Mijn eigen koning worden XXVIII.
Sinds ik met deze blog begonnen ben, heb ik me regelmatig afgevraagd wie ze leest; ik kan per blog de statistieken zien, maar nooit wie het heeft geopend. Af en toe krijg ik leuke reacties, waar ik dan weer over na denk en weer reageer. Die reacties staan soms onder de blog, maar gaan ook wel eens via mijn gewone mail, of in de wandelgangen. En dat vind ik prachtig, want dat is ook een soort chemie, wat er dan nog plaats vindt; een stukje navertering eigenlijk. Daarom vond ik het heel erg leuk dat ik vandaag door 3 verschillende mensen werd aangesproken over mijn blog. Vooral blijven doen hoor!
Door die gesprekken werd ik me ervan bewust, dat er ergens toch een stukje onzekerheid zit (of is het een vorm van angst): doe ik het wel goed genoeg? Terwijl ik begonnen ben met de blog om zelf te onderzoeken op welke manieren ik me als mens verder kan ontwikkelen. Ont-wikkelen, zoals een vriendin me vandaag nog eens mooi hielp herinneren. We zijn ingewikkelde wezens en door te ontwikkelen komen we dichter bij de kern van wie we zijn. Vanavond zat ik daar dus allemaal nog eens over na te denken en toen kwam opeens het prachtige stuk tekst van Marianne Williamson bij me naar boven en ik ga het hier opnemen, omdat ik het graag deel met anderen en omdat ik het niet vaak genoeg kan lezen.
Onze diepste angst
Door Marianne Williamson
Onze diepste angst is niet dat we ontoereikend zijn.
Onze diepste angst is dat we mateloos machtig zijn.
Het is ons licht, niet onze duisternis
Dat ons het meest beangstigt.
We vragen ons af
Wie ben ik om briljant, prachtig, talentvol, fantastisch te zijn?
Eigenlijk, wie ben jij om niet te zijn?
Je bent een kind van God.
Je speelt dat je onbelangrijk bent
Dat dient de wereld niet.
Er is niets verheffends aan je kleiner maken
Zodat andere mensen om je heen zich niet onzeker voelen.
We zijn allemaal bedoeld om te stralen,
Zoals kinderen dat doen.
We zijn geboren om te manifesteren
De glorie van God dat is binnenin ons.
Het zit niet alleen in sommigen van ons;
Het zit in iedereen.
En als we ons eigen licht laten schijnen,
Geven we onbewust andere mensen toestemming om hetzelfde te doen.
Als wij bevrijd zijn van onze eigen angst,
Bevrijdt onze aanwezigheid automatisch anderen.
Opmerking: Dit inspirerende citaat is overgenomen uit Marianne Williamson’s boek A Return to Love. Het gedicht wordt vaak aan Nelson Mandela toegeschreven, maar Marianne Williamson is de oorspronkelijke auteur.
