Mijn eigen koning worden XXXIV.
Vandaag stond ik in de file. Dat is gelukkig geen dagelijkse routine. Ik heb het geluk op fietsafstand van mijn werk te wonen en als ik een keer de weg op ga, beginnen de files pas na minimaal een half uur rijden. Maar vandaag had ik dus pech, en ik baalde dat ik niet had gekozen voor een alternatieve route. Op dat moment zou ik het liefst mijn auto optakelen en weer op de plek van bestemming neerzetten. Aangezien dat geen optie was vroeg ik me af hoe andere mensen met zo'n situatie omgaan.
Ik bedacht me dat het verschil uitmaakt of je dit dagelijks doet, of dat het incidenteel is. Ik denk dat als je dagelijks in de file staat, dat je dan 'murw' wordt, en het incalculeert bij je dagelijkse reistijd. Maar hoe lang zou ik daar over doen, tot ik tot een dergelijke mate van acceptatie zou komen? Ik geloof dat ik andere wegen zou zoeken, ofwel letterlijk door een andere route te nemen, of met het openbaar vervoer, ofwel figuurlijk door andere werktijden te regelen, of helemaal een andere baan op een andere plek.
Ik vroeg me af wat me eigenlijk het meest stoorde aan de hele situatie. Allereerst vind ik het eigenlijk een belachelijk idee, dat er zoveel mensen in zoveel auto's elke dag maar weer van die trage, blikken, stinkende rupsen vormen; dat moet er voor vogels van boven in de lucht toch wonderlijk uit zien. We vervuilen onze omgeving en we verdoen er onze kostbare tijd mee. Daarnaast had ik geen overzicht en geen idee van de omvang van de vertraging die ik op zou lopen. Gelukkig had ik wel wat speelruimte, maar toch, het idee afhankelijk te zijn van de mate van doorstroming, irriteerde mij.
Terwijl ik me zo zat te ergeren en zat te peinzen, bedacht ik me dat het wel weer grappig was dat ik zo wel weer extra denktijd had gekregen. Maar dat was dan ook het enige voordeel, in mijn ogen. Maar ja, hoe vaak komt het niet voor dat je je gekozen weg, al dan niet letterlijk, niet zo snel kunt afleggen als je zelf zou willen? Wat betekent het als ik me daar elke keer weer aan zou storen? Is het leren accepteren van dit soort ongewilde en ongeplande vertraging eigenlijk niet ook een leerpunt van het leven? Wie weet wat mij aan onbewust geluk is 'toe gevallen' door het oponthoud dat ik vandaag, en alle andere keren hiervoor, heb opgelopen? Of andersom, welk ongeluk mij bespaard is gebleven?
Acceptatie is de hoogste vorm van verandering, las ik ergens. Maar dit betekent volgens mij niet dat je dan maar klakkeloos alles moet accepteren, daar zitten grenzen aan, wat mij betreft. Anders zou ik me speelbal van het lot voelen en mijn eigen individualiteit niet voldoende kunnen uiten. En deze dan: Accepteer wat je niet kunt veranderen en verander wat je niet kunt accepteren. Dat klopt voor mij nog steeds niet helemaal, want door je eigen acties helemaal centraal te stellen, 'bypass' je de 'wijsheid van het universum'.
Kennelijk geldt ook hier dat ik moet varen op mijn eigen kompas, en het juiste midden moet zien te vinden tussen wat ik wel of niet wil of kan accepteren; take it, or leave it.
