Gevangen engel

Waarom doen zoveel mensen mee met de loterij? Omdat ze door het bezit van veel geld denken dat dan 'alles anders en beter' wordt? Maar is dat eigenlijk wel helemaal afhankelijk van geld? Ik vraag het me af. Geld wordt op die manier dus gezien als 'leverancier van onbeperkte vrijheid'. Ja, het lijkt me ook heerlijk om een zak geld te hebben en alles te doen en te kopen waar ik nu behoefte aan denk te hebben. Wordt daarmee alles beter en anders? Ik kan er waarschijnlijk een tijdje heel blij mee zijn, maar uiteindelijk loop ik toch tegen de wezenlijke belemmeringen van mijn leven aan: mijn ongeduldigheid, mijn perfectionisme, mijn korte lontje, mijn ontevredenheid, etc etc; voorbeelden genoeg te verzinnen!

Dus zo bezien levert die jackpot uiteindelijk alleen maar uitstel van executie op?!
Het is dus eigenlijk niet het tekort aan geld wat mij beperkt, belemmert. Want die belemmering is er wel degelijk, weliswaar niet direct in de vorm van boeien, maar feit is dat ik mezelf gevangen kan voelen. De ideeën die ik heb over de reden waarom ik me belemmerd voel, variëren van geld, mijn werk, familie, omgeving, kwaliteiten, etc. Daarmee maak ik me dus slachtoffer van de omstandigheden. Terwijl ik me inmiddels besef dat ik het eigenlijk zelf ben die muren bouwt, in plaats van een springplank. Maar waarom doe ik dat...?!

Volgens mij heeft dat alles te maken met een onbewuste, diepgewortelde angst voor verandering. Het is veel comfortabeler om alles bij het (bekende) oude te houden, dan het onbekende nieuwe in te stappen. Ik leerde onlangs tijdens mijn mediation opleiding dat de meeste mensen liever kiezen voor een bekend nadeel, dan iets nieuws te proberen, dat mogelijk voordeel oplevert. Gelukkig, ik lijk (soms) op een mens :-).  Dat doet me weer denken aan een mooie tekst van Marianne Williamson over onze diepste angst (zie ook de blog die ik hierover een tijd geleden schreef: http://www.mijneigenkoning.blogspot.nl/2013/05/onze-diepste-angst.html)

Maar waar zit 'het knopje' om die 'angst' uit te zetten en mijn boeien af te werpen? Weet ik dan echt wat ik anders zou willen als ik geen belemmering meer had? Het onder woorden brengen van mijn diepste verlangens blijkt de bottleneck te zijn...Er zitten allerlei verborgen stemmetjes, oordelen, in mij die me tegenhouden. Ik heb ze al heel lang bij me, het zijn vertrouwde bekenden. Ze gaan ook wel door het leven als de innerlijke criticus. Zo herberg ik de realist, de rationalist, de bezorgde moeder, de angsthaas, de twijfelaar, de perfectionist, de controlefreak, de idealist, de pessimist, de voorzichtige, de opportunist, de waaghals, en nog vele anderen, die zich op de meest onverwachte momenten laten horen; soms alleen, soms tegelijk. Die stemmetjes zijn er niet om mij te jennen, ze hebben oorspronkelijk als taak mij te helpen.

Dat stamt nog van heel vroeger doordat ik mezelf afwees en me indekte, en ik mezelf zo tegen de (pijn van de) afwijzing van een ander dacht te beschermen. Dit beschermingsmechanisme was ooit het enige middel dat ik had. Gelukkig ben ik nu ouder, en hopelijk wijzer, en heb ik vele andere middelen in mijn rugzak verzameld die evenwicht bieden aan die innerlijke criticus. Ik kan de angst van de innerlijke criticus benoemen: namelijk de angst dat het engeltje dat neerdaalde op de aarde beschadigd zou kunnen worden. Echter, dat (b)engeltje is inmiddels groot en sterk en kent de gevaren en ook de mogelijkheden om die te voorkomen, plus het vertrouwen dat daar bij hoort. En daardoor wordt duidelijk dat er geen angst hoeft te zijn: ik mag zijn wie ik ben! En door te focussen op wie ik ben, met al mijn talenten, open ik zelf de deur naar mijn toekomst en heb ik die boeien niet meer nodig...!