Mijn eigen koning worden LXVI.
Ken je dat? Je krijgt een parkeerbon, omdat je 10 minuten zonder parkeerschijf stond, en je baalt er enorm van. Je struikelt over een paar skeelers in de gang. Je brandt je vingers bij het aansteken van die leuke buitenlantaarn. Je auto heeft net een dure grote beurt gehad en twee maanden later begeeft de startmotor het....als je net 40 kilometer van huis bent en je haast hebt. Je denkt dat je bent afgevallen, maar de weegschaal vertelt het tegenovergestelde. Dag in, dag uit overkomen ons dingen, die we niet leuk vinden, die we liever anders hadden gehad. In de ideale wereld...
Iedereen heeft voor zichzelf wel een idee over hoe die ideale wereld eruit zou zien. Ook ik! Maar, heb je er wel eens over nagedacht of jouw ideale wereld bijvoorbeeld wel past bij die van je lief, of van je kinderen, of van je baas, of van je buren, van alle mensen waar je wel eens wat mee van doen hebt eigenlijk?? Ik durf te wedden dat het een onmogelijke situatie is om al die door onszelf geschapen ideale werelden tegelijk te laten bestaan, zonder dat het inbreuk doet op de ideale wereld van een ander. Denk maar eens aan de ideale wereld van een oliebaron, en die van een milieuactivist. Dat bedoel ik.
Eerder deze week wandelde ik met een vriendin en zaten we even 'in de helikopter', met een blik op onze levens. Het zal niet verbazen dat ook wij constateerden dat er dingen gebeuren die we liever anders hadden. Maar al pratend en beschouwend, kwamen we ook tot een conclusie. Een groot aantal van die ongewenste gebeurtenissen heeft ons bewust gemaakt van onze tekortkomingen, maar ook van onze kwaliteiten. En vaak biedt zoiets de kans om anders naar het leven te kijken, er anders in te staan. Wie zouden we zijn geweest zonder al die uitdagingen?! Je wint toch ook geen olympisch goud zonder flink te trainen?
Andersom gedacht: we bevinden ons dus al in de ideale wereld; een leerschool voor alles wat we nodig hebben om te leren in dit leven. Het is even wennen om er zo naar te kijken. En het betekent ook niet dat we voortaan geen wensen meer mogen of hoeven hebben. Het betekent dat we eerder tevreden kunnen zijn, onze doelen liggen dichterbij. Onbewust dachten we namelijk dat de ideale wereld een utopie was. Dan ligt de lat onmogelijk hoog en dat komt soms de motivatie niet ten goede. Als je beseft dat de ideale wereld hier en nu is, en het min of meer een definitiekwestie is (of niet meer naar je ego luisteren, zo je wilt) kun je evengoed nog steeds streven naar scholing voor alle kinderen, gezonde voeding, een beter milieu, en ga zo maar door. Dan is elk stapje goed en niet pas als het einddoel (n)ooit bereikt wordt. Ideaal toch?!
