Mijn eigen koning worden LVII.
Ging mijn vorige blog over dansen op muziek die anderen niet kunnen horen, afgelopen lang weekend waren we met ons hele gezin bij Dranouter festival in Vlaams heuvelland, waar ik heerlijk heb kunnen dansen. En de muziek was echt door alle festivalgangers -en ver daarbuiten- goed te horen! Wat is muziek toch een bijzonder fenomeen; dat een complex patroon van trillingen in staat is om zoveel te weeg te brengen bij mensen. Muziek raakt, het kan je blij, verdrietig, moedig, angstig, sensueel, opgejaagd, ontspannen maken, en nog meer dan dat alleen. Of het nu wordt voortgebracht door een solerende lijster, of door een heel philarmonisch orkest, de effecten kunnen even magistraal zijn.
Muziek fascineert me al vanaf mijn vroege kindertijd. Ik neuriede altijd graag deuntjes, vooral onderweg in de auto. Heerlijk om het monotone geluid van de motor aan te vullen met mijn eigen melodieën. Toen ik al wat ouder was en veel op mijn kamer naar de radio luisterde, verwonderde ik me over het feit dat er zoveel verschillende liedjes waren; het moest toch een keer op raken?! Gelukkig is dat tot op heden nog niet het geval geweest, kennelijk kunnen we putten uit een oneindige, heerlijke bron.
Wat zou een leven zonder muziek zijn? Muziek hoort bij de mensen zoals voedsel en ademlucht. Ik ben niet zo bijbelvast, maar ik vermoed dat Adam en Eva al muziek moeten hebben gemaakt- misschien kwam de slang daar wel op af ;-) In muziek kunnen we kwijt wat met woorden soms niet lukt. 'O sole mio' was anders ook nooit zo'n beroemde oneliner geworden. De mooiste muziek ontstaat vaak ook op momenten van uiterste zielenood. Kijk alleen al naar bijvoorbeeld het leven van Billie Holiday en Amy Whinehouse, dat nou niet bepaald barstte van gelukkigheid. Is het ondanks of dankzij de heftige levens die muzikanten er vaak op na houden, dat er zoveel mooie muziek ontstaat? De zangers van Fleetwood Mac, Boston, Nirvana en Inxs en Herman Brood kunnen het ons helaas niet meer vertellen; het leven was voor hen uiteindelijk te zwaar.
Maar gelukkig hoort muziek ook helemaal bij blije momenten in het leven; bruiloftsmuziek, polonaise, hoempapa, fanfare; niet meteen de meest fijnbesnaarde voorbeelden, maar dat lijkt ook bijna niet te kunnen bij een overweldigend gevoel zoals echte blijdschap met zich meebrengt. Een blij kind kun je ook niet vragen een beetje minder blij door de tuin te rennen, te huppelen en te springen...
En, misschien wel het mooiste van muziek is, dat iedereen het kan begrijpen, zonder elkaars taal te verstaan. De vier jaargetijden van Vivaldi wordt over de hele wereld begrepen...al valt dan de zomer in Australië tijdens onze winter. Dat bleek ook weer afgelopen weekend: we stonden daar met duizenden wildvreemden om ons heen naar dezelfde muziek te luisteren, en het voelde op sommige momenten alsof we één waren. Prachtig.
