mijn talent is! Daarom houd ik ook wel van het 'én én principe'; voor het ene kiezen, sluit het andere niet uit. Maar dat is niet overal op toepasbaar!

Wat betekent het maken van keuzes voor ons? Volgens mij geeft het ons een ontwikkelingskans; het maken van keuzes doet een beroep op onze individualiteit, afhankelijk van het feit of je de keuze echt zelf maakt, of omdat je denkt dat anderen dat van je verwachten, of omdat je zonder nadenken een keuze maakt uit gewoonte. Elke keer dat we met een keuze worden geconfronteerd, krijgen we de kans ons eigen wezen te leren kennen, als we dat willen. En dat varieert van de bolletjes ijs in je horentje, het soort boeken dat je leest tot aan het wereld- en mensbeeld dat je aanhangt. In theorie zou alles een keuze kunnen zijn, ware het niet dat als je bij alles zo bewust na zou denken, je leven er wel heel moeizaam uit gaat zien, denk ik...Wat ben ik blij dat er verrassingsmenu's bestaan!

Verbinding

Mijn eigen koning worden XIX.

Dit weekend, Pinksterweekend, is de hekkensluiter qua nationale feestdagen in de eerste helft van het jaar. Vanaf de voorjaarsvakantie voelt het voor mij als een lange slinger van feestdag naar feestdag. Aan de ene kant wel lekker, zoveel vrije dagen, maar het weekritme wordt er ook door verstoord; in een gezin met kinderen niet altijd even fijn. het brengt mij er toe weer eens goed over deze dagen na te denken.

In mijn jeugd hadden deze dagen wel een bijzonder tintje; ik kom uit een gezin waar de kerk niet de boventoon voerde, maar een zekere verbinding met religie was er wel. Ik zat op een christelijke lagere school en daar werd altijd aandacht besteed aan de christelijke feesten. Toen ik op mijn achttiende ging studeren en op kamers ging, zat dit patroon er nog wel in, maar hoorde het thuis in het rijtje verplichtingen. Ik voelde er vanuit mijzelf eigenlijk geen verbinding meer mee. Sterker nog, op dit soort dagen maakte een verdrietig gevoel zich van mij meester, ook omdat ik om mij heen zag wat het met anderen deed: alleenstaanden die op dat soort dagen extra geconfronteerd worden met het alleen zijn, anderen die vol stress inkopen doen omdat deze dagen symbool staan voor uitgebreid tafelen, en vooral veel mensen die min of meer verplicht allerlei bezoekjes afleggen. Als ik nu om me heen kijk, zie ik dat naast bovenstaande, veel mensen die feestdagen als welkome klus- of winkeldagen gebruiken, zeker nu steeds meer winkels dan ook open zijn.

Voor mij is er veel veranderd in mijn beleving van deze feestdagen, sinds onze kinderen op school zitten. Hun school, een vrije school, besteedt veel aandacht aan de zogenoemde 'jaarfeesten', vanuit het besef dat deze feesten een mooie leidraad vormen voor het bewust meebeleven van de seizoenswisselingen, het ritme door het jaar heen; een soort in- en uitademen.  Zo mochten de kinderen afgelopen vrijdag met hun klas een mooi vlechtwerk maken met de linten van de meiboom; ze vormen samen een cirkel rond de paal en al zingend en lopend, ieder zijn eigen weg, maar continu in afstemming met degenen voor, achter, en tegenover hen, zien we het vlechtwerk om de paal ontstaan.

Mooier dan dat kan volgens mij nauwelijks uitgebeeld worden wat voor mij de betekenis van Pinksteren is: het besef dat we allemaal verbonden zijn, en dat we geen woorden nodig hebben om dat te kunnen voelen. Door met elkaar op weg te gaan, ieder vanuit zijn eigen kracht, talent, kern, kunnen we samen de mooiste dingen, 'vlechtwerken', bereiken. Wat een kans!

Onderweg zijn

Mijn eigen koning worden XVIII.

Vandaag werd ik getriggerd door een op het eerste oog niet heel spannende uitspraak van Krishnamurti: "op onvrede bestaat geen antwoord ". De uitleg die er bij stond was des te spannender; 'we zullen er nooit achter komen wat aan onze onvrede ten grondslag ligt, omdat we alleen maar bezig zijn met het zoeken naar middelen of manieren om tevreden te worden.'

"Het enige  wat ons bezighoudt is het loskomen van de schroeiende onrust. Dat is enorm moeilijk, omdat onze geest nooit tevreden, nooit ingenomen is met wat hij ziet, als hij 'dat wat is' observeert. Dat wil hij dus altijd omzetten in iets anders. Je eigen geest veroordeelt 'dat wat is', en vergelijkt het met hoe het zou moeten zijn. Daardoor zet je geest zich er tegen af, en daarmee ook tegen datgene wat de onvrede veroorzaakt."

Dat sluit weer naadloos aan op de volgende uitspraak van Amir Zoghi: “Fear can only rule and control those who live in fear.”  Die 'angst' bestaat uit de altijd doorgaande zoektocht naar dingen die gedaan moeten worden (de mij bekende things-to-do lijstjes...). Daardoor bestaat het risico dat er niet genoeg ruimte overblijft voor de dingen waar we (ik) van houden. De vraag is waar die behoefte aan 'dingen doen' vandaan komt, is dat angst, of liefde?!

Het is mooi dat deze twee teksten vandaag op mijn weg komen, net nu ik me de afgelopen tijd besef dat ik veel te lang aan het 'doorsjezen' ben geweest, en eigenlijk niet voldoende heb 'geoogst', niet voldoende heb gezien wat er allemaal (al) is. Het voelt alsof ik altijd maar onderweg ben. En er is helemaal niets mis met reizen, met transformeren zogezegd,  maar het stof van de weg moet ook de kans krijgen neer te dalen. De reiziger moet ook alle indrukken kunnen verteren. Je kunt aldoor reizen, uit angst iets te missen, en met een bepaalde verwachting van hoe de weg er uit zou moeten zien. Of je kunt ervoor kiezen om op weg te gaan vanuit de liefde van het onderweg zijn, en dat wat je tegenkomt te omarmen...

De uitdaging van buigzaamheid

Mijn eigen koning worden XVII.

Ik zat er op te wachten, de dag dat het me echt niet zou lukken om een blog te schrijven...en gisteren was het zover! We zouden 's avonds met vrienden het vervolg van de documentaire van Eckhart Tolle's Findhorn retraite bekijken en dat leek me prachtige inspiratie voor de blog van die dag. Maar, soms gaan geplande dingen anders en dan wordt het spannend: houd je vast aan het geplande, of laat je los en drijf je mee op de nieuwe stroom?

