Mijn eigen koning worden XLVII.
Als klein kind deed ik na afloop van een film eens de ontroerende, memorabele uitspraak:"oh, mama, ik houd zo van die films die 'The End' heten...!". Dit leverde natuurlijk de nodige hilariteit op, en ook later, bij mijzelf als we die uitspraak weer naar boven haalden. Ik weet nog goed hoe ik me voelde op het moment dat ik het zei, al weet ik niet meer na welke film het was. De film was in staat geweest me helemaal mee te nemen in het verhaal, ik was één geworden met de personages. En zoals dat meestal gaat in kinderfilms, liep het spannende verhaal goed af en kon ik met een zucht weer terugkeren in de dagelijkse werkelijkheid.
The End, het stond voor mij letterlijk en figuurlijk als 'het einde'; iedereen was gelukkig en zou dat de rest van hun leven blijven. In mijn kinderlijke naïviteit had ik niet in de gaten dat dat onmogelijk is. Dat het leven niet één en al geluk kan zijn. Als dat je ijkpunt is, valt het echte leven altijd tegen. Deze week hoorde ik iemand zeggen dat je je pieken pas kunt beleven als je ook in de dalen bent geweest. Een open deur, maar zo waar, en onbewust vergeet ik dat wel eens. Er is geen wit zonder zwart, geen open zonder dicht en geen geluk zonder verdriet. Het zijn die polariteiten die ons in beweging houden, die ons inspireren ons pad te gaan. Het diepst afgedaald kun je pas zien hoe groot de berg is, dat ervaar je niet als je er boven op staat...
En toch trappen we nog zo vaak in de valkuil om op zoek te zijn naar 'het geluk', terwijl we ons daar misschien niet eens een reële voorstelling van hebben gemaakt. Iemand zei een tijdje geleden tegen me dat het geluk in de kleine dingen zit. Dat vond ik nogal een standaard uitspraak en ik kon er op dat moment niet zo heel veel anders mee dan me bedenken dat het inderdaad fijn is dat ik een dak boven mijn hoofd, een kraan met stromend water, elektra, en nog een reeks aan 'kleine dingen' heb, die mijn leven comfortabel en dus gelukkig maken.
Totdat iemand het onlangs omdraaide: geluk is geen gevolg, maar de oorzaak! Dus geluk hangt niet af van externe omstandigheden zoals het winnen van de loterij, of het vinden van een mooi huis. Nee, geluk begint bij jezelf, bij mijzelf! O jee, dat heeft nogal wat consequenties....een ware paradigmashift; kennelijk ben ik er dus zelf verantwoordelijk voor of ik me happy voel of niet. Heb ik daarin een keus?! Als ik mijn leven accepteer, me ermee verbind, dan kan dat een basis voor geluk vormen. Ik kan me er ook tegen verzetten en dan gaat er een boel (negatieve) energie in zitten. Het is dus aan ons de keuze hoe we ergens tegen aan kijken, en of we überhaupt in staat zijn ergens zo'n oordeel over te vellen; zie ook mijn blog over 'wat is pech en wat is geluk' (26 mei).
Achteraf gezien, denk ik dat ik met de inzichten van vandaag zo'n uitspraak uit mijn kindertijd nog wel een keer zou willen doen, maar dan met de gedachte dat ik de film zie als metafoor voor het leven, dat ik zo prachtig, inspirerend en leerzaam vindt en dat ik me meer wil verbinden met dat hele proces. Zoals Stephen Covey dat zo mooi zei: leef met het einde voor ogen. Hoe wil je dat jijzelf en de mensen om jou heen op jouw leven terugkijken? Heel confronterend om te beseffen, maar dan zie je in een klap wat er toe doet. En dan kan het einde het begin worden van een nieuwe manier van leven! Als dat geen geluk is... -)
