Zoek het goud

Ik vraag het me al tijden af: we gaan als mensen naar school, studeren, we leren een vak, en daarmee vinden we een baan, om zo onszelf verder te ontwikkelen qua kennis en ervaring in ons vakgebied. Dat klinkt allemaal heel goed. En toch knaagt het: hoe kan het dat we voor het -volgens mij- meest belangrijke van ons leven, namelijk onze ontwikkeling als mens, zo weinig gericht onderwijs krijgen...?!
Ik schreef al eens een blog over een vergelijkbare vraag:
http://www.mijneigenkoning.blogspot.nl/2013/05/de-chemie-van-het-opvoeden.html
Mijn conclusie is dat de enige goede school, het leven zelf is...! Er zijn geen pasklare leermethodes, of lesboeken, ieder mens gaat zijn of haar eigen weg. De ultieme vorm van 'training on the job' dus.

Het doet me denken aan de alchemisten. Geert Kimpen beschrijft het als volgt: "Alchemie wordt de "Koninklijke Kunst" genoemd omdat het al sinds oudsher beoefend wordt dóór of vóór koningen. Een lange Koninklijke geschiedenis die terug gaat tot 27 eeuwen voor Christus. In China werd alchemie vooral geassocieerd met de zoektocht naar onsterfelijkheid. In India richtte men zich op het maken van medicijnen, terwijl in het Westen het bereiden van de Steen der Wijzen centraal stond, de "Philosopher’s Stone" die metalen in goud veranderde. Wat alle alchemisten gemeen hadden, is dat ze zochten naar een vorm van perfectie zowel in de vervolmaking van hun ziel, als in hun "grote werk"…Alchemie was een parallel proces van innerlijke en uiterlijke transformatie." Dat is precies waar mijn vraag over gaat: hoe doe ik dat dan?

Ik heb me vaak afgevraagd of ik op de goede plek ben beland; ik ben Scheikunde en Biochemie gaan studeren, omdat ik "het leven" wilde leren kennen. Hoe meer ik daarover leerde, hoe meer ik me besefte hoe weinig ik weet en dat "het leven" veel meer behelst dan wat er in de leerboeken staat over de processen die zich in het lichaam van de mens afspelen. Het DNA is geen blueprint voor je hele leven en biedt geen enkele garantie. De 'ongrijpbare geest' heeft een heel belangrijke rol in het geheel. En die geest, die vraagt in mijn geval om scholing; groei dus, ofwel transformatie in de woorden van de alchemisten.

Innerlijke scholing, ofwel persoonlijke ontwikkeling, kan op vele manieren; we worden tegenwoordig bedolven onder de mogelijke cursussen en workshops. Het is de kunst om niet van het ene naar het andere te huppelen en om kaf van koren te scheiden; ook een soort schei-kunde dus :-). Inmiddels heb ik de nodige ervaringen en inzichten opgedaan en weet ik dat er meerdere wegen naar Rome leiden. Mijn uitdaging is, om gewoon op pad te gaan en te blijven, en te vertrouwen op de route. De valkuil is het twijfelen tussen de verschillende mogelijkheden, die er allemaal aanlokkelijk uitzien. En dan mijn oude valkuil: niet te kunnen kiezen omdat ik bang ben een (in dit geval letterlijke) 'gouden kans' te missen.

Het gaat uiteindelijk om het vertrouwen en het besef dat elke route zijn eigen hoogte- en dieptepunten biedt en dat het uiteindelijke resultaat hetzelfde is: het werken aan persoonlijke groei. Er is geen goede of foute weg: het gaat om het volgen van de weg...het zoeken van het goud. Het ego wil het einddoel al zien, en er naar toe werken: de "beker", de roem en de glorie, als beloning voor het harde werken, het talent, of de slimme zetten. Het draait echter niet om het ego. Ieder mens representeert een stukje van de geestelijke wereld; als we de hemel hier op aarde willen zien, dan zullen we onszelf moeten omvormen tot het edelste der edelen: het goud van de alchemisten. En het moeilijkste van alles vind ik, dat dit een hele lange, moeilijke en vrij eenzame weg is, en dat het resultaat  hier op aarde vrijwel niet te toetsen is. Een verzachtend idee is, dat er velen met mij op dezelfde weg zijn, en dat we elkaar kunnen steunen. Voor zo'n omvangrijke opdracht lijkt een heel leven opeens niet eens zo heel lang...

