Mijn eigen koning worden LV.
Deze foto hangt sinds kort weer op ons toilet. Ik vond hem vorig jaar in een tijdschrift en ik was meteen verkocht. Allereerst vanwege de nostalgie van het Volkswagenbusje. En dan zo'n schattig gezin erin: 5 dotjes van kinderen, een stoere papa en dan een supervrolijke en vrouwelijke moeder voorin aan het stuur, met een strakblauwe lucht en vlakbij zee, want daar wordt gesurft door de ook nog sportieve vader. Werkelijk een droomplaatje, te mooi om waar te zijn...
Manlief daarentegen was en is niet zo'n fan van dit droomtafereel. Zag hij zichzelf al 'veroordeeld' tot nog meer kinderdrukte, gepropt in een oud busje naar een niet zelf gekozen bestemming...? Nee, verre van dat, hij kent mij ook langer dan vandaag ;-) Hij prikte gewoon direct door dit in scène gezette luchtkasteel heen! "Laat je niet misleiden door de emoties die zo'n plaatje oproepen, gebruik je verstand en kijk hoe realistisch dit is: zo'n busje ziet er heel tof uit, maar herinner je de verhalen van je zus (ook zo lang als ik ben) die na een week kamperen met zo'n busje er ook helemaal klaar mee was om elke nacht met opgetrokken knieën te moeten slapen." " En dan die kinderen: 5 stuks in de leeftijd van 2 tot een jaar of 8; get real, weet je nog hoe wij ons voelden als we uitgebreid op stap gingen met onze kids in die leeftijd, en dan waren dat er 'maar 3'". En alsof je als vrouw er op zit te wachten dat je man dan een hele dag gaat surfen, dan mag jij zeker ondertussen op de kinderen passen en hopen dat degenen zonder zwemdiploma niet verdrinken." "Ja, ja, heeeel realistisch".
Ik kon niet anders dan hem volledig gelijk geven. En waarom hangt die bewuste foto er dan toch dit jaar weer?! Niet omdat ik mijn 'ongelijk' niet wil toegeven en ook niet om hem te pesten. Nee, het grappige is, dat dit plaatje mij er aan herinnert dat niets is wat het lijkt. We hebben zo snel een mening, een oordeel, een verwachting van de dingen die we om ons heen zien, zowel in positieve als in negatieve zin. Het gras is altijd groener bij de buren. De hele media lijkt er op gericht ons een foutief beeld op te dringen van hoe de wereld er uit zou moeten zien: allemaal vrolijke, slanke, zonnige mensen in dure auto's met exclusieve kleding en sieraden en de meest fantastische levens die ze leiden.
En dat is allemaal buitenkant, allemaal van voorbijgaande aard. Hoe knap we ook zijn qua medische technologie, ons lichaam takelt echt een keer af. En dan helpen op een gegeven moment al die dure accessoires niet meer, als al niet veel eerder blijkt dat die geen garantie bieden voor het ervaren van comfort, geluk, of wat het dan ook is dat je nastreeft. Uiteindelijk is de vraag of je in staat bent net zoveel tijd aan het 'mooi maken' van je innerlijk te besteden, als dat je aan je buitenkant besteedt. We denken misschien dat dat niet uitmaakt, omdat niemand dat kan zien, maar niets is minder waar. Ware innerlijke schoonheid toont zich op hele subtiele manieren.
Maar het is een hele kunst om daar in te gaan investeren. De kracht daarvoor haal je puur uit jezelf, en wordt niet direct gevoed door anderen en je krijgt er waarschijnlijk ook geen bergen met 'likes' voor op Facebook...Echter, eenmaal de weg naar binnen gevonden, werkt het minstens zo verslavend :-)
