Mijn eigen koning worden XXXIX.
Vandaag heb ik zowel tijdens de lunch als tijdens het avondeten met collega's samen gegeten, beide keren met een andere groep collega's. En, toeval of niet, maar beide keren kwam ik te spreken over thuissituaties, die heel heftig waren. Zo heftig, dat ik merkte dat ik opeens met hele andere ogen naar betreffende collega's keek. Ik voelde een mix van medelijden en bewondering. En ik schaamde me ergens ook een beetje. Medelijden vanwege het verborgen leed, het verborgen leven, dat ze met zich meedragen. Bewondering voor het feit dat ze zijn blijven staan in het leven. Schaamte, omdat ik deze collega's al jaren ontmoet en me opeens besefte hoe weinig persoonlijk ik ze ken.
Als ik dat dan omdraai en bedenk met hoeveel mensen ik dan persoonlijke belevenissen deel, dan besef ik me dat ik daar ook een grens trek. Een paar directe collega's betrek ik wel in mijn reilen en zeilen, maar ik heb er ook geen behoefte aan om alles met iedereen te delen. Waarom niet? Ik weet nog goed dat ik pas moeder was geworden en dat ik het weer heerlijk vond om na mijn zwangerschapsverlof te gaan werken - nadat ik de eerste drempel van het afscheid nemen van mijn kind over was natuurlijk-; ik kon weer even gewoon mezelf zijn, in plaats van 'moeder van'. Ik kon zelf mijn tijd indelen, in plaats van geleefd te worden door de voedingen, de luiers en de slaapjes. En dat wilde ik vooral zo houden, op mijn werk.
Dus kennelijk is het ook een stukje zelfbescherming. Het is heerlijk om een plek te hebben waar je gewoon je werk kunt doen, zonder afgeleid te worden door de dagelijkse sores van thuis. Of is dat toch een vorm van struisvogelpolitiek? Hoe belangrijk is het dan om je collega's door en door te kennen en alles met ze te delen? Als je zoveel weet van iemand, kan dat twee kanten op werken. Naast het hierboven geschetste scenario van onder andere bewondering, kun je je ook storen aan de manier waarop iemand in het leven staat. En dat laatste komt de werksfeer niet ten goede. Daarnaast ben je ook vele uren kwijt met uitwisselen van ervaringen, en dat is niet bevorderlijk voor je werk.
Dus zo bezien is de manier waarop het meestal gaat waarschijnlijk wel de beste; er zijn een paar mensen om je heen die meer betrokken zijn bij veel van wat zich in jouw leven voordoet. Aan die mensen kun je je optrekken in mindere tijden en je kunt hen een schouder bieden als zij dat nodig hebben. Maar waar ik me extra van bewust ben, is dat elk mens zijn persoonlijke levensverhaal met zich meedraagt en dat we daar weinig van kunnen zien; we zien in feite alleen het topje van de ijsberg, daaronder zit een wereld van ervaringen. En die ervaringen hebben de persoon in kwestie gevormd. Zo is elk mens een individueel levenskunstwerk, dat we met respect zouden moeten benaderen. En dat is niet altijd even makkelijk, want soms gaat het topje van de ijsberg niet de gewenste kant op, of botst zelfs tegen je aan...En dan komt het er op aan om onderscheid te kunnen maken tussen hoe iemand zich voordoet, en hoe iemand in wezen is. Dat vergt het nodige loslaten van oordelen, en het goed leren luisteren van ons; een scholingsweg op zich...
