Mijn eigen koning worden LVI.
Vandaag moest ik opeens weer aan de volgende uitspraak denken:
"And those who were seen dancing were thought to be insane by those who could not hear the music. Nietzsche". Het geeft aan hoe moeilijk het soms is om iemand iets uit te leggen. Of nee, eigenlijk staat er gewoon wat heden ten dage ook nog steeds veelvuldig voorkomt: mensen zien iets wat ze niet kennen, en plakken er een etiket op: gek, naïef, fout, onjuist, niet waar, bedriegelijk, etc etc. En van die gedachte zijn ze vervolgens ook niet meer af te brengen. Ik hoef denk ik alleen al het voorbeeld te noemen van de (ver)oordelen die vaak heersen over niet-reguliere geneeskunst...
Zonder de hele discussie over al dan niet reguliere geneeskunde aan te willen zwengelen, vraag ik me regelmatig af hoe het komt dat sommige hoog-opgeleide, wetenschappelijk geschoolde, kritische medemensen niet in staat zijn om open-minded, zonder vooroordelen, naar verschijnselen te kijken die niet in hun huidige wereldbeeld passen. En sterker nog, veel van deze mensen zetten zich er zo fel tegen af, dat ze ook nooit meer de kans willen nemen om nog een keer met andere ogen te kijken. Ik vraag me stiekem wel eens af of ze zich eigenlijk wel bewust beseffen dat ze dit zo doen. Het kan natuurlijk een automatisme zijn, een patroon, dat er langzaam in geslopen is, als een soort verweer tegen de angst 'het niet te weten'. Dit zijn vaak de mensen die het stelligst een mening verkondigen.
Ik vind het juist altijd reuze fascinerend als ik tegen dingen aanloop waar ik niets van begrijp. Mij is met elk stukje kennis dat ik vergaar, steeds duidelijker geworden hoeveel er nog is dat ik niet ken, niet begrijp. Dus als ik de kans krijg een ontmoeting te hebben met het onbekende, voel ik me bij wijze van spreken zo blij en verwonderd als een kind, dat net een nieuwe speeltuin ontdekt heeft. En zoals dat natuurlijk ook geldt voor sommige attracties in speeltuinen, kan het zijn dat ik bij nader inzien een nieuw onbekend onderwerp toch niet zo interessant vind, en dan 'huppel' ik gewoon weer verder. Maar het feit dat die 'speeltuin' er is, werkt enorm inspirerend en voedend op mij.
In dat opzicht krijg ik ook vaak les van mijn kinderen, die continu bezig zijn met het ontdekken van de wereld om zich heen. Ze vragen mij vaak de oren van het hoofd over wat ze allemaal zien en tegenkomen. Ik vind het dan ook een echte uitdaging om te proberen ze niet te veel vast te pinnen met de wereldbeelden die ik zelf al dan niet bewust heb vergaard. Ik hoop dat ze zo lang mogelijk hun ogen open houden voor alles wat er is, niet te snel in een oordeel schieten en zich zo lang mogelijk kunnen blijven verwonderen. Dus niet te gauw hun rugzakjes te vullen met oude, bekende, statische kennis, maar vooral hun eigen vuur te ontsteken, hun talenten te laten verschijnen, zodat ze op hun eigen manier een bijdrage kunnen leveren aan het mooier en beter maken van deze wereld. Ik hoop dat zij altijd kunnen blijven dansen op de muziek van het leven, ook als anderen om hen heen ze voor gek verklaren. Daar kan ik dan nog wat van leren :-)
