Mijn eigen koning worden LVI.
Vandaag moest ik opeens weer aan de volgende uitspraak denken:
"And those who were seen dancing were thought to be insane by those who could not hear the music. Nietzsche". Het geeft aan hoe moeilijk het soms is om iemand iets uit te leggen. Of nee, eigenlijk staat er gewoon wat heden ten dage ook nog steeds veelvuldig voorkomt: mensen zien iets wat ze niet kennen, en plakken er een etiket op: gek, naïef, fout, onjuist, niet waar, bedriegelijk, etc etc. En van die gedachte zijn ze vervolgens ook niet meer af te brengen. Ik hoef denk ik alleen al het voorbeeld te noemen van de (ver)oordelen die vaak heersen over niet-reguliere geneeskunst...
Zonder de hele discussie over al dan niet reguliere geneeskunde aan te willen zwengelen, vraag ik me regelmatig af hoe het komt dat sommige hoog-opgeleide, wetenschappelijk geschoolde, kritische medemensen niet in staat zijn om open-minded, zonder vooroordelen, naar verschijnselen te kijken die niet in hun huidige wereldbeeld passen. En sterker nog, veel van deze mensen zetten zich er zo fel tegen af, dat ze ook nooit meer de kans willen nemen om nog een keer met andere ogen te kijken. Ik vraag me stiekem wel eens af of ze zich eigenlijk wel bewust beseffen dat ze dit zo doen. Het kan natuurlijk een automatisme zijn, een patroon, dat er langzaam in geslopen is, als een soort verweer tegen de angst 'het niet te weten'. Dit zijn vaak de mensen die het stelligst een mening verkondigen.
Ik vind het juist altijd reuze fascinerend als ik tegen dingen aanloop waar ik niets van begrijp. Mij is met elk stukje kennis dat ik vergaar, steeds duidelijker geworden hoeveel er nog is dat ik niet ken, niet begrijp. Dus als ik de kans krijg een ontmoeting te hebben met het onbekende, voel ik me bij wijze van spreken zo blij en verwonderd als een kind, dat net een nieuwe speeltuin ontdekt heeft. En zoals dat natuurlijk ook geldt voor sommige attracties in speeltuinen, kan het zijn dat ik bij nader inzien een nieuw onbekend onderwerp toch niet zo interessant vind, en dan 'huppel' ik gewoon weer verder. Maar het feit dat die 'speeltuin' er is, werkt enorm inspirerend en voedend op mij.
In dat opzicht krijg ik ook vaak les van mijn kinderen, die continu bezig zijn met het ontdekken van de wereld om zich heen. Ze vragen mij vaak de oren van het hoofd over wat ze allemaal zien en tegenkomen. Ik vind het dan ook een echte uitdaging om te proberen ze niet te veel vast te pinnen met de wereldbeelden die ik zelf al dan niet bewust heb vergaard. Ik hoop dat ze zo lang mogelijk hun ogen open houden voor alles wat er is, niet te snel in een oordeel schieten en zich zo lang mogelijk kunnen blijven verwonderen. Dus niet te gauw hun rugzakjes te vullen met oude, bekende, statische kennis, maar vooral hun eigen vuur te ontsteken, hun talenten te laten verschijnen, zodat ze op hun eigen manier een bijdrage kunnen leveren aan het mooier en beter maken van deze wereld. Ik hoop dat zij altijd kunnen blijven dansen op de muziek van het leven, ook als anderen om hen heen ze voor gek verklaren. Daar kan ik dan nog wat van leren :-)
Mijn eigen koning worden LV.
Deze foto hangt sinds kort weer op ons toilet. Ik vond hem vorig jaar in een tijdschrift en ik was meteen verkocht. Allereerst vanwege de nostalgie van het Volkswagenbusje. En dan zo'n schattig gezin erin: 5 dotjes van kinderen, een stoere papa en dan een supervrolijke en vrouwelijke moeder voorin aan het stuur, met een strakblauwe lucht en vlakbij zee, want daar wordt gesurft door de ook nog sportieve vader. Werkelijk een droomplaatje, te mooi om waar te zijn...