De avond begon met lekker koffie drinken en bijkletsen en al snel werden de gesprekken serieuzer van aard. Uiteindelijk zijn we aan de hele documentaire niet meer toegekomen en zijn we tot laat intensief met elkaar blijven praten. Erg boeiend en inspirerend, maar toen ik thuis kwam vond ik mijn bed vele malen aanlokkelijker dan het schrijven van een blog. Inwendig leverde dit wel een twijfel op: nu niet schrijven kan leiden tot het begin van het einde van mijn dagelijkse blog. Nu niet naar bed gaan zou betekenen dat ik veel te kort zou slapen, met alle gevolgen voor de volgende dag. Ik besloot mezelf te testen en gewoon eens de andere weg dan gebruikelijk te nemen: niet volharden in mijn plan, maar meegaan met het moment. Ik heb heerlijk geslapen!

Maar vanmorgen werd ik toch wakker met een lichte twijfel, misschien wel een beetje paniek zelfs; waarom had ik niet toch vannacht even wat opgeschreven? Alles beter dan het gevoel dat ik nu had: ik voldeed niet aan mijn eigen verwachtingen. Ik liet het eens goed tot me doordringen wat er gebeurde op dat moment. Was ik teleurgesteld in mijzelf? Was ik boos op mezelf? Schaamde ik me voor mezelf, dat het me na iets meer dan 2 weken al niet meer gelukt was om elke dag een blog te schrijven? Was ik bang dat het dus meteen het einde van mijn blogavontuur zou zijn? Was ik bang voor reacties van anderen, die weten van mijn ambitieuze plan?

Ik besloot de dag maar eens af te wachten om te kijken welk gevoel er zou blijven hangen. En vanavond realiseerde ik me dat ik het het moeilijkst vond om toe te geven dat ik datgene wat ik mezelf met zoveel enthousiasme had voorgenomen, niet had waargemaakt. En ik besefte me tegelijk het ridicule van dit oordeel, ik had namelijk alle andere dagen wel gedaan wat ik me had voorgenomen. Werd het niet tijd om dit starre voornemen een klein beetje buigzamer te maken?

Ja, maar, dat is het begin van het einde, zei het kleine stemmetje nog fel. Nee, zei toen de koning, af en toe zullen er dagen zijn, dat de 'uitwisseling' op een andere manier dan de blog zal plaats vinden; de uitdaging ligt in het vinden van de juiste middenweg: het voornemen trouw blijven, zolang als dat goed voelt, maar ook de rest van mijzelf trouw blijven. Het ene voornemen moet niet ten koste gaan van het andere, gaat het daar eigenlijk niet heel vaak om in ons leven...?

Here comes the sun

Mijn eigen koning worden XVI.

 

Vanavond ben ik naar een concert van Harry Sacksioni geweest, een gitaarvirtuoos, wiens muziek ik tijdens mijn puberteit op mijn gitaar probeerde te spelen. En nu na zoveel jaren dus een keer 'in het echt' gehoord. Het was heel bijzonder om te zien en te horen hoe hij de prachtigste creaties tevoorschijn toverde uit zijn gitaren; muziek van een hele band soms, door 1 man gespeeld op 1 gitaar.

Mooie muziek raakt me diep, en vooral als het live gespeeld wordt. Muziek kan meer teweeg brengen dan 1000 woorden. Ze zeggen niet voor niets dat er een 'gevoelige snaar' wordt geraakt...Muziek is ook in staat je alles om je heen te doen vergeten (bij het laatste nummer bleek dat we al thuis hadden moeten zijn om de oppas af te lossen!), of om je in een hele andere stemming te brengen. Zonder muziek zou de wereld grijs zijn, denk ik; het is een soort honing voor de ziel.

Het mooie van vanavond was, dat het ook een beetje een reis door de jaren 60, 70 en 80 was, met als kern George Harrison van the Beatles, voor wie dit optreden een ode was. En het mooie van muziek is, dat er herinneringen aan kleven. Van veel muziek weet ik nog wel ongeveer in welk jaar het werd gedraaid, omdat ik me er een specifieke gebeurtenis bij herinner.

En het allermooiste vond ik dat mijn eeuwig favoriete Beatlesnummer op het laatst ook voorbij kwam: het verstilde, gevoelige 'Here comes the sun', één van de weinige nummers die door George Harrison geschreven mocht worden (Lennon en McCartney hadden min of meer het alleenrecht). Maar wel meteen het allermooiste voor mij! Dit liedje brengt in zijn simpelheid zo'n enorme grote boodschap: de zon, die iedere dag voor (en door!) iedereen weer schijnt, ook al ben je hem af en toe ogenschijnlijk een tijdje kwijt, en dat is alles wat nodig is. Het is een hele vrije eigen vertaling van mij, maar dit is de essentie. Zo simpel en tegelijk ook zo moeilijk. Het vertrouwen hebben dat de dingen gaan zoals ze moeten gaan, zolang je jezelf maar trouw bent en de stappen zet die jouw pad vormen. Als je dat probeert, ben je het koningschap waardig, wat mij betreft.

De chemie van het samenwerken

Mijn eigen koning worden XV.


Een mooi beeld: toen ik vanmorgen naar mijn werk fietste zag ik een groepje van ongeveer zeven mannen met fluorescerend oranje hesjes op een kluitje bij elkaar staan op een stuk aarde, voetje voor voetje de grond aan het aanstampend. Er langs fietsend zag ik aan het ritmische patroon dat zichtbaar was, dat ze al een heel stuk hadden aangestampt.

Opeens moest ik toen denken aan het besef dat me opeens 'overspoelde' toen ik een jaar of 9 zal zijn geweest: wauw, de hele wereld om mij heen is opgebouwd door mensen! Mensen hebben dit SAMEN voor elkaar gekregen, ook al lijkt het bijna onmogelijk. Af en toe komt dat besef weer naar boven, zoals vanmorgen. Wie schetst mijn verbazing toen ik vanavond toevallig het Eurovisie Songfestival zag (ik luister graag naar Anouk, maar vond haar 'Birds' nou niet echt een Songfestivalliedje, dus ik was niet van plan te kijken dit jaar). En wat is het thema dit jaar: We are one!! Het ultieme samen zijn!

Het is zo mooi te zien hoe de optelsom van één plus één niet twee, maar drie, vier of nog meer wordt, op het moment dat er echte samenwerking plaats vindt. Dat heet synergie, zo'n prachtig woord. Tegenwoordig hoor je ook het woord co-creatie en synchroniciteit, dat laatste uit het gelijknamige inspirerende boek van Joseph Jaworski ( wat verder wordt uitgediept in zijn laatste boek 'Source' -oorsprong). Het komt er op neer dat als je echt vanuit je eigen (oorspronkelijke) kracht met andere mensen samenwerkt, er dan een bijzondere chemie ontstaat, die er voor zorgt dat het geen optelsom van bijdragen wordt, maar meer een vermenigvuldiging; een exotherme reactie, in chemische terminologie; er komt letterlijk warmte, energie, vrij.

Dat voelt heel anders dan wanneer mensen samenwerken of samenleven met continue wrijving; dan ontstaat er weliswaar ook warmte, maar dat slurpt meer energie, dan dat het oplevert. Dat merk je meteen, dat is niet prettig. Die hitte stijgt ook meer op naar je hoofd, dan dat het je hele lichaam, je hele wezen verwarmt, zoals dat bij synergie gebeurt. De hamvraag is natuurlijk hoe deze synergie te bereiken, want dat lukt je niet alleen!

