Eenheidsworst

Mijn eigen koning worden LXV.

'It is no measure of health to be well adjusted to a profoundly sick society'  Jiddu Krishnamurti

Een uitspraak naar mijn hart; als je afwijkt van wat men normaal vindt, word je al gauw met scheve ogen aangekeken. Maar wie bepaalt de norm, wat vinden we normaal? We vinden het normaal dat kinderen vanaf hun vierde met toetsen worden geconfronteerd. Dat ze dan ook actief kennis moeten gaan verwerven. Dat kinderen van tien jaar de hele middag achter smartphones en tablets zitten, in plaats van lekker buiten te spelen. Dat kinderen elke dag frisdrank drinken. Dat plofkippen uberhaupt bestaan. Dat we niet precies weten wat er allemaal in ons voedsel zit en waar het vandaan komt. Dat onze kinderen bijna standaard een beugel krijgen, zodat iedereen hetzelfde rijtje tanden krijgt....ik kan zo nog wel even doorgaan, helaas. Wat ik met bovenstaande bedoel te zeggen, is al veel eerder door Aldous Huxley op een iets andere manier verwoord:

The real hopeless victims of mental illness are to be found among those who appear to be most normal…

They are normal not in what may be called the absolute sense of the word; they are normal only in relation to a profoundly abnormal society.

Their perfect adjustment to that abnormal society is a measure of their mental sickness.

These millions of abnormally normal people, living without fuss in a society to which, if they were fully human beings, they ought not to be adjusted.

Aldous Huxley

Ofwel: het is eigenlijk niet normaal om zonder problemen, totaal aangepast in de huidige maatschappij te leven. Deze schrijver leefde nota bene een eeuw geleden (1894-1963), maar was met onder anderen zijn boek "Brave new world" een echte visionair.

Wat is dat toch, dat we ons allemaal proberen te richten naar één norm? We zijn als mensen niet voor niets als unieke, denkende, zelfbewuste wezens geschapen. We brengen deze kwaliteit, dit talent, om zeep door ons als een stel kuddedieren achter elkaar te verschuilen. Zijn we als mensheid en masse in onze puberteit blijven hangen? Het is ook vreselijk eng om af te wijken van de rest. Gelukkig zijn er mensen die de moed opbrengen of hebben gebracht om dat wel te doen. Denk aan Ghandi, Mandela, Martin Luther King. Of, veel langer geleden, Pythagoras, Aristoteles en Copernicus, die alledrie beweerden dat de aarde rond was....Maar natuurlijk zijn er ook minder bekende voorbeelden uit onze eigen vaderlandse geschiedenis. En niet te vergeten de mensen die bij ons in de buurt wonen, waarvan we dit niet weten.

Dus, de volgende keer als we iemand zien waarvan we denken dat er een draadje los is: nog eens een keer extra goed kijken, met bovenstaande in ons achterhoofd. En andersom natuurlijk ook gewoon maar af en toe eens stil staan bij alle aangepaste medemensen :-)

Waar stem je op af?

Mijn eigen koning worden LXIV.

Het valt mij op dat het kennelijk makkelijker is om met andere mensen te praten over negatieve gebeurtenissen, dan over positieve. Hoe vaak begint er niet iemand een gesprek over iets dramatisch, wat dan weer leidt tot een verhaal over een andere verschrikkelijke gebeurtenis. En voor je er erg in hebt zit je midden in allerlei rampverhalen. Heel herkenbaar, denk ik, en vermoedelijk ook meer bij vrouwen dan bij mannen. Je moet eens opletten wat er dan gebeurt, met je eigen energie en de sfeer in de groep waarin je je bevindt.