Gevangen engel

Waarom doen zoveel mensen mee met de loterij? Omdat ze door het bezit van veel geld denken dat dan 'alles anders en beter' wordt? Maar is dat eigenlijk wel helemaal afhankelijk van geld? Ik vraag het me af. Geld wordt op die manier dus gezien als 'leverancier van onbeperkte vrijheid'. Ja, het lijkt me ook heerlijk om een zak geld te hebben en alles te doen en te kopen waar ik nu behoefte aan denk te hebben. Wordt daarmee alles beter en anders? Ik kan er waarschijnlijk een tijdje heel blij mee zijn, maar uiteindelijk loop ik toch tegen de wezenlijke belemmeringen van mijn leven aan: mijn ongeduldigheid, mijn perfectionisme, mijn korte lontje, mijn ontevredenheid, etc etc; voorbeelden genoeg te verzinnen!

Dus zo bezien levert die jackpot uiteindelijk alleen maar uitstel van executie op?!
Het is dus eigenlijk niet het tekort aan geld wat mij beperkt, belemmert. Want die belemmering is er wel degelijk, weliswaar niet direct in de vorm van boeien, maar feit is dat ik mezelf gevangen kan voelen. De ideeën die ik heb over de reden waarom ik me belemmerd voel, variëren van geld, mijn werk, familie, omgeving, kwaliteiten, etc. Daarmee maak ik me dus slachtoffer van de omstandigheden. Terwijl ik me inmiddels besef dat ik het eigenlijk zelf ben die muren bouwt, in plaats van een springplank. Maar waarom doe ik dat...?!

Volgens mij heeft dat alles te maken met een onbewuste, diepgewortelde angst voor verandering. Het is veel comfortabeler om alles bij het (bekende) oude te houden, dan het onbekende nieuwe in te stappen. Ik leerde onlangs tijdens mijn mediation opleiding dat de meeste mensen liever kiezen voor een bekend nadeel, dan iets nieuws te proberen, dat mogelijk voordeel oplevert. Gelukkig, ik lijk (soms) op een mens :-).  Dat doet me weer denken aan een mooie tekst van Marianne Williamson over onze diepste angst (zie ook de blog die ik hierover een tijd geleden schreef: http://www.mijneigenkoning.blogspot.nl/2013/05/onze-diepste-angst.html)

Maar waar zit 'het knopje' om die 'angst' uit te zetten en mijn boeien af te werpen? Weet ik dan echt wat ik anders zou willen als ik geen belemmering meer had? Het onder woorden brengen van mijn diepste verlangens blijkt de bottleneck te zijn...Er zitten allerlei verborgen stemmetjes, oordelen, in mij die me tegenhouden. Ik heb ze al heel lang bij me, het zijn vertrouwde bekenden. Ze gaan ook wel door het leven als de innerlijke criticus. Zo herberg ik de realist, de rationalist, de bezorgde moeder, de angsthaas, de twijfelaar, de perfectionist, de controlefreak, de idealist, de pessimist, de voorzichtige, de opportunist, de waaghals, en nog vele anderen, die zich op de meest onverwachte momenten laten horen; soms alleen, soms tegelijk. Die stemmetjes zijn er niet om mij te jennen, ze hebben oorspronkelijk als taak mij te helpen.

Dat stamt nog van heel vroeger doordat ik mezelf afwees en me indekte, en ik mezelf zo tegen de (pijn van de) afwijzing van een ander dacht te beschermen. Dit beschermingsmechanisme was ooit het enige middel dat ik had. Gelukkig ben ik nu ouder, en hopelijk wijzer, en heb ik vele andere middelen in mijn rugzak verzameld die evenwicht bieden aan die innerlijke criticus. Ik kan de angst van de innerlijke criticus benoemen: namelijk de angst dat het engeltje dat neerdaalde op de aarde beschadigd zou kunnen worden. Echter, dat (b)engeltje is inmiddels groot en sterk en kent de gevaren en ook de mogelijkheden om die te voorkomen, plus het vertrouwen dat daar bij hoort. En daardoor wordt duidelijk dat er geen angst hoeft te zijn: ik mag zijn wie ik ben! En door te focussen op wie ik ben, met al mijn talenten, open ik zelf de deur naar mijn toekomst en heb ik die boeien niet meer nodig...!