Een aantal jaren terug heb ik eens een hele tijd naar een mierenhoop staan kijken, met groeiende verbazing en verwondering. Deze op het oog nietige diertjes doen ons eigenlijk voor hoe dat moet; iedere mier heeft zijn eigen taak en samen bouwen ze stug door aan een immens bouwwerk. Ze laten zich niet ontmoedigen door tegenslag (een omgevallen boom die hun pad kruist bijvoorbeeld); stukje voor stukje bouwen ze door, het einddoel zit hen waarschijnlijk gewoon in de genen, als instinct. Wij mensen zijn gezegend met een krachtig beeldend vermogen en een wil, waarmee we ons op onze doelen kunnen focussen. Maar hoe moeilijk is het om in verbinding met onszelf en anderen, gefocust te blijven, in deze wereld met talloze afleidingsmogelijkheden...! Toch is dat volgens mij de basis van het samenwerken en samenleven; de moeite van het proberen waard!

Koning op de weg

Mijn eigen koning worden XIV.

Vandaag had ik een afspraak in Eindhoven. Ik ging er met de auto heen, via Venlo, waar ik de kinderen eerst naar school bracht. Omdat ik vrijwel alle keren dat ik in Eindhoven moest zijn tot nu toe min of meer verdwaald ben, zelfs met TomTom, had ik me gisteravond goed voorbereid. Ook omdat sinds enige tijd onze TomTom het definitief niet meer doet, en ik nog geen zin heb gehad om een nieuwe te kopen. Lang leve Google maps! Door mijn goede voorwerk, reed ik er bijna blindelings heen. Victorie.

Het is grappig om er over na te denken hoe dat gaat met het vinden van routes. Ik rijd al 25 jaar zelf auto, en pas sinds 7 jaar met TomTom. Toen deze er onlangs mee ophield, voelde ik me redelijk om het hand, en vroeg ik me opeens af hoe ik dat dan al die jaren had gedaan, voordat TomTom in mijn leven verscheen. De enige echte verdwaalellende die ik me kan herinneren, is een zoektocht naar Burgers Zoo in Arnhem, omdat ik zo eigenwijs was geweest door het centrum heen te rijden, ipv om Arnhem heen. En Arnhem is de andere stad waar ik altijd verdwaal...Het erge destijds was dat ik met 3 kleine kinderen in de auto zat, waarvan 1 een baby, die op een gegeven moment zijn voeding nodig had. Op het moment dat ik na 3 kwartier rondjes rijden in Oosterbeek belandde, nam ik me voor dat ik niet meer in de auto zou stappen, totdat er een navigatiesysteem aanwezig was. Zo was de eerste echte verdwaalactie ook meteen mijn laatste. Hoewel, zo'n systeem is natuurlijk geen garantie voor nooit meer verdwalen!

Wat wel meteen duidelijk werd, is de afhankelijkheid die je schept; typ je per ongeluk een bestemming in, waarvan nog een tweelingbroertje in een andere provincie blijkt te bestaan en je let niet goed op, dan kom je bedrogen uit als je blindelings de aanwijzingen van die vriendelijke stem volgt (DomDom). Je raakt ook het overzicht kwijt, en überhaupt het besef van waar je bent. Mijn man en ik begonnen ons er op een gegeven moment aan te storen. Voelden we ons dan aangetast in ons navigeerschap? Daar leek het wel aan te raken, we kwamen er namelijk achter dat het 'baas zijn' over je eigen route ook bijdraagt in het rijplezier. Een hele simpele oplossing hiervoor was, om altijd een kaart in de buurt te hebben, en zover mogelijk naar eigen inzicht te rijden, met de TomTom als routebewaker op de achtergrond aanwezig. Zeker als je als bestuurder ook een navigator naast je hebt zitten, werkt dat goed. En bij dreigende ruzies over verschil in inzicht over de route (vooral handig tijdens vakanties!) functioneert de TomTom als neutrale scheidsrechter.

Een ander aspect van rijden met een navigatiesysteem, is dat je nooit meer op onverwachte plekken uitkomt. Ik las er laatst een leuk artikel over in Trouw. De auteur pleitte voor het nut van verdwalen, waar ik me erg in kon vinden ( ware het niet dat ik wel een beetje een controlfreak ben, dus echt verdwalen is -nog?- niet mijn ding). Verdwalen geeft je de mogelijkheid buiten je gebaande paden, je verwachtingspatroon te treden, een soort serendipiteit dus; je bent op zoek naar iets en je vindt per ongeluk iets anders, veel mooiers. Er schijnt zelfs al een speciale verdwaalapp te bestaan. Vandaar dat ik voorlopig nog geen nieuw navigatiesysteem koop, en optimaal geniet van mijn alleenheerschappij over de route. Totdat ik mijn volgende verdwaalellende meemaak...of ga ik die niet meer meemaken omdat die dan in de categorie 'onbedoeld geluk' gaat vallen...?!


 

Vuurkracht

Mijn eigen koning worden XIII.

Sinds kort staat er in ons huis iets waar we jaren naar gehunkerd hebben: een houtkachel. Heerlijk, het hele proces van de kachel stoken; houtblokken uit de opslag halen, klein beginnen en dan langzaamaan een groot vuur laten ontstaan. Het is een kunst op zich. En als het vuur dan brandt, dan is het heerlijk om te kijken naar de vlammen, die sierlijk, maar gretig omhoog laaien, achter de bescherming van het doorzichtige deurtje. En ook al is het binnen 19 graden, de kachel gaat gewoon aan vanavond!

Naast de warmte die zo'n kachel uitstraalt, brengt het mij ook rust. Alleen al het kijken naar de vlammen is genoeg om mijn gedachten te laten stoppen en met mijn volledige aandacht bij dat vuur te zijn. En die volledige aandacht wordt  na een tijdje vanzelf een ander soort aandacht, bijna een soort half bewustzijn. In elk geval heerlijk ontspannend en ruimte biedend voor inspiratie; Na zo'n tijdje 'vuurstaren' kan ik weer met andere ogen naar de wereld om mij heen kijken.

Vuur heeft meerdere kanten; de mens is afhankelijk van het vuur waar hij zich aan warmt en zijn eten mee kan bereiden. Aan dat vuur kan hij zich echter ook branden. Daarnaast heeft de mens het innerlijke vuur, zijn enthousiasme, zijn passie, wat hij in mijn ogen nodig heeft om zich uiteen te zetten met de wereld. Ook dit innerlijke vuur kan de mens schade berokkenen, als het ongecontroleerd te hard brandt, maar ook als het helemaal getemperd is. Dat is echter van buiten af minder goed te zien dan het 'externe vuur' dat met zichtbare vlammen om zich heen grijpt. Voor dat laatste hebben we als mensen meer angst dan het eerste, terwijl het ons waarschijnlijk meer moeite kost om het innerlijk vuur op te stoken, dan wel te temperen, ofwel de balans te zoeken hierin.

