Mijn eigen koning worden LXXIV.
Het is voor ons zoals elk jaar weer een hele zoektocht hoe we onze kerst willen vieren. Omdat wij niet standaard per sé kerst met familie doorbrengen, hebben wij de vrijheid te doen wat wij willen. Dat klinkt voor sommigen heel aanlokkelijk, maar levert ons in praktijk nog de nodige hoofdbrekens op. Want de eenmaal 'verworven vrijheid' willen we dan ook goed gebruiken. Tja, en wat is goed?!
We proberen nu, net als elk jaar, weer te kijken naar de betekenis die kerst voor ons heeft. Het verhaal van de ster die de herders naar Betlehem lokt, waar een goddelijk kind is geboren, is al heel oud. We zouden natuurlijk kunnen denken dat het 'maar een verhaal' is en leuk als achtergrond voor 'het kerstgevoel'. Maar het feit dat dit verhaal al millennia levend blijft, verraadt al iets van de diepere betekenis, wellicht. Voor ons is niet zozeer de vraag of het een waar gebeurd verhaal is. Maar hoe we dat verhaal dan naar onze tijd kunnen vertalen; wat betekent het voor ons? Hoe zorgen we dat de glans die om dat verhaal hangt blijft stralen?
En, niet onbelangrijk, onlosmakelijk aan kerst verbonden is de hele adventtijd. Ad-venir, letterlijk: er naar toe komen. Van deze tijd vinden we tegenwoordig nog maar heel weinig terug in het openbare leven. Er zit gelukkig kennelijk geen vermarktingspotentie in. Anders waren er allang adventkaarten, adventbroden, adventchocola, en andere snuisterijen op de markt gebracht. We hebben geluk met Sinterklaas als beschermheilige ;-) Zijn verjaardag valt altijd rond de eerste adventweek en is een stuk PR gevoeliger. Althans, ik hoop voorlopig nog wel. Na de discussie hierover onlangs weet je het maar nooit.
Zo is het in deze tijd een hele uitdaging om de innerlijke mogelijkheid te zien om in de adventtijd de weg te gaan die leidt tot de geboorte van het kind, in figuurlijke zin. Zoals ik het nu zie is dit de ultieme periode voor zelfreflectie en persoonlijke ontwikkeling. De mens kan deze periode met een andere bril kijken naar bijvoorbeeld zijn ziekten, zijn angsten, of zijn verleidingen, of zoekt naar zijn eigen weg. En dat ziet er dus voor ieder mens en elk jaar weer anders uit. Net als het kerstfeest dat door ieder mens weer net anders beleefd zal worden. Je zou het kunnen zien als de mogelijkheid in ieder van ons iets nieuws geboren te laten worden; nieuwe krachten voor het komende jaar. In de tuin gebeurt, onzichtbaar onder de grond, in feite hetzelfde; zaden liggen klaar om te ontkiemen zodra het weer warmer wordt.
Dit alles staat in schril contrast met de etalages die ons in deze tijd van het jaar tegemoet schitteren met allerlei pracht en praal. Ik heb niets tegen die glamour an sich, maar heb wel moeite met het idee dat dit voor veel mensen het enige symbool voor kerst is. En daarbij besef ik me ook dat het moeilijk is om de diepere spirituele betekenis van kerst te ervaren, als je niet het hele jaar door op die manier in de wereld staat. Als onze kerst dus niet meer is dan optutten en uitdossen en ons vol eten aan diners van vijf gangen of meer, dan is dat uitvergroot waar ons dagelijks leven ook om draait...
Dan kan ik alleen maar concluderen dat de glitter en glamour waar kerst mee omhuld wordt onze innerlijke ster van Betlehem overstraalt en dient om de geestelijke armoede te verhullen. Au. Ik heb onze adventster weer van zolder gehaald en hoop dat z'n licht onze en heel veel andere harten bereikt.
