Mijn eigen koning worden LXV.
Een uitspraak naar mijn hart; als je afwijkt van wat men normaal vindt, word je al gauw met scheve ogen aangekeken. Maar wie bepaalt de norm, wat vinden we normaal? We vinden het normaal dat kinderen vanaf hun vierde met toetsen worden geconfronteerd. Dat ze dan ook actief kennis moeten gaan verwerven. Dat kinderen van tien jaar de hele middag achter smartphones en tablets zitten, in plaats van lekker buiten te spelen. Dat kinderen elke dag frisdrank drinken. Dat plofkippen uberhaupt bestaan. Dat we niet precies weten wat er allemaal in ons voedsel zit en waar het vandaan komt. Dat onze kinderen bijna standaard een beugel krijgen, zodat iedereen hetzelfde rijtje tanden krijgt....ik kan zo nog wel even doorgaan, helaas. Wat ik met bovenstaande bedoel te zeggen, is al veel eerder door Aldous Huxley op een iets andere manier verwoord:
The real hopeless victims of
mental illness are to be found among those who appear to be most normal…
They are normal not in what
may be called the absolute sense of the word; they are normal only in relation
to a profoundly abnormal society.
Their perfect adjustment to
that abnormal society is a measure of their mental sickness.
These millions of abnormally
normal people, living without fuss in a society to which, if they were fully
human beings, they ought not to be adjusted.
Aldous Huxley
Ofwel: het is eigenlijk niet normaal om zonder problemen, totaal aangepast in de huidige maatschappij te leven. Deze schrijver leefde nota bene een eeuw geleden (1894-1963), maar was met onder anderen zijn boek "Brave new world" een echte visionair.
Wat is dat toch, dat we ons allemaal proberen te richten naar één norm? We zijn als mensen niet voor niets als unieke, denkende, zelfbewuste wezens geschapen. We brengen deze kwaliteit, dit talent, om zeep door ons als een stel kuddedieren achter elkaar te verschuilen. Zijn we als mensheid en masse in onze puberteit blijven hangen? Het is ook vreselijk eng om af te wijken van de rest. Gelukkig zijn er mensen die de moed opbrengen of hebben gebracht om dat wel te doen. Denk aan Ghandi, Mandela, Martin Luther King. Of, veel langer geleden, Pythagoras, Aristoteles en Copernicus, die alledrie beweerden dat de aarde rond was....Maar natuurlijk zijn er ook minder bekende voorbeelden uit onze eigen vaderlandse geschiedenis. En niet te vergeten de mensen die bij ons in de buurt wonen, waarvan we dit niet weten.
Dus, de volgende keer als we iemand zien waarvan we denken dat er een draadje los is: nog eens een keer extra goed kijken, met bovenstaande in ons achterhoofd. En andersom natuurlijk ook gewoon maar af en toe eens stil staan bij alle aangepaste medemensen :-)