Bij de scouting leer je de perfecte manier van een fikkie stoken en veel mensen krijgen via BHV opleidingen de nodige vaardigheden in het omgaan met brand. Maar hoe leer je omgaan met je eigen vuur?? Hoeveel mensen zijn zich bewust van hun eigen vuurkracht? Moet je eens kijken wat het doet als er iemand enthousiast binnen komt: hij (of zij) steekt de rest letterlijk aan met z'n enthousiasme, of roept minimaal een reactie op; niemand is daar ongevoelig voor. Maar waarom lukt het de ene mens wel om dat enthousiasme uit te stralen, en de ander niet? En idem met passie: waarom vindt (en leeft) de ene mens dit moeiteloos, terwijl de ander er zijn hele leven misschien wel mee worstelt?

Ik moet opeens denken aan het schokkend grote aantal mensen dat anti-depressiva slikt in Nederland; ongeveer 1 miljoen mensen! Heeft dit wellicht (ook, deels) te maken met het kwijt zijn van het eigen vuur...? Het is waarschijnlijk veel complexer dan dat, maar ik zou de vraag best eens willen neerleggen bij mensen die hier meer zicht op hebben; wat is de rol van het meester zijn over je eigen vuurkracht, in relatie tot depressiviteit? Ondertussen blijf ik me maar lekker aan onze kachel warmen (en binnenkort weer aan de zon!).

Spelend(er)wijs

Mijn eigen koning worden XII.

Als 's avonds het 'stof van de dag' is neergedaald en ik zit, zoals vanavond, eens rustig de woonkamer te bekijken, valt mijn oog op 2 enorme bouwwerken die de kinderen hebben gemaakt. Ze gebruiken daar echt alles voor wat ze maar aan speelgoed hebben: een houten kasteel, aangekleed met meubilair uit het poppenhuis en bewoond door playmobilmensen, en een imposant gebouw gemaakt van kaplablokjes, op dezelfde manier bewoonbaar gemaakt. Ze hebben daar al minstens 2 dagen intensief mee gespeeld. Eerst de opbouwfase, compleet met onderhandelingen (en de nodige ruzies natuurlijk) over alle materialen. En vervolgens worden er urenlange voorstellingen gespeeld waarnaar ik af en toe stiekem luister, waarbij ik allerlei taferelen uit ons dagelijkse leven voorbij hoor komen ("nou wordt de koning gekroond").

Wat een ongelofelijke speelenergie hebben de kinderen, heerlijk! We houden ons huis graag een beetje overzichtelijk, dus wordt er aan het eind van de dag even samen opgeruimd. Maar dit soort grote bouwwerken mogen langer blijven staan, als een soort stille getuigen van de dynamiek die er overdag omheen heeft geheerst. Een dynamiek die los staat van enig tijdsbesef en die node wordt onderbroken door een plaspauze of een fourrageerstop. Maar die dynamiek kan ook opeens afgelopen zijn, als één van de spelers opeens naar buiten wil bijvoorbeeld.

Soms verlang ik een beetje terug naar de tijd dat ik ook zo opging in mijn spel. Ik kan het me niet goed meer herinneren, en wanneer ben ik er mee gestopt? Want ja, ik ben er mee gestopt; er zijn volgens mij vrijwel geen momenten meer dat ik me niet bewust ben van de tijd, als ik volledig opga in mijn bezigheden. Uitzondering daarop is de nacht, als ik slaap, en ehhh, erg om toe te geven, ook wel enigszins als ik met internet bezig ben! Dit zijn toestanden waarbij ik niet meer bewust 'de touwtjes' in handen houd: tijdens de slaap al helemaal niet.

Hoe belangrijk zijn dat soort 'out of control' momenten eigenlijk? Als ik de kinderen zo zie spelen voelt dat totaal niet als tijdsverkwisting, terwijl ik dat bij mezelf wel voel als ik in hun plaats zou staan. Wat gebeurt er tijdens het spelen? Ik ben geen specialist op dat gebied en heb ook 'homo ludens' (Johan Huizinga, 1938) niet gelezen. Maar als leek en als ouder zie ik veel gebeuren tijdens het spel. Het meest fascinerende is misschien nog wel dat enerzijds wordt gespeeld vanuit een individuele interesse, het enthousiasme. Anderzijds wordt een stukje, het tijdsbesef, losgelaten. Is het door dit 'kiertje in de gordijnen' dat er iets naar binnen kan komen wat op een andere manier niet, of moeilijk, tot ons komt?! Dat pleit ervoor om me toch weer eens lekker mee te laten gaan in het spel van de kinderen. Ik ben benieuwd!



 

De chemie van het opvoeden

Mijn eigen koning worden XI.

Ik weet nog heel goed dat ik thuiskwam uit het ziekenhuis, na de geboorte van ons eerste kind. Er was een tekort aan kraamhulpen en daardoor kregen wij in een half uurtje een spoedcursus 'hoe kom ik de eerste nacht door met mijn baby'. Wat voelden wij ons als kersverse ouders enorm onzeker en verantwoordelijk voor dat kleine hummeltje. Op mijn 30e nog steeds met studie en opleiding bezig, maar voor het allerbelangrijkste in mijn leven had ik nooit les gehad. En mijn 'moedergen' was niet spontaan geactiveerd door de bevalling, voor zover ik dat kon beoordelen.

Die eerste nacht zijn we natuurlijk wel door gekomen en inmiddels zijn we bijna 13 jaar verder en nog 2 van die wonderen rijker. Maar dat is natuurlijk niet vanzelf gegaan. En nog steeds houdt die vraag mij bezig: hoe is het mogelijk dat  we op school alle basale kennis leren, terwijl we zoiets belangrijks als opvoeding maar zelf uit moeten vinden?! Ik kan me zo voorstellen dat de opvoeding vroeger mee vorm gegeven werd door de oma's, zussen en tantes, maar die tijd is voor veel van mijn generatiegenoten voorbij. Gelukkig, zou ik eigenlijk willen zeggen, ook denkend aan wat ik schreef in mijn blog over Vrijheid (blog VI); als de familie zich er te veel mee bemoeit, krijgen de ouders niet de kans het op hun eigen manier te doen. Dat is dus de prijs voor deze 'vrijheid', dat je het dan dus zelf mag gaan uitzoeken.

In onze zoektocht naar het op de goede manier invulling geven aan ons ouderschap, hebben mijn man en ik heel veel waardevolle bagage in onze rugzak verzameld. Het meest bijzondere vond ik het moment dat ik me besefte, dat ik me nooit zo zou hebben ontwikkeld, als ik geen kinderen had. Weliswaar met de nodige weerstand van mijn kant, hebben mijn kinderen toch bijgedragen aan mijn eigen ontwikkeling, door de spiegels die ze me dagelijks voorhouden. Wie voedt eigenlijk wie op?! Dat pleit misschien wel voor een extra module, voorafgaand aan die over opvoeding: de module 'persoonlijke ontwikkeling'. Dan verloopt de module 'opvoeding' waarschijnlijk veel efficiënter.

