Er zijn van die momenten en periodes dat ik me weer meer bewust ben van het pad dat ik aan het afleggen ben. Meestal wordt dat getriggerd door een specifieke gebeurtenis. Bijvoorbeeld als ik hoor dat een bekende ernstig ziek is, of als vrienden gaan scheiden, of als een kennis zijn baan verliest. In dit geval was het plotselinge overlijden van mijn moeder aanleiding voor een gerichte blik op mijn leven. Het feit dat we kunnen stilstaan bij ons eigen leven, er over kunnen reflecteren, onderscheidt ons als mens van de dieren. Er is, voor zover ik weet, geen hond die nadenkt over zijn jeugd of over zijn oude dag. Soms is dat wel een aanlokkelijk alternatief trouwens. Het gevaar van te veel bezig zijn met het afgelegde pad of juist met wat er komen gaat, is dat je er in blijft hangen, en dat leidt meestal juist tot (tijdelijke) stilstand van je levensloop, paradoxaal genoeg.
Ik kwam er dan ook achter dat het woord 'levensloop' heel mooi gekozen is; door mijn eigen pad te lopen, leef ik mijn eigen leven. Met andere woorden: als ik ga stilstaan, leef ik dus eigenlijk niet voluit. Daarmee wil ik niet zeggen dat ik alsmaar door moet blijven lopen, of rennen, zoals genoeg mensen ook doen. Me bewust zijn van mijn eigen leven is voor mij een belangrijk hulpmiddel in mijn persoonlijke ontwikkeling. Voor mij zit de uitdaging in het kunnen 'mee bewegen', met overgave, passie, maar zonder mijzelf compleet te verliezen. Typisch een balansvraag dus.
Mijn levensloop is daarmee dan ook geen rechte lijn, zoals dat voor niemand het geval zal zijn. Hij wordt gekleurd door alle gebeurtenissen in mijn leven, waaraan ik mijn eigen betekenis heb gegeven. Deze 'inhoud van mijn rugzak' draag ik al dan niet bewust met me mee verder op mijn levenspad. Het is aan mij welke waarde ik aan de inhoud toeken. Best wel een verantwoordelijkheid dus! Ik ben dus de baas, de koning, over de waardebepaling van mijn verleden, en daarmee indirect ook over het heden en de toekomst. Het lastige is dat deze waardebepaling een dynamische vorm heeft; als ik bijvoorbeeld moe ben zal ik misschien een andere mening hebben dan als ik lekker in mijn vel zit.
Als ik het zo bekijk ben ik daarmee dus afhankelijk van mijn gesteldheid, en deze is uiteindelijk ook weer het resultaat van mijn eigen handelen. Tenzij ik deze 'taxatie' met enige regelmaat doe, waardoor er een consistent beeld kan ontstaan. Daarbij is het ook een gegeven dat ik het verleden niet kan veranderen, maar wel de manier waarop ik er naar kijk. En een belangrijke vraag daarbij is met welk doel ik dat doe; wat is mijn inspiratiebron daarbij. Gaat het er om gelukkig te zijn of te worden, vermogend, gezond (te blijven), om macht, om een goed mens te zijn, etc.
Uiteindelijk beland ik dan bij de vraag: waartoe ben ik hier op aarde? En dat is nou zo'n vraag waarop sommige mensen al als klein kind een antwoord weten, en anderen een heel leven lang blijven zoeken. Het is de kunst, voor mij in elk geval, om dit 'wachten op een antwoord' te accepteren, 'uit te houden', en vooral door te blijven lopen op mijn eigen levenspad, met wakker bewustzijn; levenskunst dus!