Manlief daarentegen was en is niet zo'n fan van dit droomtafereel. Zag hij zichzelf al 'veroordeeld' tot nog meer kinderdrukte, gepropt in een oud busje naar een niet zelf gekozen bestemming...? Nee, verre van dat, hij kent mij ook langer dan vandaag ;-) Hij prikte gewoon direct door dit in scène gezette luchtkasteel heen! "Laat je niet misleiden door de emoties die zo'n plaatje oproepen, gebruik je verstand en kijk hoe realistisch dit is: zo'n busje ziet er heel tof uit, maar herinner je de verhalen van je zus (ook zo lang als ik ben) die na een week kamperen met zo'n busje er ook helemaal klaar mee was om elke nacht met opgetrokken knieën te moeten slapen." " En dan die kinderen: 5 stuks in de leeftijd van 2 tot een jaar of 8; get real, weet je nog hoe wij ons voelden als we uitgebreid op stap gingen met onze kids in die leeftijd, en dan waren dat er 'maar 3'". En alsof je als vrouw er op zit te wachten dat je man dan een hele dag gaat surfen, dan mag jij zeker ondertussen op de kinderen passen en hopen dat degenen zonder zwemdiploma niet verdrinken." "Ja, ja, heeeel realistisch".
Ik kon niet anders dan hem volledig gelijk geven. En waarom hangt die bewuste foto er dan toch dit jaar weer?! Niet omdat ik mijn 'ongelijk' niet wil toegeven en ook niet om hem te pesten. Nee, het grappige is, dat dit plaatje mij er aan herinnert dat niets is wat het lijkt. We hebben zo snel een mening, een oordeel, een verwachting van de dingen die we om ons heen zien, zowel in positieve als in negatieve zin. Het gras is altijd groener bij de buren. De hele media lijkt er op gericht ons een foutief beeld op te dringen van hoe de wereld er uit zou moeten zien: allemaal vrolijke, slanke, zonnige mensen in dure auto's met exclusieve kleding en sieraden en de meest fantastische levens die ze leiden.
En dat is allemaal buitenkant, allemaal van voorbijgaande aard. Hoe knap we ook zijn qua medische technologie, ons lichaam takelt echt een keer af. En dan helpen op een gegeven moment al die dure accessoires niet meer, als al niet veel eerder blijkt dat die geen garantie bieden voor het ervaren van comfort, geluk, of wat het dan ook is dat je nastreeft. Uiteindelijk is de vraag of je in staat bent net zoveel tijd aan het 'mooi maken' van je innerlijk te besteden, als dat je aan je buitenkant besteedt. We denken misschien dat dat niet uitmaakt, omdat niemand dat kan zien, maar niets is minder waar. Ware innerlijke schoonheid toont zich op hele subtiele manieren.
Maar het is een hele kunst om daar in te gaan investeren. De kracht daarvoor haal je puur uit jezelf, en wordt niet direct gevoed door anderen en je krijgt er waarschijnlijk ook geen bergen met 'likes' voor op Facebook...Echter, eenmaal de weg naar binnen gevonden, werkt het minstens zo verslavend :-)
Mijn eigen koning worden LIV.
Zowel vorige maand, als gisteren en vandaag kwam ik op verschillende manieren uitgebreid met het begrip 'flow' in aanraking en nu ik me goed heb geïnstalleerd om een blog te schrijven, besefte ik me opeens dat het tijd is om weer eens een hernieuwde kennismaking met dit fenomeen te hebben. Flow was jaren terug een trendy woord, overal hoorde je het te pas en te onpas opduiken. Er is zelfs een tijdschrift dat zo heet (wat ik dan trouwens wel weer een heel leuk tijdschrift vind). Het leek er bijna op dat je er niet bij hoorde als je je flow niet vond. Ik kreeg er op een gegeven moment een beetje de kriebels van en verbande het min of meer uit mijn vocabulaire.