Als ik me dan voorstel hoe al die modules er uit moeten komen te zien, voorzie ik toch wat problemen; er zijn veel verschillende inzichten over opvoeding. Hoe weet je als leek (lees: als pre-ouder) nu welke methode je het meest aanspreekt? En zo'n module persoonlijke ontwikkeling: dat voelt als een cursus beeldhouwen op papier...Mmmm. En als je het idee hebt dat kinderen misschien wel hun eigen ouders uitkiezen, dan geeft dat al weer een stuk meer rust; ze zullen je in elk geval niet selecteren op je score voor de eventueel gevolgde cursus opvoeding. Toch niet zo slecht dus, deze 'training on the job'?!

Opvoeden is niet iets wat je in 1 keer goed kan doen. Het gaat volgens mij om het proces van de continue transformatie die kind en ouder bij elkaar te weeg brengen. Een soort chemie van het opvoeden, zou je kunnen zeggen. En volgens mij is het allerbelangrijkste de intentie waarmee je als ouder de taak als opvoeder oppakt. Als het je lukt naar je kind te kijken als een aan jouw toevertrouwd mensje, die je met liefde, warmte, vertrouwen en in veiligheid mee mag helpen zijn of haar plekje te vinden in de wereld, en die meteen ook jouw leermeester is, dan heb je de goede ingrediënten in huis om dit proces op de juiste manier te begeleiden. Met zo'n basis kun je heel veel kanten op!

Hemelvaartbeeld

Mijn eigen koning worden X.

Toen ik een kind was woonden wij in een klein dorp aan een meer. Met Hemelvaart stonden we altijd heel vroeg op om te gaan dauwvaren met onze zeilvereniging. Het was dan nog bijna donker en het was altijd erg koud en meestal stond er nog geen wind, dus werden we vanzelf warm door het peddelen. Zodra er een beetje wind kwam, werden de peddels opgeborgen en dobberden we zachtjes naar een afgesproken plek. Dat was een houten huisje, aan het oog onttrokken door een rietkraag, waar we aanlegden voor thee met kaneelbeschuitjes. Weer terug bij de zeilvereniging stond er dan een ontbijt klaar en veranderde de serene stille sfeer van de vroege ochtend in een gezellig geroezemoes.

Sinds ik uit huis ben -alweer een kwart eeuw dit jaar- heb ik het ritueel van dauwvaren of dauwtrappen nooit meer opgepakt. Waarom eigenlijk niet, het was toch altijd een bijzondere belevenis? Nu ik er zo bij stil sta, besef ik me dat deze dag bij mij altijd een beetje het onderspit delft tussen Pasen en Pinksteren. Daarbij valt de dag altijd op een donderdag (10 dagen voor Pinksteren), op een doordeweekse dag, wat het wekelijkse ritme onderbreekt. Daardoor ervaar ik de dag als een welkome adempauze en aangezien ik ook niet een echt ochtendmens ben, is de drang van binnenuit om op een vrije dag vrijwillig op een nog bijna nachtelijk uur mijn warme nestje te verlaten, minimaal.

En als ik dan nog het idee had dat het echt heel belangrijk zou zijn voor mijn eigen ontwikkeling, of die van mijn kinderen, dan zou het wellicht nog wat kunnen worden. Ik ken het heerlijke gevoel van het wakker zijn en door het dorp of de natuur te lopen, terwijl verder iedereen, behalve de vogeltjes, nog slaapt. Maar als ik eerlijk ben, kan dat op elke willekeurige dag ervaren worden. De verbinding met een oeroud Hemelvaart-dauwtrapritueel heb ik heel duidelijk dus nooit gevoeld.

Waarom voelde ik me dan vanmorgen toch een klein beetje schuldig, toen ik om half negen het ontbijt stond klaar te maken? Kennelijk zit het vroegere patroon nog ergens in mijn systeem en heb ik er nog niet bewust mijn eigen draai aan gegeven. Misschien komt dat wel omdat ik als kind, toch moeite had met het beeld van een opstijgende man op een wolk. Dat beeld heeft me misschien tegengehouden me er mee te verbinden, ondanks dat ik inmiddels besef dat dergelijke beelden niet letterlijk geïnterpreteerd moeten worden. Ik merk nu dat het me juist uitdaagt om er zo ver in door te dringen dat ik er wel wat mee kan. En dat blijkt nog een hele uitdaging! Ondanks de vele informatie die via Google te vinden is, ben ik er nog niet in geslaagd een interpretatie te vinden, die helemaal 'klikt'. Maar vinden zal ik hem. Dat wordt een beproeving voor mijn ongeduld...


 

Verwondering

Mijn eigen koning worden IX.

Als ik uit het raam kijk en naar de wolken kijk, besef ik me opeens weer dat dit een uniek plaatje is; zoals het luchttafereel nu gerangschikt is, zal het nooit meer zijn. Een halve minuut later zie ik het bewijs, het wolkenpatroon is alweer veranderd. Boeiend, ik kon er vroeger als kind, op mijn rug liggend in het gras, geen genoeg van krijgen. Hele verhalen speelden zich af boven mijn hoofd.

Vandaag voelde ik ook blije verwondering dat het de bergkorenbloemen weer gelukt is dit jaar: de eerste bloem was weer te zien, en zo te zien volgen er de komende dagen meer. Deze maand is sowieso topdrukte qua primeurs in onze tuin; het liefst loop ik elke dag even een rondje om alle nieuwkomers te verwelkomen. Wat een andere dynamiek dan een paar maanden geleden, toen de tuin zich nog  teruggetrokken had in een bijna meditatief aanvoelende stilte. Het was zo lang koud dit jaar, dat ik me zorgen begon te maken over het aantal planten dat het niet zou redden. Ik ben namelijk niet het type dat met plastic zakken kwetsbare types gaat beschermen. Te koud, dood? Pech, dan is deze tuin plus tuiniers niet geschikt. Maar alle planten hebben het overleefd deze winter, zelfs de fragiel ogende hortensia's die ik vorig seizoen had geplant. Wat een groeikracht!

Over alle wonderen die zich op dit moment in de natuur afspelen, zou ik pagina's vol kunnen schrijven; dat is niet zo moeilijk, omdat het zo enorm zichtbaar is. Lastiger wordt het om hetzelfde te doen in de winter... Maar het grootste wonder zit eigenlijk verborgen in het cyclische proces. Elk jaargetijde met z'n specifieke veranderingen in de natuur, wordt weer opgevolgd door een jaargetijde met een geheel ander karakter, jaar in, jaar uit, als een grote ademhaling. Het nieuwe zichtbare leven elke lente, kan alleen maar ontstaan door het afsterven in de herfst er aan voorafgaand. De natuur doet het ons voor: om te vernieuwen, moet je loslaten. Lijkt een paradox, wonderbaarlijk.