Dat houdt me al tijden bezig en ik zie het ook terug in kranten en journaals; vrijwel alle nieuws betreft iets verdrietigs, iets zorgwekkends, of iets negatiefs. Waarom doen we dat op zo'n brede schaal? Is dat een stiekeme hang naar slachtofferschap, of een zucht naar drama? Of valt onze eigen situatie dan uiteindelijk juist wel mee en geeft het ons een reden om weer zelfvoldaan naar eigen huis en haard terug te keren? Ik ben geen psycholoog, maar ik krijg de neiging daar eens wat over op te zoeken.

Zijn we ons dan wel bewust van het gegeven dat iets wat je aandacht geeft, groeit?! Dus, alleen maar focussen op negativiteit, geeft....nog meer negativiteit. En dat is dan nog los van het feit dat het soms ook maar net is hoe je er tegen aan kijkt (zie mijn eerdere blog " wat is pech en wat is geluk"); je kunt er soms over twisten of iets dramatisch toch eigenlijk nodig was om uiteindelijk iets moois te bereiken. Voorbeelden te over.

Moet je dan gewoon alle negativiteit de rug toe keren? Nee, natuurlijk niet! Ik denk meer aan het je bewust worden van processen die zich afspelen. Dus dat je in een gesprek merkt als er een negatieve spiraal ontstaat. En dat je je dan beseft dat je daar in mee kan gaan en je voelt wat dat met je doet. Dan kun je er alsnog voor kiezen om de energie om te draaien, door een relativerende opmerking te maken, een doos humor open te trekken, of met creativiteit met de situatie om te gaan. Lastig soms, maar ik houd wel van een experimentje :-)

Ik denk dat het belangrijkste is, dat we ons niet laten meesleuren in de maalstroom van negativiteit, die om ons heen wordt uitgezonden. Na het doorleven van het effect van bepaalde gebeurtenissen op jouw gevoel, kun je iets vaak (uiteindelijk) in een veel breder perspectief plaatsen. Het is crisis? Als geld het belangrijkste op deze wereld is, misschien wel. Maar als we een andere indicator nemen, bijvoorbeeld de groei van het aantal mensen dat nu Mindfulness beoefent, dan geeft dat een heel ander beeld. Een kwestie van goed afstemmen van je 'ontvanger'?

Zaadjes

Mijn eigen koning worden LXIII.

Wat gaat de zomer weer snel voorbij: de eerste zonnebloemen hebben alweer de karakteristieke pitjes, kenmerkend voor een volgende fase in de levenscyclus van deze plant. En ook deze met zaden gevulde bloemen zijn erg decoratief en fotogeniek; ik moest er vandaag gewoon een foto van maken. De ongelofelijk symmetrische patronen waarmee de pitjes gerangschikt zijn, ik blijf me erover verbazen. En als je je beseft wat er gebeurt als alle zaden van al die zonnebloemen ooit weer zonnebloem zouden worden....

Dat besef bracht me bij een herinnering aan een zaaiactie van jaren terug. Ik had het plan om tomaten te gaan kweken, in een paar langwerpige plantebakken. De geplante zaadjes groeiden voorspoedig, al snel had ik bakken overvloedig gevuld met tomatenplantjes. Ik had ooit ergens wel van spenen gehoord, maar dacht dat dat niet hoefde, de planten konden toch best gezellig dicht op elkaar staan? Dan hoefde ik ze ook niet op te binden, steun hadden ze aan elkaar. Helaas, er kwamen van die vier bakken met tomatenplantjes maar 4 tomaten dat jaar....

De natuur heeft niet voor niets een ruime 'veiligheidsmarge' ingebouwd: niet al het kikkerdril wordt kikker, niet alle paardebloemzaadjes worden paardebloem (hoewel, soms zie ik gele weiden die het tegendeel lijken te bewijzen), en niet alle eikeltjes worden eik. En stel je voor dat al het sperma in staat zou zijn alle eicellen te bevruchten.... Gelukkig is dit alles fysiek gewoon onmogelijk. Het wordt dus spannend als we ons als mens in dit mooie systeem gaan mengen, wat we al sinds oudsher doen natuurlijk, al dan niet met het besef wat we aan het doen zijn. Recent voorbeeld van hoe ver we daarin gaan is het Monsantoverhaal.