Levensloop

Er zijn van die momenten en periodes dat ik me weer meer bewust ben van het pad dat ik aan het afleggen ben. Meestal wordt dat getriggerd door een specifieke gebeurtenis. Bijvoorbeeld als ik hoor dat een bekende ernstig ziek is, of als vrienden gaan scheiden, of als een kennis zijn baan verliest. In dit geval was het plotselinge overlijden van mijn moeder aanleiding voor een gerichte blik op mijn leven. Het feit dat we kunnen stilstaan bij ons eigen leven, er over kunnen reflecteren, onderscheidt ons als mens van de dieren. Er is, voor zover ik weet, geen hond die nadenkt over zijn jeugd of over zijn oude dag. Soms is dat wel een aanlokkelijk alternatief trouwens. Het gevaar van te veel bezig zijn met het afgelegde pad of juist met wat er komen gaat, is dat je er in blijft hangen, en dat leidt meestal juist tot (tijdelijke) stilstand van je levensloop, paradoxaal genoeg.

Ik kwam er dan ook achter dat het woord 'levensloop' heel mooi gekozen is; door mijn eigen pad te lopen, leef ik mijn eigen leven. Met andere woorden: als ik ga stilstaan, leef ik dus eigenlijk niet voluit. Daarmee wil ik niet zeggen dat ik alsmaar door moet blijven lopen, of rennen, zoals genoeg mensen ook doen. Me bewust zijn van mijn eigen leven is voor mij een belangrijk hulpmiddel in mijn persoonlijke ontwikkeling. Voor mij zit de uitdaging in het kunnen 'mee bewegen', met overgave, passie, maar zonder mijzelf compleet te verliezen. Typisch een balansvraag dus.

Mijn levensloop is daarmee dan ook geen rechte lijn, zoals dat voor niemand het geval zal zijn. Hij wordt gekleurd door alle gebeurtenissen in mijn leven, waaraan ik mijn eigen betekenis heb gegeven. Deze 'inhoud van mijn rugzak' draag ik al dan niet bewust met me mee verder op mijn levenspad. Het is aan mij welke waarde ik aan de inhoud toeken. Best wel een verantwoordelijkheid dus! Ik ben dus de baas, de koning, over de waardebepaling van mijn verleden, en daarmee indirect ook over het heden en de toekomst. Het lastige is dat deze waardebepaling een dynamische vorm heeft; als ik bijvoorbeeld moe ben zal ik misschien een andere mening hebben dan als ik lekker in mijn vel zit.

Als ik het zo bekijk ben ik daarmee dus afhankelijk van mijn gesteldheid, en deze is uiteindelijk ook weer het resultaat van mijn eigen handelen. Tenzij ik deze 'taxatie' met enige regelmaat doe, waardoor er een consistent beeld kan ontstaan. Daarbij is het ook een gegeven dat ik het verleden niet kan veranderen, maar wel de manier waarop ik er naar kijk. En een belangrijke vraag daarbij is met welk doel ik dat doe; wat is mijn inspiratiebron daarbij. Gaat het er om gelukkig te zijn of te worden, vermogend, gezond (te blijven), om macht, om een goed mens te zijn, etc. 

Uiteindelijk beland ik dan bij de vraag: waartoe ben ik hier op aarde? En dat is nou zo'n vraag waarop sommige mensen al als klein kind een antwoord weten, en anderen een heel leven lang blijven zoeken. Het is de kunst, voor mij in elk geval, om dit 'wachten op een antwoord' te accepteren, 'uit te houden', en vooral door te blijven lopen op mijn eigen levenspad, met wakker bewustzijn; levenskunst dus!