Nu ben ik net het boek 'awaken the giant within' van Anthony Robbins aan het lezen, en hij geeft aan dat de woorden die je gebruikt veel zeggen over wat je voelt. Dus als ik het woord 'flow' niet gebruik, zal ik het waarschijnlijk ook moeilijk ervaren....is dat even balen...of nee, wacht, het is een eye-opener (haha, ook een les uit hetzelfde boek: gebruik je pijnmomenten om vooruit te komen). Dit is misschien wel waarom dingen mij zoveel energie kunnen kosten: ik zit dan gewoon niet genoeg in mijn flow, mijn stroom. Kennelijk ben ik goed in dwarsliggen in de stroom, maar ik ben bang dat ik dat niet bewust doe!
De definitie volgens Wikipedia is dat "Flow refereert aan een mentale toestand waarin een persoon volledig opgaat in zijn of haar bezigheden. Flow wordt gekenmerkt door op de betreffende acties gerichte energie en activiteit, volledige betrokkenheid daarbij, alsmede het feit dat men de activiteiten succesvol uitvoert. Belangrijkste theoreticus achter dit concept is de Amerikaanse psycholoog Mihaly Csikszentmihalyi". Vergelijk het met een kind dat onafgebroken met Lego zit te spelen en elk besef van tijd en omgeving kwijt is.
En wat is dan het 'nut' van flow? Waarom zouden we dat willen nastreven? Misschien geeft het stellen van de vraag wel aan dat er niet genoeg flow wordt ervaren door degene die hem stelt! Het antwoord lijkt me evident: als je je in een staat van flow bevindt, valt alles op z'n plek, je bent helemaal gefocust op datgene waar je mee bezig bent, alles lijkt mee te werken, en na afloop vraag je je af hoe het kan dat jij datgene hebt gedaan. Het mooie is, hoorde ik vandaag weer, dat jij degene bent die iets neerzet, jij geeft vorm aan iets dat zich door jou wil manifesteren. Eigenlijk is de enige stap die je hoeft te zetten een volmondig 'ja' te zeggen tegen datgene, een totaal committent.
En het lastige is, dat je op een gegeven moment 'weet' dat je iets wilt doen, en dat dan onmiddellijk je ratio zich er mee gaat bemoeien. En dan kan het volgende gebeuren: je ratio werpt allerlei beren en wolven op de weg (je kunt het niet, want je hebt dit nog nooit gedaan, het is te duur, te ver, te groot, te complex, etc etc). Op die manier gooi je brandstof in het 'angstvat'. Of je probeert je ratio in lijn te krijgen met het weten dat je hart je eigenlijk ingeeft. Dus zeg letterlijk 'ja' en vraag je je niet af hoe. En wat vinden we dat meestal moeilijk, ik wel tenminste!
Hoe dan toch die flow te gaan ervaren? Flow is niet te plannen en niet logisch te beredeneren. Het 'enige' dat nodig is, is het aanwezig zijn in het hier en nu. Als we in ons hoofd zitten, zijn we met het verleden of de toekomst bezig. Het hoofd is prima, als tool, maar het hart is de bron waaruit alles ontstaat. Als we alles alleen maar willen controleren met ons hoofd, gaan we op een machine lijken. Het gelukkig zijn in het moment is het begin, de rest volgt vanzelf. Of, zoals Amir Zoghi het zo mooi stelt: "you're always free to be you, to love and to be loved". Het staat er zo simpel, maar hoe weerbarstig kan soms de praktijk zijn...genoeg uitdaging dus!
Mijn eigen koning worden LIII.