En als ik dit aan het schrijven ben, komt één van de katten mauwend aandacht trekken buiten. Er ligt iets op het terras en als ik beter kijk zie ik tot mijn schrik en afschuw een prachtig gevormd piepjong vogelembryo, net uit het ei, met nog maar net een paar donsplukjes zichtbaar op het ruggetje en kopje, de grote ogen nog dicht, de aders duidelijk zichtbaar onder de transparante huid, mooie fijne pootjes met piepkleine nageltjes, kleine vleugeltjes met de ritmische aanzet voor de vleugelveren, een echt snaveltje al....uit het nest geroofd door onze jager. Gevoelens van boosheid en verwondering dringen om mijn aandacht. Instinct, ook de natuur, ook iets om je over te verwonderen, al is het in dit geval minder idyllisch dan de tere bloemknoppen die zich vrijwel zorgeloos kunnen uitvouwen tot de prachtigste kleurcomposities. Totdat morgen zoonlief weer in de tuin komt spelen met zijn bal...

Spiegel

Mijn eigen koning worden VIII

 

De wereld laat jou zien wat in jou leeft, las ik ergens vandaag. In eerste instantie klinkt dat tegenstrijdig. Hoezo zie ik buiten mijzelf wat er in mijzelf leeft? Als ik een lantarenpaal zie, leeft er toch geen lantarenpaal in mij? Of moet ik dat niet zo letterlijk zien? De vraag stellen is hem al beantwoorden. Het feit dat die lantarenpaal mij opvalt, zou kunnen betekenen dat er in mij een lichtpunt is. En afhankelijk van het tijdstip van de dag dat ik hem zie, de plek waar de paal staat, het soort paal (mooi, lelijk, oud, nieuw, etc), zegt dat misschien wel iets over de toestand van dat lichtpunt in mij? De enige die daarop het antwoord zou kunnen weten, ben ik zelf.

Ik zeg met opzet 'zou kunnen weten', want soms zijn de aanknopingspunten listig vermomd. En soms wil ik overeenkomsten tussen buiten en binnen misschien wel niet (h)erkennen...Zou het zo kunnen zijn, dat wat me om mij heen opvalt, opvalt omdat het raakt aan iets binnen in mij? Verklaart dat waarom ik 20 keer dezelfde route kan rijden en dat me de 21e keer iets op valt, wat ik daarvoor nooit heb gezien, terwijl het er al die tijd al geweest moet zijn? 

Het doet mij denken aan een wandeling die ik een jaar geleden rond deze tijd maakte in de Eifel. Ik had het geluk een aantal dagen helemaal alleen op pad te zijn en was een mooi boek aan het lezen van Thomas Moore (zorg voor de ziel). Naar aanleiding van een passage in dit boek, ging ik wandelen met de vraag: welk stuk van mijn ziel vind ik terug in de wereld? In eerste instantie had ik die vraag zo beantwoord met een aantal elementen; zingende vogels, zonnestralen, etc.
 
Maar al verder lopend kwam ik tot de conclusie dat de brandnetels, de mieren, de rotsen, de stukjes steen, de tere plantjes, de sterkere varens, de grote bomen, het kabbelende water, de vieze glibberige blubber, de lastige vliegen, de....en ga zo maar door....dat alles in de wereld een uiting is van mijn ziel. Elk mens heeft daarin zijn specifieke 'mix' en die mix is ook nog in meer of mindere mate aan verandering onderhevig (ook hier komen we dus weer een mens-specifieke mix en transformatie tegen, net als in mijn blog van 2 dagen geleden, over vrijheid).

En die vieze blubber of die lastige vliegen zijn moeilijker te accepteren (en dus moeilijker te zien?!) dan die fijne zonnestralen of die mooi zingende vogels. Maar het één kan niet zonder het ander, in de buitenwereld; dus dat zou wel eens kunnen betekenen dat dat in mij net zo geldt...!

De buitenwereld is dus eigenlijk een grote spiegel, en die spiegel is in staat je je hele eigen innerlijke 'waarheid' te laten zien....mits je dat zelf wilt zien!

Ballast

Mijn eigen koning worden VII

Het koningschap is een onderwerp dat sinds het starten van deze blog dagelijks op de meest uiteenlopende momenten in mijn gedachten is. Mooi hoe dat werkt; als ik deze blog niet zou zijn begonnen, zou ik er een paar dagen na 30 april aan gedacht hebben en dan was het weer op de 'schroothoop' van al mijn bedachte ideeën beland. Wat zou die trouwens inmiddels al groot zijn geweest, als al mijn hersenspinsels daadwerkelijk zouden zijn omgezet in fysiek waarneembare materie.

Dat roept bij mij de vraag op of ik dan eigenlijk ook niet bewuster met mijn gedachten om zou moeten gaan...in hoeverre vervuil ik mijn eigen 'geestelijke leefomgeving' met alle 'overtollige ballast'?! En hoe weet ik wanneer een gedachte uitmondt in een overbodige gedachte? Als ik aan het piekeren ben, dan is het duidelijk dat dat nergens toe leidt. Er is iets gebeurd en ik ga allemaal redenen verzinnen waarom dit is gebeurd en waar het toe leidt. In feite ben ik dan bezig met allemaal niet getoetste aannames. Een tweet van vandaag verwees naar een mooie tekst met precies dit onderwerp.

De gegeven oplossing is jezelf de vraag te stellen: wat veronderstel ik op dit moment (what am I assuming right now). Ofwel: wat weet ik zeker, wat denk ik zeker te weten en waar doe ik een gok. Over die laatste twee vragen met sterk zelf-reflecterend karakter, zijn we meestal niet eerlijk, en al helemaal niet open. Als we eerlijk zijn, weten we het meeste niet zeker. Maar voor ons eigen goede gevoel, plaatsen we veel van onze gedachten en ideeën maar gewoon in het hokje met het etiket 'bewezen'. Stel je voor dat je alles in eerste instantie in twijfel zou moeten trekken, totdat je degelijk wetenschappelijk onderbouwd bewijs hebt verzameld. Dan heb je ook geen leven.

Echter, het werkt wel verder door. Op het moment dat er iemand iets anders beweert over een onderwerp dat in jouw 'bewezen' hokje zit, zijn de rapen gaar en schiet je in de weerstand. Probeer maar uit! Het bekendste voorbeeld is waarschijnlijk het vroegere idee dat de aarde plat was. In die tijd werd je voor gek versleten (als je geluk had) als je zei dat de aarde rond was. Kennelijk was het overstag gaan naar een ander wereldbeeld te heftig om zonder slag of stoot toe te laten in de ideeënwereld van de meeste mensen. Overigens was een groot deel van de mensheid zich helemaal niet bewust van deze vraagstelling. In de huidige tijd werkt dit overigens (min of meer) op dezelfde manier.

In die zin kan kennis blijkbaar ook ballast vormen. En dat wordt weer mooi verwoord in de volgende uitspraak (ook via Twitter vandaag): The greatest obstacle to discovery is not ignorance - it is the illusion of knowledge. Daniel J Boorstin”.

Vrijheid

Mijn eigen koning worden VI

 
Mijn blog van gisteren sloot ik af met de gezamenlijke strijd van mensen. Strijd waarvoor? Idealen, geloof, vrijheid? En vallen die eerste twee eigenlijk niet ook onder vrijheid? Vandaag is het 5 mei en vieren we de bevrijding. Een goed moment om even stil te staan bij het begrip vrijheid.

