Mijn eigen koning worden XXIII.
De blog die ik gisteren schreef en de reacties erop heeft me geïnspireerd om nog wat dieper door te gaan op het waarom van dingen doen. Het zit zo in onze patronen ingebakken dat we iemand beoordelen op zijn of haar daden: als je jezelf ergens voorstelt is het bijna normaal dat je in een adem door je naam en je beroep noemt. Mensen roepen vaak dat ze het zo druk hebben, en stiekem vinden ze dat fijn, want dat klinkt zo goed. Jezelf vervelen schijnt niet meer te mogen of zelfs te kunnen, we worden continu geprikkeld door dingen die we kunnen doen...
Het doen geeft ook volDOENing, we maken ons nuttig, maar is dat vaak niet een misplaatst gevoel; houden we onszelf er niet mee voor de gek?! Het doen kan ook een afleiding zijn voor iets anders dat eigenlijk in ons is, maar waarmee we (nog) niet zo goed raad weten. Dat klinkt mysterieuzer dan het is. Door continu in de actieve doe-modus te leven, gunnen we ons niet de rust om in het NU te zijn, contact te maken met wie we in werkelijkheid zijn. Dat zijn we meestal niet meer gewend, dus kan dat beangstigend zijn, en dus voelt het prettiger dat gevoel -bewust, dan wel onbewust- te vermijden, door vooral lekker door te rennen. Dat geeft toch een enorme kick?!
Als we te zijner tijd terugblikken op ons leven, kan de vraag zijn wat we allemaal bereikt hebben, wat we gedaan hebben. Als ik dat in het klein alvast aan het eind van de dag oefen, dan valt me op, dat die daden heel snel vervliegen in mijn herinnering. Wat veel meer blijft hangen, is wie ik geweest ben; kon ik er volledig zijn voor die vriendin die steun nodig had, kon ik begrip opbrengen voor die collega met die lastige vraag, kon ik onvoorwaardelijk mijn kind liefhebben, ook al kwam hij thuis met een gat in zijn nieuwe broek?
Het valt mij op, dat des te meer 'ademtijd' ik heb, des te gerichter en bewuster mijn daden zijn, en van andere aard dan 'even snel scoren'. Ik heb me eerder verdiept in time management en allerlei trucs om meer te kunnen doen met de tijd die ik had. Tot op zekere hoogte levert dat best wat op. De gouden vondst was echter, dat als ik ruimte neem om bewust even niets te doen, ik er de 'verloren tijd' dubbel en dwars mee terugverdien; ik kan dan meer werken vanuit een soort flow. Letterlijk geval van niets-nut dus! In de hectiek van het dagelijkse leven is het voor mij toch steeds een uitdaging om af en toe even terug te houden, het blijft een zoektocht, ik lijk wel een mens ;-)
