Mijn eigen koning worden XVII.
Ik zat er op te wachten, de dag dat het me echt niet zou lukken om een blog te schrijven...en gisteren was het zover! We zouden 's avonds met vrienden het vervolg van de documentaire van Eckhart Tolle's Findhorn retraite bekijken en dat leek me prachtige inspiratie voor de blog van die dag. Maar, soms gaan geplande dingen anders en dan wordt het spannend: houd je vast aan het geplande, of laat je los en drijf je mee op de nieuwe stroom?
De avond begon met lekker koffie drinken en bijkletsen en al snel werden de gesprekken serieuzer van aard. Uiteindelijk zijn we aan de hele documentaire niet meer toegekomen en zijn we tot laat intensief met elkaar blijven praten. Erg boeiend en inspirerend, maar toen ik thuis kwam vond ik mijn bed vele malen aanlokkelijker dan het schrijven van een blog. Inwendig leverde dit wel een twijfel op: nu niet schrijven kan leiden tot het begin van het einde van mijn dagelijkse blog. Nu niet naar bed gaan zou betekenen dat ik veel te kort zou slapen, met alle gevolgen voor de volgende dag. Ik besloot mezelf te testen en gewoon eens de andere weg dan gebruikelijk te nemen: niet volharden in mijn plan, maar meegaan met het moment. Ik heb heerlijk geslapen!
Maar vanmorgen werd ik toch wakker met een lichte twijfel, misschien wel een beetje paniek zelfs; waarom had ik niet toch vannacht even wat opgeschreven? Alles beter dan het gevoel dat ik nu had: ik voldeed niet aan mijn eigen verwachtingen. Ik liet het eens goed tot me doordringen wat er gebeurde op dat moment. Was ik teleurgesteld in mijzelf? Was ik boos op mezelf? Schaamde ik me voor mezelf, dat het me na iets meer dan 2 weken al niet meer gelukt was om elke dag een blog te schrijven? Was ik bang dat het dus meteen het einde van mijn blogavontuur zou zijn? Was ik bang voor reacties van anderen, die weten van mijn ambitieuze plan?
Ik besloot de dag maar eens af te wachten om te kijken welk gevoel er zou blijven hangen. En vanavond realiseerde ik me dat ik het het moeilijkst vond om toe te geven dat ik datgene wat ik mezelf met zoveel enthousiasme had voorgenomen, niet had waargemaakt. En ik besefte me tegelijk het ridicule van dit oordeel, ik had namelijk alle andere dagen wel gedaan wat ik me had voorgenomen. Werd het niet tijd om dit starre voornemen een klein beetje buigzamer te maken?
Ja, maar, dat is het begin van het einde, zei het kleine stemmetje nog fel. Nee, zei toen de koning, af en toe zullen er dagen zijn, dat de 'uitwisseling' op een andere manier dan de blog zal plaats vinden; de uitdaging ligt in het vinden van de juiste middenweg: het voornemen trouw blijven, zolang als dat goed voelt, maar ook de rest van mijzelf trouw blijven. Het ene voornemen moet niet ten koste gaan van het andere, gaat het daar eigenlijk niet heel vaak om in ons leven...?
