Mijn eigen koning worden, deel 81.
Voor de lezers van mijn blog, die zich hebben afgevraagd
waar mijn blogs bleven, de afgelopen tijd: dat heb ik mezelf ook afgevraagd.
Inspiratie genoeg, geen probleem. Een belangrijke reden voor deze radiostilte,
was mijn voornemen, ruim een jaar geleden, om een jaar lang te bloggen over het
onderwerp ‘mijn eigen koning worden’. Dat jaar is inmiddels voorbij en ik vroeg
me af wat dat dan betekende. Het onderwerp is namelijk nog lang niet uitgeput,
en dat wist ik natuurlijk ook toen ik er aan begon. Ik houd er van om dingen af
te ronden, maar de innerlijke drive om te schrijven is er (natuurlijk) ook nog
steeds. Dus dat werd zoeken naar een goede ‘middenweg’.
Vandaag kwam ik op meerdere momenten in aanraking met dit
thema, de middenweg, en viel het me op in hoeveel situaties deze worsteling van
toepassing is: je wilt je kinderen beschermen, maar niet als een kloek er boven
op zitten. Je wilt ergens PR voor maken, maar je boodschap niet door iemands
strot duwen. Enzovoort. Het kwartje viel op zijn plek, toen ik aan iemand vertelde hoe het
mij vergaat als ik weer eens enthousiast aan het zaaien ga in het voorjaar. Ik kom
dan thuis met verschillende zakjes met zaadjes, van bloemen, van kruiden, van
groente. Als ik dan ga bedenken waar die dan moeten gaan groeien en bloeien,
dan loop ik altijd tegen het probleem op dat mijn oog groter is dan onze tuin.
Maar dat probleem negeer ik, en ik ga vrolijk aan de slag met voorzaaien in
allerlei bakjes. Met enthousiasme volg ik het kiemproces (ik ben echt zo blij
als een kind als ik de eerste groene kopjes boven de aarde zie) en verzorg ik
de plantjes tot ze te groot worden voor het bakje waar ze elkaar dan inmiddels
in verdringen.
In mijn enthousiasme zaai ik namelijk meestal te veel; je weet
immers nooit of alles opkomt…Na jaren ervaring zou ik moeten weten dat er
altijd meer opkomt dan ik denk. En dan komt er dus het moment van spenen: je
plant de sterkste plantjes uit op de plek waar ze mogen uitgroeien tot een volwassen
plant. Ik geef iedereen graag een kans, met als gevolg dat ik probeer alle
plantjes over te zetten, en er dan achter kom, dat er maar plek is voor een
tiende van mijn zaailingen. Ik heb jaren terug eens geprobeerd om alle gekiemde
tomatenplanten te verdelen over 6 grote plantenbakken. Heel veel werk, er moest
van alles gestut en gediefd worden. Na weken ploeteren bleek, dat de geweldige
oogst bestond uit 3 minitomaatjes…
De les die ik hieruit had kunnen leren, is dat je in het
leven keuzes moet maken: je kunt meer dingen niet doen dan je wel kunt doen.
Maar door te kiezen, kun je je ergens mee verbinden, het aandacht geven, het
laten groeien. Net zoals dat geldt voor de (sterkste) kiempjes dus. Wat
betekent dit nu voor mij met betrekking tot mijn blogs? Ik schrijf ze met name voor mijzelf, om mijn
aandacht te focussen. Tegelijkertijd zou ik anderen graag willen laten zien,
dat de ‘beste zaadjes’ vaak heel dicht bij je liggen; je hoeft echt geen
ingewikkelde boeken te lezen of dure cursussen te volgen om jezelf te
ontwikkelen. Sterker nog: je krijgt voorgeschoteld wat je nodig hebt, is mijn
stellige overtuiging. Dus ik ga de meest sprekende blogs uitzoeken en die ga ik
bundelen. En verder blijf ik gewoon lekker schrijven, al dan niet frequent. Het
is net als met de natuur: je kunt nooit helemaal voorspellen waar en wanneer
precies volgend jaar de paardenbloemen, de vergeet-mij-nietjes of de klaprozen
opkomen.
Foto: eigen collectie
