Mijn eigen koning worden XII.
Als 's avonds het 'stof van de dag' is neergedaald en ik zit, zoals vanavond, eens rustig de woonkamer te bekijken, valt mijn oog op 2 enorme bouwwerken die de kinderen hebben gemaakt. Ze gebruiken daar echt alles voor wat ze maar aan speelgoed hebben: een houten kasteel, aangekleed met meubilair uit het poppenhuis en bewoond door playmobilmensen, en een imposant gebouw gemaakt van kaplablokjes, op dezelfde manier bewoonbaar gemaakt. Ze hebben daar al minstens 2 dagen intensief mee gespeeld. Eerst de opbouwfase, compleet met onderhandelingen (en de nodige ruzies natuurlijk) over alle materialen. En vervolgens worden er urenlange voorstellingen gespeeld waarnaar ik af en toe stiekem luister, waarbij ik allerlei taferelen uit ons dagelijkse leven voorbij hoor komen ("nou wordt de koning gekroond").
Wat een ongelofelijke speelenergie hebben de kinderen, heerlijk! We houden ons huis graag een beetje overzichtelijk, dus wordt er aan het eind van de dag even samen opgeruimd. Maar dit soort grote bouwwerken mogen langer blijven staan, als een soort stille getuigen van de dynamiek die er overdag omheen heeft geheerst. Een dynamiek die los staat van enig tijdsbesef en die node wordt onderbroken door een plaspauze of een fourrageerstop. Maar die dynamiek kan ook opeens afgelopen zijn, als één van de spelers opeens naar buiten wil bijvoorbeeld.
Soms verlang ik een beetje terug naar de tijd dat ik ook zo opging in mijn spel. Ik kan het me niet goed meer herinneren, en wanneer ben ik er mee gestopt? Want ja, ik ben er mee gestopt; er zijn volgens mij vrijwel geen momenten meer dat ik me niet bewust ben van de tijd, als ik volledig opga in mijn bezigheden. Uitzondering daarop is de nacht, als ik slaap, en ehhh, erg om toe te geven, ook wel enigszins als ik met internet bezig ben! Dit zijn toestanden waarbij ik niet meer bewust 'de touwtjes' in handen houd: tijdens de slaap al helemaal niet.
Hoe belangrijk zijn dat soort 'out of control' momenten eigenlijk? Als ik de kinderen zo zie spelen voelt dat totaal niet als tijdsverkwisting, terwijl ik dat bij mezelf wel voel als ik in hun plaats zou staan. Wat gebeurt er tijdens het spelen? Ik ben geen specialist op dat gebied en heb ook 'homo ludens' (Johan Huizinga, 1938) niet gelezen. Maar als leek en als ouder zie ik veel gebeuren tijdens het spel. Het meest fascinerende is misschien nog wel dat enerzijds wordt gespeeld vanuit een individuele interesse, het enthousiasme. Anderzijds wordt een stukje, het tijdsbesef, losgelaten. Is het door dit 'kiertje in de gordijnen' dat er iets naar binnen kan komen wat op een andere manier niet, of moeilijk, tot ons komt?! Dat pleit ervoor om me toch weer eens lekker mee te laten gaan in het spel van de kinderen. Ik ben benieuwd!