Volgens van Dale: vrij·heid (de; v; meervoud: vrijheden). 1 het vrij-zijn; onafhankelijkheid. 2 daad die de gewone grenzen overschrijdt: zich vrijheden veroorloven. Het klinkt allemaal zo simpel, maar hoe meer ik er over nadenk, hoe complexer het wordt! Vrij zijn van wat, van wie, wanneer? Hoe merk je dat? Is er een start- en een eindpunt? Kan iemand anders het aan je zien, dat je vrij bent?

Mijn conclusie is dat vrijheid binnen in mijzelf zit, in ieder mens. Ik heb ongelofelijke bewondering voor Nelson Mandela, die ruim 27 jaar gevangen zat en daarna vrij kwam en de wereld zoveel moois leerde. Dat kan volgens mij alleen als je je geest niet laat kooien door gevangenschap. Het staat ook heel mooi verwoord in één van de Tweets van vandaag: @Zielzicht: Je vrijheid zit niet in je uiterlijke omstandigheden maar in hoe je je er toe kunt verhouden.

Dus, we zijn weer terug bij het onderwerp van blog III: you do it to yourself...
Maar hoe kunnen we dan leren onze (innerlijke) vrijheid te vinden en te volgen? Dat is niet een vak dat standaard op alle scholen wordt gedoceerd. We worden geboren in deze wereld en we bootsen in eerste instantie de mensen in onze omgeving na, die dat op hun beurt vroeger ook weer gedaan hebben. En gedurende onze weg naar volwassenheid zijn we in staat steeds meer stukjes eigenheid,  'eigen vrijheid', hierin te mixen, al dan niet met moeite en weerstanden. Bij ieder individu ziet die mix er weer anders uit, afhankelijk van de omstandigheden en van het individu. Jammer (of gelukkig?!) dat er nog geen test voor is ontwikkeld om dit mozaïek zichtbaar te maken; hoe ziet de mix er uit van de mens die voor je staat? En wat betekent dat dan? Kun je überhaupt een oordeel vellen over de mate van het zelf vrijheid verworven hebben...

Laten we ieder mens de 'vrijheid' gunnen zichzelf op zijn of haar eigen manier te ontwikkelen, zodat de individualiteit zichtbaar kan worden (of kan blijven). Dit is één van de belangrijkste redenen waarom ik het Vrije school onderwijs een warm hart toedraag.

Strijdkunst

Mijn eigen koning worden V

Vandaag is het 4 mei, de dag dat we onze doden herdenken. Mensen die de moed hadden te vechten voor hun land, een gezamenlijk ideaal. Ik hoorde de toespraak van Peter van Uhm, wiens vader mee vocht in de tweede Wereldoorlog. Toen Peter de leeftijd had om zijn idealen te gaan vormgeven, koos hij daarom voor het leger, om 'te dienen'. Ook zijn zoon koos die weg, de afloop weten we. Wat heb ik een bewondering voor de manier waarop deze man, deze vader, woorden geeft aan zijn gedachten en gevoel.

Soldaten, legers, oorlog; ik kon er nooit zoveel mee, voor mijn hoefde dat allemaal niet te bestaan. Veel te heftig, te bloederig en te zielig voor alle moeders die bidden dat hun zoon weer thuis komt. En vooral zonde van al die verspilde mensenlevens. Beetje naïef natuurlijk om te denken dat ik er daarmee vanaf was. Maar ik kwam er altijd wel goed mee weg, want oorlogsfilms zijn niet aan mij besteed en het journaal kun je afzetten.

Voor de oplettende waarnemer was er een parallel waarneembaar in mijn eigen leven. Ruzie krijgen met mij was er niet bij. Daar zorgde ik wel voor. Dat ging zelfs zover dat ik ook niet gauw boos werd. Klinkt goed hè? Dat vond ik wel tenminste. Totdat ik kinderen kreeg. Mijn overzichtelijke leventje werd vrij abrupt omgebouwd tot een toneel waar ook boosheid zijn entree deed. Mijn boosheid nota bene. En ik beheerste die 'kunst' totaal niet. Bij tijd en wijle beheerste het mij zelfs, voor mijn gevoel. Wat voelde ik mij schuldig!

Toen drong langzaam het besef tot me door, dat degenen die ik het liefst heb, mij ook het meest boos kunnen maken. Zij raken mij letterlijk het diepst, of ik laat me door hen raken. Sinds ik me dat besef, lukt het me af en toe om tijdens, of vlak na, een 'botsing' het strijdtoneel te overzien, om 'het hogere plan' te proberen te doorgronden.

Ruzie, een botsing, maakt deel uit van een proces. Een proces waarbij mensen elkaar proberen te beïnvloeden. In feite is dit met elkaar strijden te vergelijken met beeldhouwen; door de interactie vorm je elkaar, mits je jezelf deze transformatie toestaat. Volhard je in onveranderlijkheid, dan zullen de slagen die je worden toegebracht waarschijnlijk in hevigheid toe gaan nemen, om alsnog beweging te bewerkstelligen. Het mooie is dat geen van de 'beeldhouwers' het eindresultaat zal kunnen voorzien. Dus een transformatie betekent niet dat je je schikt naar je tegenstander. Want dan zou de vrijheid van de een ten koste gaan van die van de ander.

Zo kan ik meer met het begrip 'strijden' en op deze manier raakt mij het pleidooi vanavond van Peter van Uhm, voor meer saamhorigheid, nog dieper; individuen die in vrijheid kiezen en handelen vanuit het 'wij-gevoel', en die samen strijden.

Zoektocht

Mijn eigen koning worden IV

Vandaag was ik naar zee met ons gezin. Een heerlijk dagje uitwaaien en genieten van het onophoudelijke geruis van de golven, de onuitputtelijke speel- en graaflust van de kinderen en heerlijk ontspannen een boekje lezen in de luwte van ons strandtentje. Ideale situatie om de film van ons avondje bioscoop gisteren te 'verteren'.

Nachttrein naar Lissabon, naar het boek van Pascal Mercier, is een prachtige verfilming van het indringende verhaal over een leraar oude talen, die eerst een vrouw redt en vervolgens een totaal onverwachte stap in zijn leven zet. Een zoektocht naar het waarom van gebeurtenissen en wendingen in levens van mensen, in de historische setting van het Portugal onder de dictatuur van Salazar. Het boek maakte destijds al enorme indruk op mij, en de film doet daar met alle beelden nog een schepje bovenop.

Intrigerend om te zien hoe de andere hoofdpersonen als jonge mensen al duidelijke ideële en morele keuzes maken, al dan niet gedwongen door de omstandigheden. En al dan niet met het besef van de gevolgen van hun keuzes en acties. De hoofdpersoon van nu, de leraar, stelt zichzelf aan het einde van de film dezelfde vraag als die ik mezelf vaak stel (mezelf met anderen vergelijkend): als je kijkt met hoeveel vitaliteit en moed deze mensen hun levens leidden, wat stelt mijn leven dan eigenlijk voor...?

