Zoek het goud

Ik vraag het me al tijden af: we gaan als mensen naar school, studeren, we leren een vak, en daarmee vinden we een baan, om zo onszelf verder te ontwikkelen qua kennis en ervaring in ons vakgebied. Dat klinkt allemaal heel goed. En toch knaagt het: hoe kan het dat we voor het -volgens mij- meest belangrijke van ons leven, namelijk onze ontwikkeling als mens, zo weinig gericht onderwijs krijgen...?!
Ik schreef al eens een blog over een vergelijkbare vraag:
http://www.mijneigenkoning.blogspot.nl/2013/05/de-chemie-van-het-opvoeden.html
Mijn conclusie is dat de enige goede school, het leven zelf is...! Er zijn geen pasklare leermethodes, of lesboeken, ieder mens gaat zijn of haar eigen weg. De ultieme vorm van 'training on the job' dus.

Het doet me denken aan de alchemisten. Geert Kimpen beschrijft het als volgt: "Alchemie wordt de "Koninklijke Kunst" genoemd omdat het al sinds oudsher beoefend wordt dóór of vóór koningen. Een lange Koninklijke geschiedenis die terug gaat tot 27 eeuwen voor Christus. In China werd alchemie vooral geassocieerd met de zoektocht naar onsterfelijkheid. In India richtte men zich op het maken van medicijnen, terwijl in het Westen het bereiden van de Steen der Wijzen centraal stond, de "Philosopher’s Stone" die metalen in goud veranderde. Wat alle alchemisten gemeen hadden, is dat ze zochten naar een vorm van perfectie zowel in de vervolmaking van hun ziel, als in hun "grote werk"…Alchemie was een parallel proces van innerlijke en uiterlijke transformatie." Dat is precies waar mijn vraag over gaat: hoe doe ik dat dan?

Ik heb me vaak afgevraagd of ik op de goede plek ben beland; ik ben Scheikunde en Biochemie gaan studeren, omdat ik "het leven" wilde leren kennen. Hoe meer ik daarover leerde, hoe meer ik me besefte hoe weinig ik weet en dat "het leven" veel meer behelst dan wat er in de leerboeken staat over de processen die zich in het lichaam van de mens afspelen. Het DNA is geen blueprint voor je hele leven en biedt geen enkele garantie. De 'ongrijpbare geest' heeft een heel belangrijke rol in het geheel. En die geest, die vraagt in mijn geval om scholing; groei dus, ofwel transformatie in de woorden van de alchemisten.

Innerlijke scholing, ofwel persoonlijke ontwikkeling, kan op vele manieren; we worden tegenwoordig bedolven onder de mogelijke cursussen en workshops. Het is de kunst om niet van het ene naar het andere te huppelen en om kaf van koren te scheiden; ook een soort schei-kunde dus :-). Inmiddels heb ik de nodige ervaringen en inzichten opgedaan en weet ik dat er meerdere wegen naar Rome leiden. Mijn uitdaging is, om gewoon op pad te gaan en te blijven, en te vertrouwen op de route. De valkuil is het twijfelen tussen de verschillende mogelijkheden, die er allemaal aanlokkelijk uitzien. En dan mijn oude valkuil: niet te kunnen kiezen omdat ik bang ben een (in dit geval letterlijke) 'gouden kans' te missen.

Het gaat uiteindelijk om het vertrouwen en het besef dat elke route zijn eigen hoogte- en dieptepunten biedt en dat het uiteindelijke resultaat hetzelfde is: het werken aan persoonlijke groei. Er is geen goede of foute weg: het gaat om het volgen van de weg...het zoeken van het goud. Het ego wil het einddoel al zien, en er naar toe werken: de "beker", de roem en de glorie, als beloning voor het harde werken, het talent, of de slimme zetten. Het draait echter niet om het ego. Ieder mens representeert een stukje van de geestelijke wereld; als we de hemel hier op aarde willen zien, dan zullen we onszelf moeten omvormen tot het edelste der edelen: het goud van de alchemisten. En het moeilijkste van alles vind ik, dat dit een hele lange, moeilijke en vrij eenzame weg is, en dat het resultaat  hier op aarde vrijwel niet te toetsen is. Een verzachtend idee is, dat er velen met mij op dezelfde weg zijn, en dat we elkaar kunnen steunen. Voor zo'n omvangrijke opdracht lijkt een heel leven opeens niet eens zo heel lang...