Uit bovenstaande blijkt al dat ik een fascinatie voor zaden heb. Het is bijzonder om te zien dat ze er in alle mogelijke soorten en maten zijn, en dat de vorm vaak helemaal niets zegt over wat er uit groeit. Eigenlijk is dat vergelijkbaar met de zaden die wij als mensen in ons dragen, in de vorm van gedachten en ideeën; allemaal mogelijke kiempjes voor de toekomst. Ook dat vind ik enorm intrigerend. Hoe ga je als mens met die kiempjes om? Geef je ze allemaal aandacht, dan word je waarschijnlijk knettergek. Hoe beslis je dan welk zaadje, welke gedachte, welk idee je aandacht geeft, en laat je dat bepalen door je ego, of door je werkelijke 'ik'....hoe bewust doe je dat?! We zijn als mens in potentie zo krachtig!

Volgens mij is het een subtiele afstemming tussen hemel en aarde: we zijn als mens in feite de aarde waarin de zaden van de hemel kunnen kiemen en tot bloei kunnen komen door wat wij er mee doen. Als je het zo beziet hebben we een moeilijke, verantwoordelijke, maar prachtige taak. Maar, als we eenmaal kiezen voor het koesteren van een zaadje, dan is het toch weer een geruststellende gedachte om het volgende te beseffen:

De hele vrucht is al aanwezig in het zaad
Tertullianus

Zonnebloem

Mijn eigen koning worden LXII.

Terwijl de dagen alweer korten, duidelijk te merken aan de frisse temperatuur als ik 's ochtends op de fiets stap, doet de natuur er nog een schepje boven op, lijkt het. Het is de tijd van de uitbundige bloemen: dahlia's, gele en rode zonnehoed, lavendel, salie, Chinese roos, en vooral van mijn favoriet: de zonnebloem. Om te compenseren dat ze niet in onze tuin groeien, staan er in huis diverse vazen gevuld met die heerlijke gele vreugdebrengers. Ik kan er echt geen genoeg van krijgen, de kleur, de geur, de vorm; elke bloem is weer anders, en er valt zoveel aan te ontdekken.

Mijn liefde voor de zonnebloem dateert al van heel lang geleden, toen ik nog klein was en wij de zomervakanties in la douce France doorbrachten en we steevast op onze route naar het zuiden langs onafzienbare velden met zonnebloemen reden. Elke keer was het weer spannend om te zien of de mooie bloemhoofden naar ons gekeerd waren. Eens namen we zo'n bloemhoofd mee op de hoedenplank terug naar Nederland. Dat bleek geen succes; het bleek een exemplaar te zijn met een verborgen hoeveelheid vocht, wat bleek toen de stank van de schimmel niet meer te harden was...

Maar zelfs zo'n ervaring bracht mij niet van mijn adoratie af. Ik blijf het bijzonder vinden hoe uit zo'n klein zaadje eerst een fragiel kiempje ontstaat, en hoe dat vervolgens uit kan groeien tot zo'n ongelofelijk krachtige stengel, met z'n grote bladeren, en dan die kroon op het werk, die diepgele bloem, met dat mysterieuze hart. Zonnebloemolie en zonnebloempitjes zijn dan ook een vast onderdeel van ons menu, dat zal duidelijk zijn.

Voor mij is de zomer pas compleet als ik de eerste zonnebloemen heb gespot. Daarom trof het mij dat zoonlief één dezer dagen aankwam met een afgeknakte knop. Ik heb deze een ereplekje gegeven, goed vertroeteld en tot mijn grote vreugde liet de bloem haar verborgen pracht weldra zien. Dit alles riep bij mij de analogie op met sommige mensen of kinderen, die door welke reden dan ook hun knop gesloten hebben gehouden, en wachten tot de omstandigheden goed zijn om zich te tonen. Soms komt die omstandigheid, (bijvoorbeeld veiligheid) niet, of te laat, en verdorren ze in de knop. Maar als het wel lukt, dan kan er wel eens iets heel moois te voorschijn komen....En wat is het dan mooi dat je als medemens mag meehelpen of toekijken hoe zo iets zich voltrekt; eigenlijk zijn we dan een soort zonnebloem in het grote geheel van zonnebloemen, die elkaar samen dragen.

