All of me!

Mijn eigen koning worden LXXIX.

De afgelopen paar dagen hoor ik elke keer als ik de radio aanzet het prachtige, mij kippenvel bezorgende liedje van John Legend, All of Me. Zoiets komt wel vaker voor en normaal gesproken denk ik dan dat dat komt omdat het betreffende liedje kennelijk erg favoriet is op dat moment. Deels is dat ook waar in dit geval. Nu echter valt het me nog meer op en heeft het naar mijn idee ook met synchroniciteit te maken. Deze term stamt uit de eerste helft van de vorige eeuw en is bedacht door de psychiater en psycholoog Carl Gustav Jung. Het betekent dat twee of meer gebeurtenissen min of meer tegelijkertijd optreden in een voor de betrokkene zinvol verband, zonder dat de één het gevolg is van de ander. Ik denk bijvoorbeeld aan iemand en diegene belt mij dan 'zomaar'.

Bij dit specifieke liedje is het 'meer dan toeval', omdat ik op dit moment aan het focussen ben op het thema 'liefde voor jezelf'; typisch een thema voor mijn koningsblog. Helaas wordt dit in onze maatschappij al snel gekoppeld aan egoïsme. In ieder geval voel ik dat bij mezelf gebeuren. Dit heeft als jammerlijk gevolg dat we de waardering voor ons zelf afhankelijk maken van anderen. Velen van ons zijn continu op zoek naar bevestiging door anderen. Dat is een vermoeiende, ondankbare en bijna onmogelijke opgave; je kunt niet voldoen voor iedereen. Dus wat wordt opgebouwd door de mooie woorden van de één, wordt net zo hard weer afgebroken door de harde kritiek van een ander. Een ware Tantaluskwelling dus! En dan hebben we het dus nog niet eens over de kritiek op jezelf.

De enige manier om uit deze cirkel te stappen is 'zelfcompassie' te ontwikkelen en met onvoorwaardelijke liefde naar jezelf te kijken. Dus niet alleen als je vindt dat je iets goeds hebt gedaan. Zo makkelijk als dit klinkt, zo moeilijk als het is. Zeker als je, zoals vele anderen met mij, je hele leven al je eigen grootste criticus bent geweest. Je weet wel, dat stemmetje in je hoofd dat 'stommerd' zegt als je voor de zoveelste keer je been stoot tegen die uitstekende tafelpunt. De innerlijke saboteur wordt dat stemmetje ook wel eens genoemd. Die saboteur kan heel sterk, geniepig en bijna onoverwinnelijk zijn. De reden dat we die in stand houden? Het is ongelofelijk eng om toe te geven dat je gewoon jezelf mag zijn, en te zien welke kracht er in je zit. Daarover schreef ik al in mijn blog 'onze diepste angst' van 28 mei vorig jaar, waarin ik ook de tekst van Marianne Williamson gebruikte (die Mandela in een speech verwerkte).

En wat heeft dat dan met de inhoud van dit liedje te maken?? Nou, dat ontdekte ik toen ik het keihard meezong: het is heel goed te zingen voor jezelf, dus gericht aan jezelf; dat geeft je een boost in je zelfcompassie. En ook zonder dat is het in ieder geval weer eens iets anders om een liedje voor jezelf te zingen!

John Legend

"All Of Me"

[Verse 1:]
What would I do without your smart mouth?
Drawing me in, and you kicking me out
You've got my head spinning, no kidding, I can't pin you down
What's going on in that beautiful mind
I'm on your magical mystery ride
And I'm so dizzy, don't know what hit me, but I'll be alright

[Pre-Chorus:]
My head's under water
But I'm breathing fine
You're crazy and I'm out of my mind

[Chorus:]
'Cause all of me
Loves all of you
Love your curves and all your edges
All your perfect imperfections
Give your all to me
I'll give my all to you
You're my end and my beginning
Even when I lose I'm winning
'Cause I give you all of me
And you give me all of you, oh

[Verse 2:]
How many times do I have to tell you
Even when you're crying you're beautiful too
The world is beating you down, I'm around through every mood
You're my downfall, you're my muse
My worst distraction, my rhythm and blues
I can't stop singing, it's ringing, in my head for you

[Pre-Chorus:]
My head's under water
But I'm breathing fine
You're crazy and I'm out of my mind

[Chorus:]
'Cause all of me
Loves all of you
Love your curves and all your edges
All your perfect imperfections
Give your all to me
I'll give my all to you
You're my end and my beginning
Even when I lose I'm winning
'Cause I give you all of me
And you give me all of you, oh

[Bridge:]
Give me all of you
Cards on the table, we're both showing hearts
Risking it all, though it's hard

[Chorus:]
'Cause all of me
Loves all of you
Love your curves and all your edges
All your perfect imperfections
Give your all to me
I'll give my all to you
You're my end and my beginning
Even when I lose I'm winning
'Cause I give you all of me
And you give me all of you

I give you all of me
And you give me all of you, oh

Slachtoffer of plan B

Mijn eigen koning worden LXXVIII.

