Mijn eigen koning worden LVIII.
Een paar dagen geleden zat ik in de tuin, stil te genieten van het gezoem en gefladder van bijen, hommels, vlinders en andere gevleugelde vriendjes, die druk aan het fourageren waren bij de vlinderstruik, de gele zonnehoed, de kogeldistel en het leverkruid. Het leek wel een balletuitvoering met bijna onhoorbare muziek, volledig harmonieus, elegant, een prachtig schouwspel onder een strak blauwe hemel. Ik denk dat de spelers erg druk waren met hun werk, maar ik werd er helemaal blij en rustig van. Een beetje vergelijkbaar met het gevoel dat ik krijg als ik het onophoudelijke ruisen van de zee hoor en me besef hoe dat ritme dag en nacht doorgaat, als een eeuwige ademhaling.
Naast het rustgevende gevoel, laat dit alles me soms ook heel klein voelen. Ik besef me dat de wereld al heel lang bestaat en haar rondjes draait, dag in, dag uit, jaar in, jaar uit, millennia lang. Seizoenen komen en gaan, water zoekt en vindt zijn weg en vormt daarmee de aarde. Planten groeien en vergaan op een gegeven moment, kiemen voor een volgende generatie achterlatend. Duizenden diersoorten bevolken de aarde, in populaties die ook weer een golfbeweging laten zien. En de mens, die komt eigenlijk pas net kijken in dit tafereel.
De mens, goed beschouwd zijn we maar een stipje in het geheel. Echter, de mens heeft de prachtige mogelijkheid om het denkvermogen te combineren met hart en handen. Als kind verwonderde ik me al over alles wat ik om me heen zag, en wat door mensen gemaakt was. Tegenwoordig sta ik daar veel minder vaak bij stil. Hoewel ik me afgelopen weekend bij het Dranouter festival echt heb zitten verbazen hoe de grote tent (kajam) in elkaar is gezet. Dat vergt echt denkwerk en samenwerking.
En dat vind ik zo prachtig, dat wat er ontstaat als mensen samen gaan werken en er de mogelijkheid is voor synergie; het moment dat de afzonderlijke bijdragen versmelten en niet bij elkaar optellen, maar zich vermenigvuldigen. Dat is ook een vorm van chemie. Je komt samen met elkaar in een vorm van flow, vergelijkbaar met het winnende voetbalelftal dat ogenschijnlijk moeiteloos het ene na het andere doelpunt scoort. Terwijl ondertussen de tegenpartij, met stuk voor stuk getalenteerde spelers, zich in de rondte tobt.
Als we goed kijken naar de natuur, kunnen we dit nog veel vaker bewerkstelligen. Het gaat erom dat je je eigen talenten gebruikt, het oordeel over anderen loslaat, je richt op je doel en dat je je daar onvoorwaardelijk voor in wilt zetten. Tja...dat is voor het ego, dat we als mens ook kado hebben gekregen, niet altijd even makkelijk!