Na een paar heerlijke warme zomerse dagen, was het vandaag even wat koeler, en gedurende het eerste deel van de dag ook bewolkt. Alsof het weer ons even een adempauze gunde. Prima moment om even goed het huis door laten tochten om het weer wat koeler te krijgen. En ook prima weer om te stofzuigen en op te ruimen. Met die hitte kost dat anders behoorlijk wat meer moeite en in elk geval meer vochtverlies.
En naast al die huishoudelijke taken waren er nog een aantal geplande klussen, die we even vandaag dachten te klaren. Het begon goed vanmorgen, doordat we redelijk op tijd opstonden en al voor de koffie aan de slag waren. Echter, vanavond bleek, dat we toch niet alle geplande acties hadden volbracht. We zijn weer eens in een bekende valkuil gestapt: het juist inschatten van de benodigde tijd...We hanteren altijd al de formule: benodigde tijd = geschatte tijd x 2. Maar nu lees ik in het klusboek voor Dummies zelfs dat onze gulden regel moet worden geindexeerd: schat de benodigde tijd in en vermenigvuldig dat met een factor DRIE.
Waar die extra tijd in zit? Nou, als je bijvoorbeeld in een winkel in Cuijk met een hele lading spullen bij de kassa staat en je blijkt je portemonnee vergeten te zijn, zodat je nog een keertje extra de mooie groene route naar huis en weer terug naar de winkel mag rijden...Of als je inschat dat het verven van een bakstenen muur in een paar uurtjes gedaan is, terwijl blijkt dat er toch meer richeltjes zijn dan je dacht, en de muur toch wel heel dorstig is. Dan blijkt het op een gegeven moment opeens te donker te zijn om nog te zien waar je aan het verven bent. Tja, soms zit het mee, en soms zit het tegen! Over formules gesproken: de dorst van de schilder vertoont een direct evenredig verband met het aantal geschilderde vierkante meters. Gelukkig is er morgen weer een dag, om het geleerde in praktijk te gaan brengen ;-)
Het slechte nieuws: de tijd vliegt. Het goede nieuws: jij bent de piloot. (M. Atlshuler)
Mijn eigen koning worden LII
In een eerdere blog tijdens deze vakantie kwam de leegte al ter sprake en omdat ik het woord alleen al zo fascinerend vind, leek het me interessant er nog eens wat verder op door te broeden. Leegte is in het Nederlands zo anders dan emptiness, vide en Leere in respectievelijk het Engels, Frans en Duits. In mijn eigen taal roept het bij mij een zekere negativiteit op, merk ik. En grappig genoeg ervaar ik dat niet in de andere talen. Misschien komt dat doordat ik het gezegde "ledigheid is des duivels oorkussen" te goed onthouden heb en teveel vertaal als: leegte in je handelen leidt tot verderf. En helaas helpt het Engelse gezegde me ook niet op een ander pad: The devil finds work for idle hands...
Toch ervaar ik ook de andere kant van leegte; het heerlijke gevoel dat bijvoorbeeld een opgeruimd buro, een opgeruimd huis, een lege agenda, of het uitzicht over een eindeloze zee me geeft. Dat creëert rust in mijn hoofd en in mijn lijf. Ik weet ook dat die leegte niet te lang moet duren; alleen maar leegte is dus kennelijk ook niet de oplossing.
Als je nu kijkt naar de verdeling van leeg en niet leeg in het menselijk lichaam, dan zijn er behoorlijk wat 'leegtes' zoals keel- neus- en oorholtes, mond, slokdarm, maag, darm, baarmoeder. En de 'leegteorganen' bij uitstek zijn de longen: daar wordt continu 'leegte' uitgewisseld! Goed beschouwd is dat ogenschijnlijke leegte, er vinden daar processen plaats die letterlijk van levensbelang zijn. Maar als we zouden kijken met een puur ruimtelijke blik, dan ontstaat er leegte bij een inademing en minder leegte bij een uitademing.