Wil je? Of niet?!

Mijn eigen koning worden LXI.

Laatst kwam ik weer een mooie uitspraak tegen: "Wie wil zoekt mogelijkheden, wie niet wil zoekt een reden". In eerste instantie herkende ik dat als de splitsing die ontstaat als in een gesprek de ene mens iets wil, wat de ander pertinent niet wil. Stel, je wilt een hond, maar je lief ziet dat niet zitten. Jij zoekt dan naar allerlei manieren waardoor dat wel gaat lukken; "ik kan hem tussen de middag wel uitlaten, dan rijd ik gewoon even op en neer naar huis". Terwijl je lief wijst op de katten die er al zijn, de tuin die dan ongetwijfeld omgewoeld gaat worden, het gedoe met oppas zoeken in alle vakanties, etc. Het wordt dan bijna een soort debate-wedstrijd, waarbij de één de ander probeert te overtuigen.

De overwinning die daar al dan niet uit voortvloeit heeft in mijn ogen trouwens maar beperkte waarde; stel de hond komt er, en hij plast de eerste week in elke hoek van de kamer. Wat gebeurt er dan: juist! Je lief wijst je fijntjes op het feit dat hij toch had gezegd waarom er vooral geen hond moest komen. Waarschijnlijk met de nodige triomf in zijn stem. Tja, is er dan wel een winnaar? Herkenbaar?

Maar natuurlijk gaat het niet om winnen en verliezen in relaties. Het gaat er om hoe je samen een twee-eenheid kunt vormen, terwijl ieder zich zelf kan blijven.  En hoe weet je of je jezelf bent, zodat je het kunt blijven?! Hoe weet je of dat wat jij wilt, ook datgene is wat je echt wilt? Ik besef me dat dit heel cryptisch klinkt. Het is volgens mij ook één van de moeilijkste 'bijwerkingen' (of noem het opdracht) van het mens zijn; dat je onderscheid leert maken tussen dat wat echt bij jou hoort, en dat wat er in de loop van de tijd door je opvoeding en de door jou aangelegde patronen bij is gekomen, wat eigenlijk niet echt bij jou hoort. Je immuunsysteem en je darmen zijn daar (meestal) meesters in...

Los van het feit of dat onderscheid maken op een gegeven moment redelijk lukt, zijn er momenten dat je iets niet of wel wilt. Daarin ligt voor iedereen de balans anders; focus je op alles dat je niet wilt, dan ben je dus continu bezig met redenen te verzinnen waarom iets niet kan. Focus je je alleen op dat wat je wilt, dan is je leven gevuld met het vinden van mogelijkheden, manieren om te zorgen dat datgene wat je wilt ook lukt. Probeer het verschil in energie tussen deze twee uitersten maar eens te voelen...En ik denk zelfs, dat als datgene wat je wilt, ook echt bij jou past, de energiekick die je daarvan krijgt, des te groter is! Wie wil dat nou niet?!

Levensdoelen

Mijn eigen koning worden LX.

Een paar dagen geleden kwam ik ergens op internet een prachtige uitspraak van een filosoof tegen over een denkspiraal waarin ik ook weleens beland. Ik dacht dat ik de site ergens had gebookmarked, maar na twee avonden zoeken geef ik het op. Kennelijk moet ik het echt zelf gaan formuleren...

