Mijn eigen koning worden XLIII.
We naderen alweer de langste dag van het jaar, wat vliegt de tijd weer voorbij. Ik weet nog zo goed dat onze oudste dit schooljaar naar de middelbare school ging en nu mag ze volgende week haar boeken al weer inleveren. Waar blijft de tijd?! Ik heb het gevoel dat het allemaal steeds sneller gaat, alsof ik in een accelererende raceauto zit. Gelukkig ben ik niet de enige, kennelijk is het een wijd verbreid fenomeen.
Het schijnt ook bij het ouder worden te horen. En dat vind ik wel een spannende opmerking, want wat betekent dat dan? Ik kan begrijpen dat voor een baby of peuter, die nog geen tijdsbegrip heeft, de dagen geen dagen zijn, maar zich herhalende activiteiten, een ritme waarin het kind zich laat mee bewegen. Naarmate we ouder worden en leren klok lezen, worden we ons vroeger of later - en sommigen nooit ;-) - steeds meer bewust van de tijd. Ik verlang nog wel eens terug naar de tijd dat ik zonder enig tijdsbesef op mijn rug in het gras naar de wolken lag te kijken.
Maar kennelijk ontwikkelt het tijdsbesef zich daarna verder, en staat het niet stil. Want de dagen worden niet korter, en duren nog steeds 24 uur, maar het voelt wel alsof ze steeds sneller voorbij gaan. Daar zijn vast theorieën over bedacht, maar voor mij is het belangrijkste dat ik me er van bewust ben dat dit zo voor mij voelt en dat ik me besef dat er verschil tussen mijn beleving van tijd is, en die van mijn kinderen, en ook die van sommige andere mensen.
Ik kan me bijvoorbeeld wel eens ergeren aan de traagheid waarmee één van onze kinderen soms door de week aan het ontbijt boterhammen aan het eten is, terwijl ik op dat moment een redelijke tijdsdruk ervaar. Als ik me er van bewust ben dat het heerlijk is om geen tijdsdruk te hoeven ervaren, dan kan ik gewoon een beetje meegenieten door me dat gevoel op dat moment te herinneren van vroeger. Daarmee verbind ik me dan ook met mijn kind, en dat werkt een stuk positiever dan dat ik chagrijnig opmerk dat er in tien minuten tijd nog geen voortgang is te zien op het bord van kindlief.
Wonderbaarlijk, dat tijdsbesef. En ik denk dat het heel gezond is om die verwondering ook toe te laten, en te proberen af en toe eens in te stappen in de auto van de ander, om nog even in de metafoor van de raceauto te kruipen. Het scheelt allicht een aantal frustratiemomenten, zeker voor lieden zoals ik, die behept zijn met een lekkere portie ochtendhumeur :-)