Wat een prachtig fenomeen, dat ons lichaam ons kennelijk voordoet hoe 'leegte' werkt: ogenschijnlijk is er niets, maar ondertussen vinden er onmisbare (cyclische) processen plaats. In ons fysieke lichaam zijn die te meten door te kijken daar de hoeveelheid zuurstof en kooldioxide in ons bloed. De effecten van de noodzakelijke leegte in onze geest zijn echter wat lastiger -zo niet onmogelijk- te meten. Het vervelende is dat je die leegte ook niet echt hoeft te missen, is mijn ervaring. Totdat je een keer tegen grenzen aanloopt...oftewel, om met onze bekende Nederlandse voetbalfilosoof te spreken: "Je gaat het pas zien als je het doorhebt."
En dan komt wat mij betreft de hamvraag: als we eenmaal in staat zijn die leegte 'toe te laten', waarmee vullen we die ontstane leegte in ons bewustzijn dan weer op?! Want hoe verleidelijk is het om daarna weer door te gaan met waar we mee bezig waren. In feite pakken we ons 'oude patroon' dan weer op. En hoe erg is dat dan eigenlijk? Hoe belangrijk is het om af en toe even de 'geestelijke lucht' te verversen? En hoe bewust kunnen we dat doen? En hoe essentieel is dat voor de mens...? Allemaal vragen waar iedereen die ze stelt een eigen antwoord op zou kunnen vinden.
Om nog even lekker verder door te denken, vond ik de volgende toepasselijke spreuk van een bekende oosterse wijsgeer:
Dertig spaken komen in de naaf bijeen, maar het wiel is bruikbaar door de leegte. Uit klei vormt men het vat, maar vullen laat het zich door de leegte. In een huis maakt men ramen en deuren, maar de leegte maakt het bewoonbaar. Zo danken wij aan het zijn de mogelijkheid, en aan het niet-zijn de bruikbaarheid.
(Lao Tse)
Mijn eigen koning worden LI.
Mijn zomerreces zit er weer bijna op en dus ga ik maar weer eens warm lopen voor het schrijven van mijn -bijna- dagelijkse blogs. Dat warm lopen is snel gebeurd vermoedelijk, met deze zomerse temperaturen ;-) Van die weldadige warmte genieten we al een aantal dagen en voorlopig komt daar ook nog geen einde aan. Een echte zomer dus, heerlijk. Merkwaardig hoe snel ik daar aan gewend raak en mijn activiteiten daar moeiteloos op aan pas. En dan te bedenken dat het nog maar een paar maanden geleden was dat het 's nachts vroor...
Wat is dat toch mooi, dat de mens zich min of meer vanzelf aanpast aan de temperaturen om zich heen en dus kan dealen met verschillen van 30 graden of meer, in een relatief kort tijdsbestek. En dat terwijl we onze lichaamstemperatuur onder al die verschillende omstandigheden nauwkeurig rond de 37 graden houden. Trouwens, niet alleen onze temperatuur blijft zo netjes 'op peil'; de zuurgraad en het zoutgehalte van ons bloed bijvoorbeeld blijven ook binnen hele kleine grenzen min of meer constant, en dat is ook essentieel voor onze gezondheid. Maar de hormonen daarentegen zijn in staat hele grote schommelingen te laten zien, zonder noemenswaardige gezondheidsrisico's. Sterker nog, we floreren bij deze schommelingen: denk alleen al maar aan de vrouwelijke geslachtshormonen, die gedurende de cyclus van ongeveer een maand een mooi patroon omhoog en omlaag laten zien.
