Mijn eigen koning worden LXXIII.
De dagen beginnen nu echt kort te worden. Nog even en we vertrekken 's ochtends in complete duisternis en komen 's avonds weer terug in het donker, alsof de dagen met licht zich in een vorige tijd afspeelden. Het heeft iets dubbels; enerzijds verlang ik weer terug naar die heerlijke lange zomerdagen, waar het leven zich veel buitenshuis afspeelde en de temperaturen een stuk aangenamer waren. Anderzijds is deze tijd van het jaar ook weer superknus; we steken de kachel weer lekker aan en we leven letterlijk dichter bij elkaar.
Met alle jaarfeesten in deze periode, die in grote lijnen gaan over schenken en ontvangen (Michael, St Maarten, Sinterklaas, Kerstmis) word ik me ook weer meer bewust van mijn relatie met anderen; wat heb ik anderen te geven en wat mag ik ontvangen. En wie mag ik nog wat extra geven en waar loop ik op leeg. Daardoor is deze periode er ook eentje van loslaten. Eigenlijk doet de natuur ook dat ons weer mooi voor; het hele proces van verkleuring van de bladeren van zomers diepgroen naar rood, oranje en geel. Uiteindelijk blazen de herfststormen dan alles schoon en blijft de prachtige structuur van de takken over, waarin elke boom of struik ook weer een eigen signatuur heeft.
In huis zijn we ook weer aan het opruimen, een mooi parallel proces met de buitenwereld. En in mijn eigen binnenwereld is dit ook de periode van bekijken van 'de oogst' en loslaten van mijn eigen 'gele bladeren'. Dan is er straks in het nieuwe jaar letterlijk weer ruimte voor nieuwe voornemens. Dat valt soms niet mee met alle aandacht die naar buiten getrokken wordt. De gesprekken om mij heen gaan over verlanglijsten voor Sinterklaas en de diners met Kerst, buiten zie ik schreeuwende reclames en aankondigingen voor koopzondagen en iedereen heeft het in deze tijd enorm druk. Het proces van 'naar binnen gaan' wordt zo een extra uitdaging.
Wat zou er gebeuren als de bomen hun blaadjes niet meer los zouden laten? Het knopje van het nieuwe blad, wat al klaar staat om het volgende seizoen het zonlicht te gaan transformeren, zou dan geen ruimte krijgen. De boom zou uiteindelijk niet meer groeien. Het loslaten is nodig voor de groei en ontwikkeling van levende organismen. Als we ons zouden beseffen dat dit voor de mens in bepaalde zin net zo geldt, hoe zou deze periode er dan uitzien...?!
Mijn eigen koning worden LXXII.
Onlangs zag ik een prachtig filmpje over een jongetje dat gepest werd op school en wiens ouders steeds ruzie maakten. Ik kreeg er bijna plaatsvervangend buikpijn van, zo zielig zag dat jongetje er uit. Tot het moment dat hij met een krijtje een hinkelbaan op de grond tekent en daar op oefent. Je ziet hem kijken naar hoe de meisjes dat doen, en dan denk je: tjee, wat zielig, nu wordt hij straks nog meer gepest...Tot mijn grote verrassing was het volgende filmshot een opname van hetzelfde jongetje dat een waanzinnige act laat zien, waarbij hij die hinkelbaan raakt met handen, voeten, zijn rug, eigenlijk zijn hele lichaam, als een soort breakdancing. In het laatste stukje film zie je dat hij dan bewonderaars krijgt.
Ik vind dit zo'n mooi voorbeeld van het benutten van mogelijkheden, zelfs als de omstandigheden het tegendeel lijken uit te stralen. Sterker nog, ik denk dat grootse prestaties zelfs vaak juist op een vergelijkbare manier getriggerd worden. Dit wordt mede ingegeven door een lijstje dat ik ergens zag met namen van beroemdheden, met al hun 'gebreken' of 'hopeloze starts' , waaronder Walt Disney, Churchill, Graham Bell en Einstein, die zonder uitzondering allemaal leerproblemen hadden in hun jeugd, en door 'het systeem' als 'ongeschikt' werden bestempeld...
Kennelijk is de interactie van de mens en zijn omgeving van wezenlijk belang voor zijn verdere ontwikkeling. Mandela is daar natuurlijk ook zo'n prachtig voorbeeld van. Hoeveel mensen zouden er in zijn geval niet bij de pakken gaan neerzitten en alle hoop laten varen? Het getuigt van een enorme kracht om er dan juist sterker uit te komen. Hoe vaak lees je ook niet dat mensen een belangrijke switch in hun leven maken, naar aanleiding van een moeilijke gebeurtenis (ziekte, echtscheiding, etc). Kennelijk is zo'n life changing event in staat om bepaalde sluiers, maskers, schilden, of hoe je het ook maar wilt noemen, weg te laten vallen, zodat de mens zichzelf kan zien, of kan ervaren, in de volheid van zijn echte kracht.
Wat is het dan dat sommige mensen in staat zijn deze transformatie te laten plaats vinden? Met andere woorden: hoe kom je bij je intrinsieke kracht? Als we dat weten, hoeven we misschien ook de katalyse van moeilijke omstandigheden niet meer te gebruiken. Ik denk dat dit niet zomaar een trucje is, maar een heuse scholingsweg, oefenweg. De één doorloopt hem langzaam, de ander - al dan niet door de omstandigheden gedwongen of getriggerd- snel, en sommigen doorlopen hem misschien wel niet. Deze 'levenskunst' valt in geen enkel boek te beschrijven, omdat het voor iedereen uniek is. Elk mens heeft zijn eigen specifieke omstandigheden, gecombineerd met zijn eigen talenten, krachten. De truc is, om daar je eigen chemie in te leren bedrijven. Dat dit niet zonder slag of stoot gaat, zal duidelijk zijn. En dat die slagen en stoten juist een heel belangrijk onderdeel kunnen vormen van het gehele proces, is misschien een pleister op de wonde...
