Mijn eigen koning worden LXXVI.
De laatste keer dat ik een blog schreef is al weer ruim een maand geleden, maar voelt als nog veel langer. Al ruim 2 weken was ik er mee bezig dat ik heel graag weer eens wat ideeën op wilde schrijven. Wat hield me tegen? Geen tijd is geen excuus sinds ik me heb voorgenomen om belangrijke dingen mijn tijd te geven. Geen inspiratie is al helemaal geen goede reden, omdat ik gezegend ben met bakken vol. Nee, het was mijn hoofd, of beter, het denken dat zich daar in afspeelt. Het begon allemaal met de volgende tweet, die ik las:
'Ask yourself, are you planning on becoming a full-time blogger?'
Met daarbij een link die verwees naar een artikel, met als uiteindelijke apotheose:
'If not, then maybe you shouldn’t start a blog – but get back to the original idea of blogging: instead of trying to establish your blog, just establish yourself.'
BAM, die kwam binnen. Eén op het oog simpel zinnetje bracht mijn heerlijk tuffende koningsblogtrein met een schok tot stilstand. Waarom was ik ook al weer begonnen met mijn blog? Half januari, ook een prima timing om de goede voornemens weer eens te toetsen. Was het doorgaan met bloggen inderdaad wat ik wilde dit jaar? En zo ja, waarom? Omdat ik me bij de start ervan had voorgenomen dit minimaal een jaar te doen? 'Doelen kunnen bijgesteld worden', zei meteen een klein stemmetje terug.
Het oorspronkelijke doel van mijn blogs was om mijzelf, en anderen, te inspireren 'meer koning te worden over onszelf'. Of, met een ander woord: het proces aan te gaan van soevereiniteit vergaren. Soevereiniteit, of ook wel zelfbeschikkingsrecht, wordt meestal in verband gebracht met volkeren, maar als je het beziet vanuit je persoonlijk perspectief, dan gaat het eigenlijk over de vrije wil (zie ook soevereiniteit ). Over dat onderwerp zijn kilometers discussies gevoerd, maar waar het mij over gaat: wat betekent het concreet voor mij en waarom wil ik dat? Gek dat ik die vraag nu pas, na ruim 9 maanden, uitwerk. En mooi toeval dat ik via een gesprek, dat mijn man laatst voerde met een bevriende collega, weer op dit prachtige woord soevereiniteit stuitte (met dank aan Nicolaas!).
Het soeverein worden is een manier om mijzelf te 'establishen', en dat ik dat doe door (o.a. niet fulltime) een blog te schrijven is dan misschien gedeeltelijk in tegenspraak met de eerdergenoemde tweet. Door de interactie met anderen, de chemie, probeer ik dat proces te helpen. Niet als een dier impulsief reageren op externe prikkels, stemmingen niet laten afhangen van de omgeving, het weer, of 'anderen', zelf verantwoordelijkheid nemen voor mijn eigen leven; het klinkt als een open deur, maar als ik eerlijk ben en ook om mij heen kijk, dan zie ik dat wens en werkelijkheid nogal eens verschillen. En dat is niet erg natuurlijk, we zijn tenslotte allemaal mens ;-). Het leven is één grote leerschool, en ieder kan een eigen tempo en manier kiezen. (H)eerlijk toch?
Uiteindelijk besef ik me nu dat die 9 maanden, net als een echte zwangerschap, nodig zijn geweest om het 'koningskindje' te laten groeien en ontwikkelen. Pas nu zie ik hoe het er uit ziet, het zichtbare (maar niet zozeer fysieke) resultaat van het oorspronkelijke 'bevruchtingsmoment'. Het soeverein worden is nog lang niet af, net als een echte boreling gaat nu het echte werk pas goed beginnen. Gelukkig hoef ik er nu niet 's nachts mijn bed voor uit en blijven de luiers me ook bespaard. Dit koningskindje vraagt een heel ander soort inzet. De overeenkomst is dat het een hele uitdaging is, dat er ook 'moments of despair' zijn, dat het gevoel van verantwoordelijkheid soms zwaar kan drukken, dat ik 'niet meer terug kan' (als ik dat al überhaupt zou willen) en vooral dat het met plezier en liefde gebeurt!