En dat alles gaat grotendeels buiten onze eigen sturing om, dat blijft een wonder voor mij. Ik zeg trouwens grotendeels, omdat steeds meer bekend wordt over 'mind over matter' effecten: de kracht van je gedachten, je gevoelens, emoties, de effecten die ze kunnen hebben op je fysieke lichaam, op de korte of lange termijn. De korte termijn is het makkelijkst aantoonbaar, denk bijvoorbeeld maar aan hoe het angstzweet je kan uitbreken als je je heel intensief iets engs voor de geest haalt. Voor de lange termijn effecten ligt dat natuurlijk veel lastiger, vanwege alle interfererende effecten van andere beinvloeders zoals roken, voeding, lichaamsbeweging etc.
Het lijkt er dus op dat hele evidente externe factoren, zoals de temperatuur, ogenschijnlijk geen effecten op ons hebben, maar dat ogenschijnlijk minieme interne factoren, zoals onze gedachten, wel degelijk hele grote effecten teweeg kunnen brengen in ons lijf. Dat is wel even iets om wat meer bij stil te gaan staan, vind ik. We doen er alles aan om ons te beschermen tegen alle (ontembare) grillen van het klimaat, van thermo-ondergoed tot sunblocks. En juist het omgaan met, het hanteren van de grillen van ons interne klimaat, dat lijken we grootschalig in de kou te laten staan. De kletspraatjes in de lift of bij de koffieautomaat gaan voorlopig nog over het weer buiten :-)
Maar er is wel degelijk een verandering gaande, als ik alleen al naar het grote aantal 'zelfhulpboeken' kijk, dat tegenwoordig overal te koop is. We worden ons steeds meer bewust van onze eigen kracht en verantwoordelijkheid met betrekking tot de controle van ons eigen ' klimaat'. En dat is geen gemakkelijke weg....Jassen aandoen, veters strikken en leren schaatsen is letterlijk kinderspel bij het meester worden van je eigen gedachten. Maar zo bijzonder om je te beseffen dat elk mens die gave heeft en dat elke stap op dit pad er eentje is.
Mijn eigen koning worden L.
Lieve Annemarie,
Vanmiddag fietsten we van het strand bij Heemskerk door de duinen terug naar de camping, 5 kilometer met een heerlijke zomerzon aan de lucht, die al een beetje als avond begon aan te voelen. En opeens was je daar in mijn gedachten, in mijn bewustzijn, en ik nam je mee op mijn bagagedrager om je mee te laten genieten van die mooie fietstocht. Voor Annemarie.
Ik liet je de afwisseling zien van het duinlandschap om ons heen, soms met dichte bossages, dan weer een verrassend doorkijkje naar een zinderend duinweidje. Voor Annemarie.
Ik vertelde je over de heerlijke zomerse etherische geuren, die de planten om ons heen ons toewuifden. Voor Annemarie.
Je kwam op mijn schouder zitten en hielp me mee vooruit te komen over het volgende hellinkje. Daarna vroeg ik of je ook zo verwonderd was over al die frêle ogende, maar toch sterke duinrozen, die overal tussendoor bloeiden. Voor Annemarie.
En dan die fiere gele bloempjes, die precies hun kopjes in de al lager staande zon koesterden. Voor Annemarie.
Ik vroeg je of je je kon herinneren hoe de zilte zeewind voelt, zoals die langs mijn huid streek tijdens het fietsen. En ik zag je voor me, zoals ik me je herinner: frisse blozende vrouw, met een lach op je gezicht. Je antwoordde dat je je dat herinnerde en dat je die zintuigelijke ervaringen nu niet meer nodig hebt.
We waren allebei even een tijdje stil en ik fietste verder, mijn wielen op de harde ondergrond rolden voort terwijl ik gestaag doortrapte. We zagen schapen langs de weg, met mooie gebogen horens op hun kop, die door stekelig struikgewas de sappigste grasjes wisten te vinden. Van Annemarie voor mij.
Voor me zag ik mijn man en onze drie kinderen, ik zag ze door jouw ogen en een grote blijdschap vervulde me. Jij bent ook zo blij met jouw man en lieve dochtertjes.
