Mijn eigen koning worden XIV.
Vandaag had ik een afspraak in Eindhoven. Ik ging er met de auto heen, via Venlo, waar ik de kinderen eerst naar school bracht. Omdat ik vrijwel alle keren dat ik in Eindhoven moest zijn tot nu toe min of meer verdwaald ben, zelfs met TomTom, had ik me gisteravond goed voorbereid. Ook omdat sinds enige tijd onze TomTom het definitief niet meer doet, en ik nog geen zin heb gehad om een nieuwe te kopen. Lang leve Google maps! Door mijn goede voorwerk, reed ik er bijna blindelings heen. Victorie.
Het is grappig om er over na te denken hoe dat gaat met het vinden van routes. Ik rijd al 25 jaar zelf auto, en pas sinds 7 jaar met TomTom. Toen deze er onlangs mee ophield, voelde ik me redelijk om het hand, en vroeg ik me opeens af hoe ik dat dan al die jaren had gedaan, voordat TomTom in mijn leven verscheen. De enige echte verdwaalellende die ik me kan herinneren, is een zoektocht naar Burgers Zoo in Arnhem, omdat ik zo eigenwijs was geweest door het centrum heen te rijden, ipv om Arnhem heen. En Arnhem is de andere stad waar ik altijd verdwaal...Het erge destijds was dat ik met 3 kleine kinderen in de auto zat, waarvan 1 een baby, die op een gegeven moment zijn voeding nodig had. Op het moment dat ik na 3 kwartier rondjes rijden in Oosterbeek belandde, nam ik me voor dat ik niet meer in de auto zou stappen, totdat er een navigatiesysteem aanwezig was. Zo was de eerste echte verdwaalactie ook meteen mijn laatste. Hoewel, zo'n systeem is natuurlijk geen garantie voor nooit meer verdwalen!
Wat wel meteen duidelijk werd, is de afhankelijkheid die je schept; typ je per ongeluk een bestemming in, waarvan nog een tweelingbroertje in een andere provincie blijkt te bestaan en je let niet goed op, dan kom je bedrogen uit als je blindelings de aanwijzingen van die vriendelijke stem volgt (DomDom). Je raakt ook het overzicht kwijt, en überhaupt het besef van waar je bent. Mijn man en ik begonnen ons er op een gegeven moment aan te storen. Voelden we ons dan aangetast in ons navigeerschap? Daar leek het wel aan te raken, we kwamen er namelijk achter dat het 'baas zijn' over je eigen route ook bijdraagt in het rijplezier. Een hele simpele oplossing hiervoor was, om altijd een kaart in de buurt te hebben, en zover mogelijk naar eigen inzicht te rijden, met de TomTom als routebewaker op de achtergrond aanwezig. Zeker als je als bestuurder ook een navigator naast je hebt zitten, werkt dat goed. En bij dreigende ruzies over verschil in inzicht over de route (vooral handig tijdens vakanties!) functioneert de TomTom als neutrale scheidsrechter.
Een ander aspect van rijden met een navigatiesysteem, is dat je nooit meer op onverwachte plekken uitkomt. Ik las er laatst een leuk artikel over in Trouw. De auteur pleitte voor het nut van verdwalen, waar ik me erg in kon vinden ( ware het niet dat ik wel een beetje een controlfreak ben, dus echt verdwalen is -nog?- niet mijn ding). Verdwalen geeft je de mogelijkheid buiten je gebaande paden, je verwachtingspatroon te treden, een soort serendipiteit dus; je bent op zoek naar iets en je vindt per ongeluk iets anders, veel mooiers. Er schijnt zelfs al een speciale verdwaalapp te bestaan. Vandaar dat ik voorlopig nog geen nieuw navigatiesysteem koop, en optimaal geniet van mijn alleenheerschappij over de route. Totdat ik mijn volgende verdwaalellende meemaak...of ga ik die niet meer meemaken omdat die dan in de categorie 'onbedoeld geluk' gaat vallen...?!
