Mijn eigen koning worden XV.
Een mooi beeld: toen ik vanmorgen naar mijn werk fietste zag ik een
groepje van ongeveer zeven mannen met fluorescerend oranje hesjes op een
kluitje bij elkaar staan op een stuk aarde, voetje voor voetje de grond
aan het aanstampend. Er langs fietsend zag ik aan het ritmische patroon
dat zichtbaar was, dat ze al een heel stuk hadden aangestampt.
Opeens moest ik toen denken aan het besef dat me opeens 'overspoelde'
toen ik een jaar of 9 zal zijn geweest: wauw, de hele wereld om mij heen
is opgebouwd door mensen! Mensen hebben dit SAMEN voor elkaar gekregen,
ook al lijkt het bijna onmogelijk. Af en toe komt dat besef weer naar
boven, zoals vanmorgen. Wie schetst mijn verbazing toen ik vanavond
toevallig het Eurovisie Songfestival zag (ik luister graag naar Anouk,
maar vond haar 'Birds' nou niet echt een Songfestivalliedje, dus ik was
niet van plan te kijken dit jaar). En wat is het thema dit jaar: We are
one!! Het ultieme samen zijn!
Het is zo mooi te zien hoe de optelsom van één plus één niet twee, maar
drie, vier of nog meer wordt, op het moment dat er echte samenwerking
plaats vindt. Dat heet synergie, zo'n prachtig woord. Tegenwoordig hoor
je ook het woord co-creatie en synchroniciteit, dat laatste uit het
gelijknamige inspirerende boek van Joseph Jaworski ( wat verder wordt
uitgediept in zijn laatste boek 'Source' -oorsprong). Het komt er op
neer dat als je echt vanuit je eigen (oorspronkelijke) kracht met andere
mensen samenwerkt, er dan een bijzondere chemie ontstaat, die er voor
zorgt dat het geen optelsom van bijdragen wordt, maar meer een
vermenigvuldiging; een exotherme reactie, in chemische terminologie; er
komt letterlijk warmte, energie, vrij.
Dat voelt heel anders dan wanneer mensen samenwerken of samenleven met
continue wrijving; dan ontstaat er weliswaar ook warmte, maar dat slurpt
meer energie, dan dat het oplevert. Dat merk je meteen, dat is niet
prettig. Die hitte stijgt ook meer op naar je hoofd, dan dat het je hele
lichaam, je hele wezen verwarmt, zoals dat bij synergie gebeurt. De
hamvraag is natuurlijk hoe deze synergie te bereiken, want dat lukt je
niet alleen!
Een aantal jaren terug heb ik eens een hele tijd naar een mierenhoop
staan kijken, met groeiende verbazing en verwondering. Deze op het oog
nietige diertjes doen ons eigenlijk voor hoe dat moet; iedere mier heeft
zijn eigen taak en samen bouwen ze stug door aan een immens bouwwerk.
Ze laten zich niet ontmoedigen door tegenslag (een omgevallen boom die
hun pad kruist bijvoorbeeld); stukje voor stukje bouwen ze door, het
einddoel zit hen waarschijnlijk gewoon in de genen, als instinct. Wij
mensen zijn gezegend met een krachtig beeldend vermogen en een wil, waarmee we ons
op onze doelen kunnen focussen. Maar hoe moeilijk is het om in
verbinding met onszelf en anderen, gefocust te blijven, in deze wereld
met talloze afleidingsmogelijkheden...! Toch is dat volgens mij de basis van het
samenwerken en samenleven; de moeite van het proberen waard!
