Al scrollend door het nieuws, viel mijn blik op de rechtszaak over Heleen Mees. Met name dat het zou gaan om stalking van een Brits-Nederlandse econoom; duizend e-mails, waaronder dreigmails en erotische foto's. De naam Heleen Mees zei me niet zo heel veel, en ik verwachtte een stereotype verhaal van een stagiaire of een interieurverzorgster. Toch benieuwd naar de mens achter dit persoonlijke drama, las ik verder en googlede verder op haar naam. Ik stuitte op info uit Wikipedia en een goed interview met haar in Vrij Nederland van 2009, waardoor me veel duidelijk werd.
Tot mijn grote verrassing blijkt deze econoom en publicist over een uitgebreid CV te beschikken, zowel qua vakinhoud als qua schrijven voor gerenommeerde tijdschriften. Wat me intrigeert is dat ze wordt beschouwd als de aanjager van de derde feministische golf. Ze is sterk voorstander van vrouwen aan de top en ziet daarvoor als voorwaarde dat vrouwen ook 50+ uren per week werken. Vrouwen die dit niet doen vindt ze eigenlijk maar waardeloos, lui zelfs. Een uitspraak van haar is: "Hoogopgeleide vrouwen die geen volwaardige carrière nastreven, verkwisten niet alleen hun eigen kapitaal - en doen zo zichzelf en de samenleving tekort - ze verkwanselen ook de positie van andere vrouwen, inclusief die van hun dochters en dochters' dochters.' Mees' missie: meer vrouwen in topbanen." Toch brengt dit haar nog niet genoeg, want volgens het interview is ze op zoek naar grotere vervulling en zou ze het liefst trouwen en kinderen krijgen.
Ik laat me niet (meer) snel op de kast jagen, maar zo'n vrouw maakt kennelijk wat in me los, anders zou ik niet zo doorgraven in dit onderwerp. Het participeren van vrouwen aan de arbeidsmarkt is ook een thema in mijn leven. Mijn moeder koos er destijds voor om altijd thuis te zijn als wij, mijn zusjes en ik, soms hongerig, vermoeid of natgeregend, uit school kwamen. Er was tijd voor een kop thee en een luisterend oor. In die tijd, medio jaren 80, moest Heleen haar verhalen op andere manieren en momenten met haar moeder delen. Als ze ze al deelde met haar moeder, of haar vader. De trieste ontwikkeling naar stalkgedrag doet vermoeden dat er in haar jeugd bindingsproblematiek is ontstaan.
Ikzelf heb gekozen voor een parttime baan, ondanks mijn functie als specialist en afdelingshoofd. Dit was zeker geen automatisme (itt wat Mees stelt, dat we onze rolmodellen nadoen, en geen keuzevrijheid hebben); veel collega's vragen zich -terecht- af hoe ik dat combineer, zo'n baan met een druk gezin met jonge kinderen. Als ik eerlijk ben, is dat ook eigenlijk geen doen, en wil ik gewoon 'van twee walletjes' mee eten: de inspiratie door een uitdagende baan, en het idee dat ik als moeder ook voldoende meekrijg van (en meedoe aan) het opgroeien van mijn kinderen. Ik heb enorm geluk met een man die heel veel thuis doet, en een bijzonder fijn samenwerkend team op mijn werk. Toch leef ik vaak met het gevoel op beide fronten net tekort te schieten. Daar raakt mevrouw Mees mij dus op een tere plek. En het is een spagaat waar veel werkende hoog opgeleide moeders zich in bevinden. Het is een continu zoeken naar balans tussen de twee werelden van werk en thuis.
Een tijdje geleden had ik hier een mooi gesprek over met een vriendin, die coach is met specialisatie op dit gebied, Marije van Duijne Strobosch (M energie). Zij was toen bezig een mooi, gratis, e-book hierover te schrijven ('7 inspirerende vragen voor ambitieuze vrouwen'). Ik hoorde mezelf vertellen dat ik nooit anders zou kunnen dan het combineren van deze twee rollen; alleen moederen zou ik niet kunnen, ik zou de intellectuele prikkeling te veel missen en het contact met collega's. Alleen werken zou ik ook niet willen, omdat ik dan (o.a.) de relativering die het gezin mij biedt mis, plus het bijzondere van het mogen begeleiden van mijn kinderen, mensen-in-wording. Dus ben ik 'veroordeeld' tot het continu zoeken en bijsturen naar het midden tussen deze twee uitersten. De inspanning die dat kost heeft als mooi bijkomend resultaat dat ik vervulling kan ervaren.
Hiermee wil ik niet zeggen dat dat voor iedere vrouw de oplossing zou zijn. Anders dan Heleen Mees, laat ik iedereen graag zijn of haar eigen keuze. We leven in een wereld waar iedereen geprikkeld wordt om dat individuele stuk op te pakken; ieder mens heeft z'n eigen 'levens-chemie'! Misschien moet ik mezelf maar gaan profileren als "aanjager van de 4e feministische golf": het streven van de vrouw om haar eigen 'chemie' te bedrijven, door persoonlijk leiderschap verworven gebruik van de vrouwelijke kwaliteiten, in samenhang met -en aangevuld door- de mensen, de wereld, om haar heen!
