Mijn eigen koning worden LXII.
Terwijl de dagen alweer korten, duidelijk te merken aan de frisse temperatuur als ik 's ochtends op de fiets stap, doet de natuur er nog een schepje boven op, lijkt het. Het is de tijd van de uitbundige bloemen: dahlia's, gele en rode zonnehoed, lavendel, salie, Chinese roos, en vooral van mijn favoriet: de zonnebloem. Om te compenseren dat ze niet in onze tuin groeien, staan er in huis diverse vazen gevuld met die heerlijke gele vreugdebrengers. Ik kan er echt geen genoeg van krijgen, de kleur, de geur, de vorm; elke bloem is weer anders, en er valt zoveel aan te ontdekken.
Mijn liefde voor de zonnebloem dateert al van heel lang geleden, toen ik nog klein was en wij de zomervakanties in la douce France doorbrachten en we steevast op onze route naar het zuiden langs onafzienbare velden met zonnebloemen reden. Elke keer was het weer spannend om te zien of de mooie bloemhoofden naar ons gekeerd waren. Eens namen we zo'n bloemhoofd mee op de hoedenplank terug naar Nederland. Dat bleek geen succes; het bleek een exemplaar te zijn met een verborgen hoeveelheid vocht, wat bleek toen de stank van de schimmel niet meer te harden was...
Maar zelfs zo'n ervaring bracht mij niet van mijn adoratie af. Ik blijf het bijzonder vinden hoe uit zo'n klein zaadje eerst een fragiel kiempje ontstaat, en hoe dat vervolgens uit kan groeien tot zo'n ongelofelijk krachtige stengel, met z'n grote bladeren, en dan die kroon op het werk, die diepgele bloem, met dat mysterieuze hart. Zonnebloemolie en zonnebloempitjes zijn dan ook een vast onderdeel van ons menu, dat zal duidelijk zijn.
Voor mij is de zomer pas compleet als ik de eerste zonnebloemen heb gespot. Daarom trof het mij dat zoonlief één dezer dagen aankwam met een afgeknakte knop. Ik heb deze een ereplekje gegeven, goed vertroeteld en tot mijn grote vreugde liet de bloem haar verborgen pracht weldra zien. Dit alles riep bij mij de analogie op met sommige mensen of kinderen, die door welke reden dan ook hun knop gesloten hebben gehouden, en wachten tot de omstandigheden goed zijn om zich te tonen. Soms komt die omstandigheid, (bijvoorbeeld veiligheid) niet, of te laat, en verdorren ze in de knop. Maar als het wel lukt, dan kan er wel eens iets heel moois te voorschijn komen....En wat is het dan mooi dat je als medemens mag meehelpen of toekijken hoe zo iets zich voltrekt; eigenlijk zijn we dan een soort zonnebloem in het grote geheel van zonnebloemen, die elkaar samen dragen.
