Mijn eigen koning worden XIII.
Sinds kort staat er in ons huis iets waar we jaren naar gehunkerd hebben: een houtkachel. Heerlijk, het hele proces van de kachel stoken; houtblokken uit de opslag halen, klein beginnen en dan langzaamaan een groot vuur laten ontstaan. Het is een kunst op zich. En als het vuur dan brandt, dan is het heerlijk om te kijken naar de vlammen, die sierlijk, maar gretig omhoog laaien, achter de bescherming van het doorzichtige deurtje. En ook al is het binnen 19 graden, de kachel gaat gewoon aan vanavond!
Naast de warmte die zo'n kachel uitstraalt, brengt het mij ook rust. Alleen al het kijken naar de vlammen is genoeg om mijn gedachten te laten stoppen en met mijn volledige aandacht bij dat vuur te zijn. En die volledige aandacht wordt na een tijdje vanzelf een ander soort aandacht, bijna een soort half bewustzijn. In elk geval heerlijk ontspannend en ruimte biedend voor inspiratie; Na zo'n tijdje 'vuurstaren' kan ik weer met andere ogen naar de wereld om mij heen kijken.
Vuur heeft meerdere kanten; de mens is afhankelijk van het vuur waar hij zich aan warmt en zijn eten mee kan bereiden. Aan dat vuur kan hij zich echter ook branden. Daarnaast heeft de mens het innerlijke vuur, zijn enthousiasme, zijn passie, wat hij in mijn ogen nodig heeft om zich uiteen te zetten met de wereld. Ook dit innerlijke vuur kan de mens schade berokkenen, als het ongecontroleerd te hard brandt, maar ook als het helemaal getemperd is. Dat is echter van buiten af minder goed te zien dan het 'externe vuur' dat met zichtbare vlammen om zich heen grijpt. Voor dat laatste hebben we als mensen meer angst dan het eerste, terwijl het ons waarschijnlijk meer moeite kost om het innerlijk vuur op te stoken, dan wel te temperen, ofwel de balans te zoeken hierin.
Bij de scouting leer je de perfecte manier van een fikkie stoken en veel mensen krijgen via BHV opleidingen de nodige vaardigheden in het omgaan met brand. Maar hoe leer je omgaan met je eigen vuur?? Hoeveel mensen zijn zich bewust van hun eigen vuurkracht? Moet je eens kijken wat het doet als er iemand enthousiast binnen komt: hij (of zij) steekt de rest letterlijk aan met z'n enthousiasme, of roept minimaal een reactie op; niemand is daar ongevoelig voor. Maar waarom lukt het de ene mens wel om dat enthousiasme uit te stralen, en de ander niet? En idem met passie: waarom vindt (en leeft) de ene mens dit moeiteloos, terwijl de ander er zijn hele leven misschien wel mee worstelt?
Ik moet opeens denken aan het schokkend grote aantal mensen dat anti-depressiva slikt in Nederland; ongeveer 1 miljoen mensen! Heeft dit wellicht (ook, deels) te maken met het kwijt zijn van het eigen vuur...? Het is waarschijnlijk veel complexer dan dat, maar ik zou de vraag best eens willen neerleggen bij mensen die hier meer zicht op hebben; wat is de rol van het meester zijn over je eigen vuurkracht, in relatie tot depressiviteit? Ondertussen blijf ik me maar lekker aan onze kachel warmen (en binnenkort weer aan de zon!).