Soms is het zo vanzelfsprekend dat je bijna zou vergeten hoe bijzonder het leven is. Laten we ons dat vooral vaker beseffen, want soms duurt een leven korter dan je dacht. Van Annemarie voor mij.
Overmorgen komen al jouw geliefden en naasten bij elkaar om jou te herinneren en jouw aardse omhulling, jouw tempel, naar een laatste rustplaats te begeleiden. En jij Annemarie, jij zal aanwezig zijn vanuit het licht, in alle harten. Laten we onze harten vooral openen voor dat mooie licht en haar voor altijd met ons meedragen. Van Annemarie voor ons.
Mijn eigen koning worden XLIX.
Vakantie, wat is het toch een bijzonder fenomeen. We kijken er een tijd naar uit, maken plannen wat betreft de bestemming, de soort reis, het soort verblijf, hoe lang we er blijven en wat we willen doen in die tijd. Dat is al een hele onderneming, zeker als het gezin, zoals bij ons, wat meer leden telt, met ieder zijn of haar eigen wensen, behoeften en verwachtingen. Maar, ook dit jaar is het weer gelukt om een vakantie te organiseren die voor iedereen goed klinkt, al lijkt het erop dat het elk jaar moeilijker aan het worden is. Ik kan dit een luxeprobleem noemen, maar het raakt aan iets essentieels, waarover zo meer.
Ik leef er ook altijd helemaal naar toe, compleet met de extra drukte in de week voor vertrek. Op de een of andere manier moet mijn buro leeg en mijn huis schoon voor vertrek. Alsof ik een half jaar weg ben, terwijl we meestal maar maximaal twee a drie weken weg gaan. Het voelt als 'resetten', even helemaal leeg maken en dan na de vakantie weer met een schone lei beginnen. Als ik het zo opschrijf, vraag ik me af waarom we dat niet aan het eind van het jaar doen, in december. Het antwoord is volgens mij dat het zomerseizoen zich er veel meer voor leent om even letterlijk buiten ons zelf te komen, even alles los te laten. Om met nieuw opgedane inspiratie weer aan de slag te kunnen.
En dan is eindelijk de dag gekomen dat we afreizen. Vol verwachting klopt ons hart, hoe ziet onze bestemming er uit, hoe zal het er zijn? Dit jaar beginnen we met autopech, waardoor we veel later dan gepland op de camping aankomen. De camping is nog erg stil, want wij uit het zuiden hebben al vakantie, maar de mensen hier in de buurt pas volgende week. En de nachten blijken toch wel erg fris te zijn. Na een paar koude en bewolkte dagen, met ook nog wat regen, blijkt het moeilijk om ons goede humeur te bewaren.
We hadden toch bedacht dat we een vakantie met strand, zee en zon zouden hebben. Ja, we zijn in Nederland, dus af en toe een koude dag moet kunnen . Kennelijk is de ratio minder sterk dan de gevoelens en oude herinneringen aan verregende vakanties. Je kunt op koude dagen wel een stad in vluchten en allerlei dingen gaan doen, maar dat is niet aan ons en onze kinderen besteed. Een middagje slenteren langs etalages, van lunchroom naar café, ook al zijn de steegjes nog zo schattig, levert toch een moe en chagrijnig gezin op. We vragen ons hardop af wat het dan is wat we zoeken tijdens een vakantie.
Vakantie, vacant, leeg? Is het daarvoor echt nodig dat we weg gaan uit onze dagelijkse leefomgeving? Zouden we niet regelmatig even afstand moeten nemen, ons bezinnen oude dingen die we doen, of juist niet doen? En zou het niet geweldig zijn als we in staat zouden zijn dat gewoon in onze eigen habitat te doen...? In plaats daarvan verplaatsen we ons en masse naar luxe oorden met allerlei voorzieningen en laten ons maar al te graag afleiden van de dagelijkse beslommeringen door allerlei activiteiten en bezienswaardigheden. En wij doen daar op onze manier ook aan mee, alleen voelt het elk jaar weer meer alsof we iets essentieels missen in onze vakanties.