Als ik de uitspraak vertaal naar mijn interpretatie, gaat het er om dat veel mensen bewust bezig zijn met hun gezondheid. Voor de één is dat omdat hij ziek is en beter wil worden, of wil voorkomen dat hij nog zieker wordt. De ander is gezond en wil dat graag zo houden. Nou is het begrip gezondheid heel breed op te vatten; dat omvat eetgedrag, slaapgedrag, drinkgedrag, hoeveelheid beweging, hoeveelheid stress, psychische gezondheid, leefomgeving, etc etc. Daar kunnen we echt heel intensief mee bezig zijn. Al dan niet dankzij al onze inspanningen zijn -of blijven- we heel gezond. En dan?

In feite hebben we dan 'tijd over': onze gezondheid wordt niet direct bedreigd. Het zou zelfs kunnen betekenen dat we dan dus langer leven. En wat doen veel mensen dan? Dan gaan ze op zoek naar een 'leuke invulling' daarvan. Maar dat kost vaak geld. Gevolg is dat mensen dan harder of meer gaan werken. Zo komen we dan weer in het volgende patroon terecht, met een nieuw doel. Gezondheid was namelijk het eerste doel, het tweede is geld. En wanneer hebben we voldoende geld? Wanneer is dat doel bereikt? Wordt het ooit bereikt? En dan? En zo kunnen we in een groot aantal patronen verwikkeld raken.

Daarbij is het vaak zo dat deze patronen door elkaar heen lopen, continu, of af en toe...Wat ik hiermee wil zeggen, is dat het heel makkelijk voor te stellen is, dat het al een levenstaak op zich is, om de doelen die samenhangen met de patronen te volbrengen. De hamvraag is echter: is dat wat we eigenlijk willen?? Even flauw gezegd, want het is niet mijn bedoeling enig oordeel te vellen, 'is dat alles' wat het leven ons biedt? Bovenstaande is natuurlijk gechargeerd, maar dat maakt dingen soms wel duidelijker zichtbaar.

In mijn optiek hebben we als mensen enorme mogelijkheden in ons, waarvan we vaak het bestaan niet vermoeden. Onder anderen door (angst voor) ziekte en (vermeend) geldgebrek laten we ons helaas vaak afleiden van die hogere potenties, terwijl de tijd waarin we nu leven zich bij uitstek leent om ze te (gaan) benutten. Gelukkig wordt dit door veel mensen ook gedaan. Maar kennelijk viel het de filosoof in kwestie ook op. Het blijft jammer dat ik de bewuste quote niet kan vinden. Echter, daar laat ik me nu niet door afleiden, twee avonden 'tijdsverspilling' is al genoeg ;-) Het gaat er uiteindelijk om wat die quote met mij deed en wat ik er vervolgens mee doe...een blog schrijven dus!

Snoeien

Mijn eigen koning worden LIX.

Misschien niet het meest logische om te gaan doen op de allerlaatste dag van de schoolvakantie, maar wij hebben grootschalig opgeruimd vandaag. Op de één of andere wonderbaarlijke manier raakt ons huis altijd weer gevuld met allerlei rommeltjes. Een zoon die als een ekster vaak thuiskomt met 'schatten' die hij op straat gevonden heeft, is daar deels de oorzaak van. Eens in de zoveel tijd is onze grens bereikt en gaan wij rigoureus de overdaad aan materie te lijf. Nou ja, we...ik moet eerlijk zeggen dat mij vaak al de moed in schoenen zinkt als ik er al aan denk. Ik vind het wel oké om bij een stapel die genomineerd is om weg te gaan naar ofwel Kringloop, ofwel prullenbak, een laatste oordeel te vellen.

Nee, laat mij maar lekker te keer gaan in de tuin. De groenbak was nog leeg, dus ik had de ruimte om me uit te leven. En ook dat was nodig; ondanks de droogte van de afgelopen weken, was onze tuin behoorlijk overwoekerd door boerenwormkruid, stinkende gouwe, wilde wingerd, en nog een aantal andere woekeraars. Op zich houd ik wel van het boerenwormkruid met die ragfijne blaadjes en die mooie gele ronde bloempjes, en van de kunstig gevormde blaadjes van de stinkende gouwe, waar dat prachtige (maar bittere) oranje sap uit komt als je een stengeltje afbreekt. Maar er zijn grenzen!

