Mijn eigen koning worden LXXIII.
De dagen beginnen nu echt kort te worden. Nog even en we vertrekken 's ochtends in complete duisternis en komen 's avonds weer terug in het donker, alsof de dagen met licht zich in een vorige tijd afspeelden. Het heeft iets dubbels; enerzijds verlang ik weer terug naar die heerlijke lange zomerdagen, waar het leven zich veel buitenshuis afspeelde en de temperaturen een stuk aangenamer waren. Anderzijds is deze tijd van het jaar ook weer superknus; we steken de kachel weer lekker aan en we leven letterlijk dichter bij elkaar.
Met alle jaarfeesten in deze periode, die in grote lijnen gaan over schenken en ontvangen (Michael, St Maarten, Sinterklaas, Kerstmis) word ik me ook weer meer bewust van mijn relatie met anderen; wat heb ik anderen te geven en wat mag ik ontvangen. En wie mag ik nog wat extra geven en waar loop ik op leeg. Daardoor is deze periode er ook eentje van loslaten. Eigenlijk doet de natuur ook dat ons weer mooi voor; het hele proces van verkleuring van de bladeren van zomers diepgroen naar rood, oranje en geel. Uiteindelijk blazen de herfststormen dan alles schoon en blijft de prachtige structuur van de takken over, waarin elke boom of struik ook weer een eigen signatuur heeft.
In huis zijn we ook weer aan het opruimen, een mooi parallel proces met de buitenwereld. En in mijn eigen binnenwereld is dit ook de periode van bekijken van 'de oogst' en loslaten van mijn eigen 'gele bladeren'. Dan is er straks in het nieuwe jaar letterlijk weer ruimte voor nieuwe voornemens. Dat valt soms niet mee met alle aandacht die naar buiten getrokken wordt. De gesprekken om mij heen gaan over verlanglijsten voor Sinterklaas en de diners met Kerst, buiten zie ik schreeuwende reclames en aankondigingen voor koopzondagen en iedereen heeft het in deze tijd enorm druk. Het proces van 'naar binnen gaan' wordt zo een extra uitdaging.
Wat zou er gebeuren als de bomen hun blaadjes niet meer los zouden laten? Het knopje van het nieuwe blad, wat al klaar staat om het volgende seizoen het zonlicht te gaan transformeren, zou dan geen ruimte krijgen. De boom zou uiteindelijk niet meer groeien. Het loslaten is nodig voor de groei en ontwikkeling van levende organismen. Als we ons zouden beseffen dat dit voor de mens in bepaalde zin net zo geldt, hoe zou deze periode er dan uitzien...?!
