Mijn eigen koning worden LXXV.
In september 2013 heeft de Senaat van de VS unaniem de resolutie (S. RES. 221) over natuurgeneeskunde geaccepteerd. Deze resolutie erkent de waarde van natuurgeneeskunde als een methode die veilig en effectief is, en die ook betaalbaar is. Amerikanen worden aanbevolen zich op de hoogte te stellen van het werk van natuurgeneeskundigen, vooral bij de behandeling van chronische aandoeningen.
Dit past goed bij het feit dat er in de USA al heel wat klinieken en praktijken zijn waar integratieve geneeskunde mooi samen gaat met de reguliere geneeskunde. In Nederland leven we wat dat betreft nog ver in de vorige eeuw. En dat, terwijl we op medisch technologisch gebied toch op gelijke voet staan met de Amerikanen. Waarom wel de innovaties op het ene, puur materiële gebied, maar niet op het andere, voor sommigen meer ongrijpbare, vlak? Ook de ontstane discussie n.a.v. het artikel in Medisch Contact van voormalig longarts Marieke Koster, vorige maand, die pleit voor meer aandacht voor de emotionele aspecten van het artsenvak, bevestigt weer deze behoudende sfeer in ons landje.
De meer basale vraag die dat bij mij oproept, is: waarom staan mensen (soms) niet open voor nieuwe dingen? Volgens mij komt dat omdat dit een onbewust proces is. Mensen voelen zich bedreigd, voelen onbewust dat hun dogma, hun paradigma, hun wereldvisie, bedreigd wordt. Ze kijken naar een stukje van de olifant en beseffen zich dat niet. Er is een hele mooie parabel over een koning die met zijn olifant naar een stad kwam, waar alle mensen blind waren. Een aantal nieuwsgierige mensen gingen naar de koning toe om de olifant te voelen. Na afloop beschreven zij de olifant aan hun blinde stadsgenoten. De man die het oor had aangeraakt zei: “Het is een groot, ruw ding, zo groot als een tapijt.” Degene die de slurf had aangeraakt zei: “Ik weet wat het is. Het is een rechte en holle pijp, vreselijk en vernietigend.” Degene die een poot had onderzocht zei: “Het is krachtig en stevig, zoals een pilaar.” En zo hadden ze allemaal een andere beschrijving, maar geen van allen hadden ze een juiste voorstelling gekregen van het gehele dier. De moraal van het verhaal is dat het beeld dat we vormen van de werkelijkheid op basis van onze zintuiglijke waarnemingen beperkt is, en dat het een illusie is te menen dat de waarheid die wij ervaren ‘de waarheid’ is.
Niemand zal hier iets tegen in kunnen brengen en toch is dit wat dagelijks gebeurt, zeker in onze huidige visie op gezondheid in Nederland. In plaats van te willen kijken naar de hele olifant, zijn er mensen actief om de mensen die dat wel willen net zo blind te laten blijven als ze zelf zijn. Deze mensen noemen zich o.a. de vereniging tegen de kwakzalverij, stichting Skepsis, etc. Het is jammer dat deze mensen niet open willen staan voor het hele verhaal, de complete visie. Het is ongelofelijk dapper en goed dat er veel mensen zijn die zich hierdoor niet laten tegenhouden en doorgaan op zoek naar het beeld van de hele olifant. En het is tegelijk triest dat we een minister van Gezondheid hebben die blijk geeft hier niets mee te kunnen en niets mee te willen kunnen. Blind zijn is een ding, maar je dat niet beseffen en dat vooral zo willen houden is wel de makkelijkste, maar in mijn ogen - mind de woordspeling- niet de juiste weg.
Mijn wens voor dit nieuwe jaar is dat onze beleidsmakers -en zoveel mogelijk andere mensen- de 'brains, guts en heart' krijgen om de hele olifant te willen gaan zien. En dat ze dan zullen ze ervaren dat het geen circustruc is, maar de kracht en de werkelijkheid van moeder natuur.