Het antwoord op deze vraag is de film zelf. Dit had even tijd nodig om in mijn bewustzijn te komen. Deze 'saaie' hoofdpersoon vormt het ontbrekende puzzelstukje in de levens van alle nog levende hoofdpersonen en is daarmee van onschatbare waarde, zonder dat hij zich dat zelf beseft als hij bezig is met zijn zoektocht. Mij werd duidelijk: wie ben ik om te oordelen dat wat ik doe van weinig nut is voor 'de wereld'...Ik kan niet de hele puzzel overzien!

De hoofdpersoon volgt zijn intuïtie en daarmee neemt zijn leven een onverwachte wending. Wij zijn allemaal zo vertrouwd met het volgen van onze ratio, dat onze intuïtie als 'TomTom ' niet vaak door ons vertrouwd wordt, terwijl uit bovenstaande blijkt dat de ratio het nooit allemaal kan weten en kan overzien...Het is voor mij het tonen van moed om de intuïtie op te zoeken en een prominentere plek in mijn leven te gaan geven. Met gebruik van de ratio als goede intuitie-analist. Over koningschap gesproken!

Ik doe het (me)zelf (aan)

Mijn eigen koning worden III

Gisteravond genoot ik van de cd 'the bends' van Radiohead. Typisch muziek die ik niet vaak luister, maar als ik dat doe, geniet ik er ook echt van. Eén nummer trof me speciaal: Just. En het ging me om de tekst: "you do it to yourself, you do, and that's what really hurts. You do it to yourself, just you, you and no-one else, you do it to yourself."

We (ik!) zijn geneigd om altijd eerst naar anderen te kijken, naar de omstandigheden, als dingen in ons leven niet gaan zoals we vinden dat ze moeten gaan. Als hij niet altijd te laat kwam, dan zou ik nooit zo gestressed zijn...Als de winter niet zo lang duurde, zou ik me al lang fitter voelen...En zo kunnen we allemaal onze eigen voorbeelden bedenken. We voelen ons gestrest, niet fit, kortom niet zoals we ons willen voelen, vanwege externe factoren. Of zien we nu toch niet iets heel belangrijks over het hoofd...?!

Wie 'beslist' eigenlijk om gestrest, niet fit, etc te zijn? Wat mij helpt in dit soort omstandigheden, is mezelf de vraag te stellen: zou mijn buurvrouw in mijn plek ook zo reageren? Meestal is het (toch wel ontluisterende) antwoord ontkennend. Wat dus betekent dat het aan mijzelf ligt. Kennelijk beslis ik zelf hoe ik reageer! Au...you do it to yourself, and that really hurts!

Ik vind dit ook een onderdeel van het koning worden, het 'knopje' te vinden waarmee je je reacties en je gevoelens kunt beïnvloeden. En dan bedoel ik zeker niet dat alle emoties dan maar weggemoffeld moeten worden! Soms is het nodig even goed te voelen dat er boosheid, verdriet of wat dan ook is. Dat is ook het luisteren naar jezelf, waar ik het gisteren over had. De kunst is te zien en te accepteren dat deze gevoelens er zijn, hoe deze een plek te geven en wat er mee te doen.

De basis

Mijn eigen koning worden II

 

Na de aftrap van gisteren vond ik het vandaag opeens wel een heel ambitieus plan, elke dag iets schrijven over 'mijn eigen koning worden'...Maar, bedacht ik me toen, om iets te leren moet je zo vaak mogelijk oefenen. Sterker nog, ik heb uit verschillende richtingen gehoord dat het 4 tot 6 weken duurt voordat iets in je gewoontelichaam komt. Dus aan de bak!

En om mezelf niet meteen een hoog doel te stellen, vond ik het voor vandaag ook prima om meteen daad bij het woord te voegen en uit te gaan zoeken hoe ik een blog maak. De basis is ook heel belangrijk, dat vergeet ik nog wel eens, in mijn ongeduld naar resultaat. En die basis is vaak niet zichtbaar, op het eerste gezicht. Een mooie mix dus om een basis te maken die ook zichtbaar is, haha, met behulp van blogger.com. Binnen no time -ook fijn voor mij en voor mijn gezin- had ik alles uitgezocht en stond mijn eerste blog online, yes! Dat gaf energie!

Eigenlijk vond ik dit alles al voldoende leerstof voor mijn koningsblog van vandaag, maar ik kreeg er nog een mooi toetje bij. Ik had gereageerd op een tweet over de mooie film 'as it is in heaven' en kreeg als reactie de tip over een boekje dat dieper op de film ingaat; "Geen ellenlange analyses, of diepgaande beschrijvingen. Laat de film en de rake, korte beschrijvingen van de auteur hun werk doen. Durf eens net iets verder te kijken dan je vaste patronen. Maak kennis met de personages uit de film, die allemaal een stukje van jezelf vertegenwoordigen en luister nu eens echt naar je zelf."
Kijk, die kwam goed binnen, nu gaan we goed op pad!

Het koning worden heeft voor mij te maken met het ontdekken wie ik ben, welke talenten ik meebreng, wat ik te leren heb op deze wereld in dit lichaam en wat ik daarmee kan bijdragen aan de ontwikkeling van deze zelfde wereld.
Veel praten, snel een mening hebben, dat zijn talenten die volop aangemoedigd worden in onze maatschappij. We vergeten echter vaak dat het nog belangrijker is om goed te luisteren....naar anderen, maar vooral ook naar onszelf, naar mijzelf dus. Goed beschouwd is dat ook de basis voor het koningschap! Zo is het kringetje voor vandaag mooi rond. En een mooie opdracht om de komende tijd meer aandacht aan het luisteren naar mezelf (en natuurlijk ook naar anderen) te geven.

Koning worden, de aftrap

Mijn eigen koning worden

Vandaag op Twitter gelezen over een toespraak van Ghandi dat onze grootsheid niet zit in het veranderen van de wereld maar in het veranderen van onszelf.
Ik moest meteen denken aan het initiatief van Manfred van Doorn over een briefing voor de koning, een oproep aan WA om waarlijk koning te worden en tegelijk een oproep voor het hele volk in mijn beleving, om koning over onszelf te worden.

Dit is een proces, en opeens wist ik hoe ik het ga aanpakken: vanaf vandaag, de dag dat WA is gekroond als koning, ga ik elke dag een stukje tekst schrijven dat refereert aan het onderwerp 'koning worden'.

Als inspiratie pak ik alles wat op een dag voorbij komt, van de dagelijkse routine met het gezin, werk, tot aan de intuïtieve momenten en inzichten van bovenaf.
Mijn doel is dit een jaar, 365 dagen, te doen, en zo dichter bij mijzelf te komen. Een tweede doel is om anderen er deelgenoot van te maken, voor wie dat wil, door er een weblog van te gaan maken. Zo hoop ik anderen te inspireren, zoals ikzelf ook door anderen ben geïnspireerd; een continu proces, los van tijd en plaats.
Dit was de aftrap!