Mijn eigen koning worden XLII.
Een tijdje geleden schreef ik een blog over rommel als procesindicator (1 juni) en de analogie met voedsel. Ik moest er een tijdje op broeden, om voor mezelf duidelijk te krijgen hoe ik dat nou bedoelde, zonder er een uitgebreide studie van te maken of te verzanden in een betoog van 5 kantjes. En vandaag is het ei gelegd; ik zat te worstelen met financiële materie met een vriendin van me en besefte me dat ik op dat gebied te weinig 'verteerkracht' bezit; ik kan goed met geld omgaan, maar als het gaat om met geld om te gaan als een levend proces, zoals ondernemers dat vaak goed kunnen, mis ik toch het één en ander. Dat is niet erg, ik heb weer andere kwaliteiten, maar soms zou ik het wel handig vinden.
Die verteerkracht kennen we natuurlijk ook vooral van het spijsverteringsproces. Iedereen weet van zichzelf of hij een goede spijsvertering heeft, of bij bepaalde levensmiddelen meer moeite moet doen, er slecht op reageert, of er helemaal niets mee kan. Wat dat betreft is de vorm, samenstelling en kleur van je ontlasting een prima 'procesindicator' van de kwaliteit van je vertering, om de analogie met de eerder genoemde blog nog even te pakken. Meestal houdt het bewustzijn over de verbinding die we als mens met ons voedsel aangaan daarbij op. Maar het is erg interessant om je er wat meer in te verdiepen. Mijn vroegere leraar geschiedenis schold eens een leerling uit door te zeggen dat de jongen was wat hij at; een gehaktbal. Dat klopt ook met het bekende gezegde dat je bent wat je eet. Maar misschien moeten we dat een klein beetje updaten naar: je bent wat je opneemt, wat je verteert.
Zonder dit verder met wetenschappelijke studies toe te lichten kan ik wel zeggen dat inmiddels duidelijk is dat de kwaliteit van onze voeding van invloed is op ons hele wezen; van ons hart- en vaatstelsel, ons immuunsysteem tot onze geestkracht. En niemand zal dit ontkennen. Maar het frappante is dat vervolgens relatief weinig mensen echt bewust met voeding omgaan. Op de één of andere manier krijgt dit niet de hoge prioriteit die het nodig heeft, en belandt het tussen alle andere belangrijke dingen die gedaan moeten worden. De schijf van vijf is bij veel mensen wel ergens blijven hangen, maar dat is inmiddels een achterhaalde visie, en dat weten velen niet. En misschien is het net als bij roken; "nou en, dan leef ik toch een paar jaar minder, boeien."
Mij persoonlijk gaat het niet om die pure gezondheidswinst; dat is mooi meegenomen, maar de essentie voor mij is, dat ik met goede voeding mijn lichaam niet onnodig uitput. En daarbij zie ik eten als een ontmoeting met het betreffende levensmiddel, en elke ontmoeting maakt me 'rijker': Schreef ik in een eerdere blog dat de natuur onze spiegel is; door de natuur te eten, te ontmoeten en te verteren, kunnen we, afhankelijk van de kwaliteit van dat voedsel, bijzondere krachten in ons vrij maken. En met die krachten kunnen we weer verder op ons ontwikkelingspad. Ik zie hier het beeld van de prins die door de wereld trekt en allerlei gevaren het hoofd biedt, om uiteindelijk met zijn prinses te trouwen en wijs heerser over zijn koninkrijk te kunnen zijn...
