Mijn eigen koning worden XXVII.
Mijn rondje door de tuin vanavond vlak voor het donker werd, mondde uit in een stiekeme onkruidverwijderingssessie. Zoals dat vaker gaat als ik naar buiten loop om bijvoorbeeld even iets in de groencontainer te gooien, viel mijn oog op onze rijkelijk groene border aan die kant van het huis. Onze zoon had iemand vandaag heel blij gemaakt met een bosje zelf geknipte lelietjes van Dalen, en ik was wel benieuwd hoeveel er eigenlijk nog stonden na zijn uitdunactie. Zoonlief kennende houdt hij niet van half werk...Tot mijn opluchting stonden er nog veel van die prachtige, tere, fijn gevormde bloemetjes, veelal ook verstopt tussen het andere oprukkende groen.
Dat oprukkende ruimte vullende groen leek in eerste instantie volledig te passen in de oorspronkelijke vegetatie van de border in kwestie. Toen ik toch wat beter ging kijken met welke types onze lieve lelietjes van Dalen zich ophielden, zag ik tot mij schrik dat er toch wat ongenode gasten tussen gekropen waren. En niet de kleinste en subtielste soorten! Zo stonden er opeens verscheidene bosjes met Look zonder look. Dit plantje heeft toch eigenlijk wel een speciale plek in mijn hart. Ik weet nog goed dat ik het voor het eerst in onze tuin ontdekte en hoe ik het zorgvuldig liet staan, omdat ik zo onder de indruk was van de ragfijne witte bloemetjes. Het combineert ook mooi met de lelietjes van Dalen. Tot mijn verbazing groeiden al die subtiele plantjes maar door en door, tot ze uiteindelijk boven alle anderen uit troonden met wel bijna een meter hoogte, waarbij de onderste bladeren aan de stengel behoorlijk groot waren geworden, en met veel zaadjes...
Een zelfde soort verhaal geldt voor de Bosanemoon. Het eerste jaar was ik gecharmeerd van het mooie ingesneden blad en de subtiele witte bloemetjes, met dat hele kleine gele hartje. Totdat deze plant zich werkelijk overal naar toe verspreidde, en de andere planten ging overwoekeren. Toen moesten er toch wat beperkende maatregelen worden getroffen. Ja, en dan de lange grashalmen, in al zijn verschijningsvormen. Ik sta er altijd weer van te kijken dat het al bloeit voordat ik het heb ontdekt. En gras is echt geniepig, in de zin dat het altijd wortelt tussen de planten waar je extra zuinig op bent, zoals de vorig jaar geplante Hortensia's en dan het liefst ook nog echt om de takken heen op de plek waar ze uit de aarde komen.
Nadat ik hier weer bij stil had gestaan, heb ik deze ongenode gasten toch opgepakt en gedoneerd aan de groenbak, waardoor ze straks als compost een tweede leven tegemoet kunnen gaan. En eigenlijk werkt het met alle materie om je heen ook wel zo; er verschijnt continu materie om je heen, deels gewenst en deels ongewenst. Je kunt heel rigoureus alle ongewenste zaken uit je leven bannen, maar dan loop je ook de 'gelukkige toevallen' mis. Zo heb ik nu een hele tuin vol met vergeet-mij-nietjes bijvoorbeeld. Je kunt ook alles willen bewaren, want "je weet maar nooit wanneer het ooit van pas komt". Ja, maar intussen ligt je zolder vol oude troep en kun je je schooldiploma er niet meer tussen vinden, op het moment dat je dat net nodig hebt.
Ook hier geldt de kunst van zelf het midden zoeken, en datgene aan materie om je heen te hebben, wat bij jou past. En niet dat het past, omdat je nu eenmaal een verzamelaar bent, maar dat het past, omdat jij je daar fijn bij voelt. Ik stond altijd te boek als sloddervos en als iemand die moeilijk afscheid nam van spullen. Het grappige is, dat dat in de loop van de jaren enorm veranderd is - en een dynamisch huishouden met kinderen in een huis met niet al te veel bergruimte heeft daar ook een zekere dwingende rol in gespeeld-, maar dat mensen die mij nog van vroeger kennen, mij nog steeds door die bril bekijken. Eerlijk toegegeven, een steriel huis zal ik nooit krijgen, ik heb gewoon bij veel op het eerste oog onbenullige spulletjes wel een verhaal. Maar in tegenstelling tot mijn vroegere habitat, waar het gehalte aan 'ongenode gasten' echt te hoog was, voel ik me nu (meestal) erg prettig in mijn huidige huis, waar wel een zekere vorm van 'immigrantenbeleid' heerst en dat is het grote verschil. En dat zie je mooi weerspiegeld in onze tuin! Hee, had ik niet al eerder een blog geschreven over de natuur als spiegel...?!