Toen we aan het eind van de middag de eindstand opnamen, beseften we opeens dat we met twee parallelle processen bezig waren geweest. Zowel onze inventaris als onze tuin was over onze grenzen gegaan. Dat gaf te denken...

Wat ik het lastige vind, is om de balans te vinden tussen het weelderig laten woekeren en tegelijkertijd binnen voor mij acceptabele grenzen blijven. Dat geldt evenzeer voor onze tuin, als voor het speelgoed van onze kinderen. Zowel natuur als kind geef ik graag de ruimte om hun ware wezen te tonen, maar dat levert meteen de valkuil op, dat dan mijn eigen wezen wordt overwoekerd, als ik er niet bij blijf. Het stellen van grenzen is een essentieel onderdeel in zowel tuinonderhoud als de opvoeding. Het mooie is, dat de kinderen het heerlijk vonden om mee te helpen; er kwam opeens weer vergeten speelgoed te voorschijn!

Met opgeruimde kamers, de nodige dozen in de gang met bestemming elders en met een vermoeid maar voldaan gevoel, zijn wij er in ieder geval helemaal klaar voor: de start van het volgende schooljaar! Ik ben benieuwd in welke schoolvakantie we weer zo'n slag gaan maken :-)

Synergie

Mijn eigen koning worden LVIII.

Een paar dagen geleden zat ik in de tuin, stil te genieten van het gezoem en gefladder van bijen, hommels, vlinders en andere gevleugelde vriendjes, die druk aan het fourageren waren bij de vlinderstruik, de gele zonnehoed, de kogeldistel en het leverkruid. Het leek wel een balletuitvoering met bijna onhoorbare muziek, volledig harmonieus, elegant, een prachtig schouwspel onder een strak blauwe hemel. Ik denk dat de spelers erg druk waren met hun werk, maar ik werd er helemaal blij en rustig van. Een beetje vergelijkbaar met het gevoel dat ik krijg als ik het onophoudelijke ruisen van de zee hoor en me besef hoe dat ritme dag en nacht doorgaat, als een eeuwige ademhaling.

Naast het rustgevende gevoel, laat dit alles me soms ook heel klein voelen. Ik besef me dat de wereld al heel lang bestaat en haar rondjes draait, dag in, dag uit, jaar in, jaar uit, millennia lang. Seizoenen komen en gaan, water zoekt en vindt zijn weg en vormt daarmee de aarde. Planten groeien en vergaan op een gegeven moment, kiemen voor een volgende generatie achterlatend. Duizenden diersoorten bevolken de aarde, in populaties die ook weer een golfbeweging laten zien. En de mens, die komt eigenlijk pas net kijken in dit tafereel.

De mens, goed beschouwd zijn we maar een stipje in het geheel. Echter, de mens heeft de prachtige mogelijkheid om het denkvermogen te combineren met hart en handen. Als kind verwonderde ik me al over alles wat ik om me heen zag, en wat door mensen gemaakt was. Tegenwoordig sta ik daar veel minder vaak bij stil. Hoewel ik me afgelopen weekend bij het Dranouter festival echt heb zitten verbazen hoe de grote tent (kajam) in elkaar is gezet. Dat vergt echt denkwerk en samenwerking.

En dat vind ik zo prachtig, dat wat er ontstaat als mensen samen gaan werken en er de mogelijkheid is voor synergie; het moment dat de afzonderlijke bijdragen versmelten en niet bij elkaar optellen, maar zich vermenigvuldigen. Dat is ook een vorm van chemie. Je komt samen met elkaar in een vorm van flow, vergelijkbaar met het winnende voetbalelftal dat ogenschijnlijk moeiteloos het ene na het andere doelpunt scoort. Terwijl ondertussen de tegenpartij, met stuk voor stuk getalenteerde spelers, zich in de rondte tobt.