Ons ideaal is het optimaal in de natuur zijn, daarom kamperen we elk jaar. Maar wat is dat dan, in de natuur zijn? Als ik dit schrijf hebben we net weer een aantal teken bij de kinderen verwijderd, zit er een muis onze voorraden te belagen en wordt ik lek gestoken door de muggen. Dit alles wordt dan wel weer vergezeld door prachtig getjilp van andere vogeltjes dan in onze eigen tuin. En het uitzicht is ook anders. Maar die natuur is ook bij onze woonplaats, en daar zoeken we haar misschien wel veel te weinig op...Mmmm, ik geloof dat ik na 5 dagen kamperen de nieuwe inspiratie al weer te pakken heb!
Mijn eigen koning worden XLVIII.
Het leven is een wonderbaarlijk iets: soms lukken dingen steeds maar niet en soms lijken alle kwartjes en puzzelstukjes op het goede moment op hun plaats te vallen. Dat is een subtiel samenspel tussen dat wat zich voordoet en de interactie van jou. Als alle ingrediënten op het goede moment in de goede volgorde en in de goede hoeveelheden aanwezig zijn kan er iets speciaals ontstaan, op voorwaarde dat je er dan ook zelf een stap in zet.
Wat dat betreft lijkt het bijna een recept uit een kookboek: ook met koken gaat het erom dat je op het goede moment het juiste ingrediënt toevoegt en tijdig het gas tempert en regelmatig even roert. Als het allemaal goed verloopt kun je daarna genieten van een heerlijke maaltijd. En soms denk je dat je het helemaal goed gedaan hebt en blijkt het resultaat niet te pruimen...terwijl datzelfde recept wel heerlijk is als iemand anders het maakt! Bijzonder, en soms ook frustrerend.
Ik vind koken erg leuk, vooral als de bereiding niet te veel tijd in beslag neemt en ik er zoveel mogelijk pure, natuurlijke ingrediënten voor kan gebruiken. Ik kook ook bijna altijd volgens recepten; dat is vermoedelijk nog een overblijfsel van mijn onderzoekstijd in het lab, waar alles volgens protocollen verloopt. Ik hield en houd er overigens wel van om protocollen en recepten zelf aan te passen, zodat het eindresultaat sneller, beter en of lekkerder wordt, een proces van voortschrijdend inzicht.
Voor mij is het daarom meestal best een uitdaging om op vakantie te gaan en dan een aantal weken receptloos te koken. En dan ook vaak nog met onbekende of andere ingrediënten dan de gebruikelijke Nederlandse. Tel daarbij op de rudimentaire campingkeuken waar ik de maaltijd bereid: twee gaspitjes en een houten plankje en een fractie van het keukengerei dat ik thuis tot mijn beschikking heb. Kortom: de ideale omstandigheden voor het uitvinden van de meest simpele en heerlijke gerechten, nadat het verdriet om de minder geslaagde varianten met de nodige wijn is weggespoeld.
En is dit eigenlijk niet ongeveer zoals het leven zich ook afspeelt: de recepten (patronen) erf je van je ouders, de ingrediënten die daar bij horen en het keukengerei (je leefomstandigheden) verzamel je gaandeweg bewust danwel onbewust bij elkaar. Soms zit het allemaal tegen, net als de broccoli die aanbrandt als je even niet kijkt, en de soufflé die inzakt omdat je per ongeluk de ovendeur open deed. Totdat er opeens een periode komt dat alle ervaringen vrucht af lijken te gaan werpen, je de juiste mensen ontmoet, de goede ideeën op het juiste moment krijgt en je opeens een geniaal nieuw 'recept' ontdekt. En dat vind ik een hele mooie vorm van 'chemie'!
