Mijn eigen koning worden VIII
De wereld laat jou zien wat in jou leeft, las ik ergens vandaag. In
eerste instantie klinkt dat tegenstrijdig. Hoezo zie ik buiten mijzelf
wat er in mijzelf leeft? Als ik een lantarenpaal zie, leeft er toch geen
lantarenpaal in mij? Of moet ik dat niet zo letterlijk zien? De vraag
stellen is hem al beantwoorden. Het feit dat die lantarenpaal mij
opvalt, zou kunnen betekenen dat er in mij een lichtpunt is. En
afhankelijk van het tijdstip van de dag dat ik hem zie, de plek waar de
paal staat, het soort paal (mooi, lelijk, oud, nieuw, etc), zegt dat
misschien wel iets over de toestand van dat lichtpunt in mij? De enige
die daarop het antwoord zou kunnen weten, ben ik zelf.
Ik zeg met opzet 'zou kunnen weten', want soms zijn de aanknopingspunten
listig vermomd. En soms wil ik overeenkomsten tussen buiten en binnen
misschien wel niet (h)erkennen...Zou het zo kunnen zijn, dat wat me om
mij heen opvalt, opvalt omdat het raakt aan iets binnen in mij?
Verklaart dat waarom ik 20 keer dezelfde route kan rijden en dat me de
21e keer iets op valt, wat ik daarvoor nooit heb gezien, terwijl het er
al die tijd al geweest moet zijn?
Het doet mij denken aan een wandeling die ik een jaar geleden rond deze
tijd maakte in de Eifel. Ik had het geluk een aantal dagen helemaal
alleen op pad te zijn en was een mooi boek aan het lezen van Thomas
Moore (zorg voor de ziel). Naar aanleiding van een passage in dit boek, ging ik wandelen met de
vraag: welk stuk van mijn ziel vind ik terug in de wereld? In eerste
instantie had ik die vraag zo beantwoord met een aantal elementen;
zingende vogels, zonnestralen, etc.
Maar al verder lopend kwam ik tot de conclusie dat de brandnetels, de
mieren, de rotsen, de stukjes steen, de tere plantjes, de sterkere
varens, de grote bomen, het kabbelende water, de vieze glibberige
blubber, de lastige vliegen, de....en ga zo maar door....dat alles in de
wereld een uiting is van mijn ziel. Elk mens heeft daarin zijn
specifieke 'mix' en die mix is ook nog in meer of mindere mate aan
verandering onderhevig (ook hier komen we dus weer een mens-specifieke
mix en transformatie tegen, net als in mijn blog van 2 dagen geleden,
over vrijheid).
En die vieze blubber of die lastige vliegen zijn moeilijker te
accepteren (en dus moeilijker te zien?!) dan die fijne zonnestralen of
die mooi zingende vogels. Maar het één kan niet zonder het ander, in de
buitenwereld; dus dat zou wel eens kunnen betekenen dat dat in mij net
zo geldt...!
De buitenwereld is dus eigenlijk een grote spiegel, en die spiegel is in
staat je je hele eigen innerlijke 'waarheid' te laten zien....mits je dat zelf wilt zien!
Mijn eigen koning worden VII
Het koningschap is een onderwerp dat sinds het starten van deze blog
dagelijks op de meest uiteenlopende momenten in mijn gedachten is. Mooi
hoe dat werkt; als ik deze blog niet zou zijn begonnen, zou ik er een
paar dagen na 30 april aan gedacht hebben en dan was het weer op de
'schroothoop' van al mijn bedachte ideeën beland. Wat zou die trouwens
inmiddels al groot zijn geweest, als al mijn hersenspinsels
daadwerkelijk zouden zijn omgezet in fysiek waarneembare materie.
Dat roept bij mij de vraag op of ik dan eigenlijk ook niet bewuster met
mijn gedachten om zou moeten gaan...in hoeverre vervuil ik mijn eigen 'geestelijke leefomgeving' met alle 'overtollige ballast'?! En hoe weet ik
wanneer een gedachte uitmondt in een overbodige gedachte? Als ik aan
het piekeren ben, dan is het duidelijk dat dat nergens toe leidt. Er is
iets gebeurd en ik ga allemaal redenen verzinnen waarom dit is gebeurd
en waar het toe leidt. In feite ben ik dan bezig met allemaal niet
getoetste aannames. Een tweet van vandaag verwees naar een mooie tekst
met precies dit onderwerp.
De gegeven oplossing is jezelf de vraag te stellen: wat veronderstel ik
op dit moment (what am I assuming right now). Ofwel: wat weet ik zeker,
wat denk ik zeker te weten en waar doe ik een gok. Over die laatste twee
vragen met sterk zelf-reflecterend karakter, zijn we meestal niet
eerlijk, en al helemaal niet open. Als we eerlijk zijn, weten we het
meeste niet zeker. Maar voor ons eigen goede gevoel, plaatsen we veel
van onze gedachten en ideeën maar gewoon in het hokje met het etiket
'bewezen'. Stel je voor dat je alles in eerste instantie in twijfel zou
moeten trekken, totdat je degelijk wetenschappelijk onderbouwd bewijs
hebt verzameld. Dan heb je ook geen leven.
Echter, het werkt wel verder door. Op het moment dat er iemand iets
anders beweert over een onderwerp dat in jouw 'bewezen' hokje zit, zijn
de rapen gaar en schiet je in de weerstand. Probeer maar uit! Het bekendste voorbeeld is waarschijnlijk het vroegere idee dat de aarde
plat was. In die tijd werd je voor gek versleten (als je geluk had) als
je zei dat de aarde rond was. Kennelijk was het overstag gaan naar een
ander wereldbeeld te heftig om zonder slag of stoot toe te laten in de ideeënwereld van de meeste mensen. Overigens was een groot deel van de
mensheid zich helemaal niet bewust van deze vraagstelling. In de huidige tijd werkt dit overigens (min of meer) op dezelfde manier.
In die zin kan kennis blijkbaar ook ballast vormen. En dat wordt weer
mooi verwoord in de volgende uitspraak (ook via Twitter vandaag): The greatest obstacle to
discovery is not ignorance - it is the illusion of knowledge. Daniel J
Boorstin”.