Als we goed kijken naar de natuur, kunnen we dit nog veel vaker bewerkstelligen. Het gaat erom dat je je eigen talenten gebruikt, het oordeel over anderen loslaat, je richt op je doel en dat je je daar onvoorwaardelijk voor in wilt zetten. Tja...dat is voor het ego, dat we als mens ook kado hebben gekregen, niet altijd even makkelijk!

Muziek

Mijn eigen koning worden LVII.

Ging mijn vorige blog over dansen op muziek die anderen niet kunnen horen, afgelopen lang weekend waren we met ons hele gezin bij Dranouter festival in Vlaams heuvelland, waar ik heerlijk heb kunnen dansen. En de muziek was echt door alle festivalgangers -en ver daarbuiten- goed te horen! Wat is muziek toch een bijzonder fenomeen; dat een complex patroon van trillingen in staat is  om zoveel te weeg te brengen bij mensen. Muziek raakt, het kan je blij, verdrietig, moedig, angstig, sensueel, opgejaagd, ontspannen maken, en nog meer dan dat alleen. Of het nu wordt voortgebracht door een solerende lijster, of door een heel philarmonisch orkest, de effecten kunnen even magistraal zijn.

Muziek fascineert me al vanaf mijn vroege kindertijd. Ik neuriede altijd graag deuntjes, vooral onderweg in de auto. Heerlijk om het monotone geluid van de motor aan te vullen met mijn eigen melodieën. Toen ik al wat ouder was en veel op mijn kamer naar de radio luisterde, verwonderde ik me over het feit dat er zoveel verschillende liedjes waren; het moest toch een keer op raken?! Gelukkig is dat tot op heden nog niet het geval geweest, kennelijk kunnen we putten uit een oneindige, heerlijke bron.

Wat zou een leven zonder muziek zijn? Muziek hoort bij de mensen zoals voedsel en ademlucht. Ik ben niet zo bijbelvast, maar ik vermoed dat Adam en Eva al muziek moeten hebben gemaakt- misschien kwam de slang daar wel op af ;-) In muziek kunnen we kwijt wat met woorden soms niet lukt. 'O sole mio' was anders ook nooit zo'n beroemde oneliner geworden. De mooiste muziek ontstaat vaak ook op momenten van uiterste zielenood. Kijk alleen al naar bijvoorbeeld het leven van Billie Holiday en Amy Whinehouse, dat nou niet bepaald barstte van gelukkigheid. Is het ondanks of dankzij de heftige levens die muzikanten er vaak op na houden, dat er zoveel mooie muziek ontstaat? De zangers van Fleetwood Mac, Boston, Nirvana en Inxs en Herman Brood kunnen het ons helaas niet meer vertellen; het leven was voor hen uiteindelijk te zwaar.

Maar gelukkig hoort muziek ook helemaal bij blije momenten in het leven; bruiloftsmuziek, polonaise, hoempapa, fanfare; niet meteen de meest fijnbesnaarde voorbeelden, maar dat lijkt ook bijna niet te kunnen bij een overweldigend gevoel zoals echte blijdschap met zich meebrengt. Een blij kind kun je ook niet vragen een beetje minder blij door de tuin te rennen, te huppelen en te springen...

En, misschien wel het mooiste van muziek is, dat iedereen het kan begrijpen, zonder elkaars taal te verstaan. De vier jaargetijden van Vivaldi wordt over de hele wereld begrepen...al valt dan de zomer in Australië tijdens onze winter. Dat bleek ook weer afgelopen weekend: we stonden daar met duizenden wildvreemden om ons heen naar dezelfde muziek te luisteren, en het voelde op sommige momenten alsof we één waren. Prachtig.