Tegen mijn gewoonte in bevind ik mij in mijn eentje in een overvol pannenkoekenrestaurant, midden in de bossen, op een mooie zonnige zondagmiddag, begin maart. Ik voelde me een beetje ongemakkelijk toen ik er binnen liep en vroeg om een plekje voor 1 persoon. Dit is dé plek voor het ultieme familiegenot, en waarom zou je daar in je eentje tussen gaan zitten...Als ik vrijgezel zou zijn geweest, of zonder vrienden, zou dat inderdaad wellicht een kwelling zijn. Ik heb echter een hele andere reden om hier te zijn. Het is een heerlijke dag om te wandelen, maar helaas is mijn enkel nog herstellende van een fractuur. Ik had ook thuis kunnen blijven, terwijl de rest van het gezin lekker de bossen indook. De bossen trokken mij echter ook aan en het leek me heerlijk om gewoon mee te gaan en mezelf te trakteren op een comfortabele zitplaats met zicht op het bos en een warme chocomel. Met als bijkomende mogelijkheid dat ik dan lekker aan mijn blog kan schrijven.

Deze manier van omgaan met een gegeven situatie is heel anders dan ik vroeger zou hebben gedaan. Als zich dan iets voordeed wat anders was dan ik wilde (en geloof me, dat kwam nogal eens voor, controlfreak die ik van nature ben!), was ik teleurgesteld, boos zelfs soms, en kon rustig zo balen dat mijn hele dag dan verpest was en niets meer goed was. Ik voelde me slachtoffer van de omstandigheden en voelde me heel zielig.

Hoe anders is dat voor mijn man: als zijn plannetje mislukt door onverwachte omstandigheden, schakelt hij heel snel over op 'plan B' en beginnen zijn ogen te glimmen; nu wordt het pas echt leuk! Het woord slachtoffer, al dan niet bewust, komt in zijn vocabulaire dan volgens mij ook niet voor. Ik heb daar heel lang aan moeten wennen. Je kan toch niet zomaar dat rotgevoel opzij zetten? Alsof ik verslaafd was aan de rol van slachtoffer, alsof ik er onbewust recht op had; het is toch niet eerlijk als ik me verheug op iets leuks en het gaat niet door?! Het grappige is, dat mijn man dat rotgevoel niet opzij zet, maar dat door de nieuwe mogelijkheden die zo'n situatie oproept, zijn enthousiasme en nieuwsgierigheid het winnen van dat rotgevoel.

Pas vrij recent drong het tot me door dat je daar zelf invloed op uit kunt oefenen, maar pas als je dat echt wilt. Dat klinkt als een open deur? Bedenk maar eens hoeveel mensen je kent die gemakkelijk in de slachtofferrol kruipen. Dat zijn meestal mensen die prima in staat zouden moeten zijn om daar uit te stappen. Kennelijk is er iets in ze dat die uitweg blokkeert. Kennelijk zijn er voordelen aan het slachtoffer zijn: het ontslaat je van het nemen van je eigen verantwoordelijkheid, je kunt de regie uit handen geven. Dat kan de makkelijkste weg lijken, en dat kan een hele tijd zo zijn. Maar uiteindelijk bereik je meer met het tonen van veerkracht; je buigt even mee met de 'misère' om vervolgens de teugels zelf weer in handen te nemen. Als je je zelf in een hoekje laat zetten en daar blijft zitten, is dat een (wellicht onbewuste) keuze, waar je uiteindelijk niet heel veel verder mee komt.

Zo gezegd is nog niet zo gedaan. Patronen laten zich nu eenmaal niet zo makkelijk veranderen. Met behulp van anderen en diverse methoden (bijvoorbeeld Byron Katie, 'The work') is dat patroon wel om te breien van slachtoffer naar regisseur; van externe locus of control naar interne locus of control. En soms kan het kwartje ook zomaar ineens vallen, doordat iemand je een niet meer te vermijden spiegel voorhoudt. Het zure is namelijk ook nog, dat mensen die in de slachtofferrol kruipen, het risico lopen juist minder empathie te krijgen van mensen in hun omgeving.

Ik was bang voor allemaal meewarige blikken in mijn richting vanmiddag, maar niets was minder waar. Iedereen om mij heen was met heel andere dingen bezig, en eerlijk gezegd, heb ik ook maar heel even om mij heen gespeurd. Ook ik was bezig met mijn interne locus of control. Het resultaat heb je net gelezen.