Mijn eigen koning worden XX.
Tweede Pinksterdag, motregen, koud; de goede ingrediënten om eindelijk eens de foto's van afgelopen zomervakantie te gaan ordenen tot een mooi fotoboek. Die foto's had ik gelukkig snel gevonden op mijn laptop, maar het grootste werk is altijd het uitzoeken welke foto's ik wel of niet wil gebruiken om onze familiegeschiedenis op te luisteren. 260 had ik er dit jaar, en na een strenge selectieprocedure kwam ik uit op 200 foto's. Weggooien is niet mijn grootste kwaliteit...
Me dat beseffende moest ik zuchtend denken aan al die andere duizenden foto's op mijn harde schijf en op back-up schijfjes. Twintig jaar geleden, voor de komst van de digitale camera, was het maken van foto's een heel ander soort bezigheid voor mij. Ik kocht voor een vakantie twee of drie filmrolletjes en pas na terugkomst en ontwikkelen bleek of die mooie shots gelukt waren. Met een beetje mazzel hield ik dan precies genoeg goede foto's over om een leuk plakboek mee te vullen.
De ontwikkeling die ik doormaak in het proces van fotograferen, doet zich eigenlijk op heel veel fronten in mijn, in ons leven voor. Denk maar aan de enorme keuze die we tegenwoordig hebben tussen verschillende soorten brood bij de bakker, de enorme keus in supermarkten, schoenen- en kledingwinkels, elektronica, reisburo's, maar ook qua studiekeuze, partnerkeuze, gezondheidszorg, politieke partijen, levensbeschouwelijke stromingen, etc. etc. Op elk gebied in ons leven worden we geconfronteerd met keuzes die we moeten maken, waar voorheen de regels golden van de 'zuil' waartoe je hoorde.
Het probleem dat ik af en toe met keuzes maken heb is, dat wat je niet kiest, dus allemaal afvalt; ik schreef al dat weggooien niet mijn talent is! Daarom houd ik ook wel van het 'én én principe'; voor het ene kiezen, sluit het andere niet uit. Maar dat is niet overal op toepasbaar!
Wat betekent het maken van keuzes voor ons? Volgens mij geeft het ons een ontwikkelingskans; het maken van keuzes doet een beroep op onze individualiteit, afhankelijk van het feit of je de keuze echt zelf maakt, of omdat je denkt dat anderen dat van je verwachten, of omdat je zonder nadenken een keuze maakt uit gewoonte. Elke keer dat we met een keuze worden geconfronteerd, krijgen we de kans ons eigen wezen te leren kennen, als we dat willen. En dat varieert van de bolletjes ijs in je horentje, het soort boeken dat je leest tot aan het wereld- en mensbeeld dat je aanhangt. In theorie zou alles een keuze kunnen zijn, ware het niet dat als je bij alles zo bewust na zou denken, je leven er wel heel moeizaam uit gaat zien, denk ik...Wat ben ik blij dat er verrassingsmenu's bestaan!
