Mijn eigen koning worden XI.
Ik weet nog heel goed dat ik thuiskwam uit het ziekenhuis, na de geboorte van ons eerste kind. Er was een tekort aan kraamhulpen en daardoor kregen wij in een half uurtje een spoedcursus 'hoe kom ik de eerste nacht door met mijn baby'. Wat voelden wij ons als kersverse ouders enorm onzeker en verantwoordelijk voor dat kleine hummeltje. Op mijn 30e nog steeds met studie en opleiding bezig, maar voor het allerbelangrijkste in mijn leven had ik nooit les gehad. En mijn 'moedergen' was niet spontaan geactiveerd door de bevalling, voor zover ik dat kon beoordelen.
Die eerste nacht zijn we natuurlijk wel door gekomen en inmiddels zijn we bijna 13 jaar verder en nog 2 van die wonderen rijker. Maar dat is natuurlijk niet vanzelf gegaan. En nog steeds houdt die vraag mij bezig: hoe is het mogelijk dat we op school alle basale kennis leren, terwijl we zoiets belangrijks als opvoeding maar zelf uit moeten vinden?! Ik kan me zo voorstellen dat de opvoeding vroeger mee vorm gegeven werd door de oma's, zussen en tantes, maar die tijd is voor veel van mijn generatiegenoten voorbij. Gelukkig, zou ik eigenlijk willen zeggen, ook denkend aan wat ik schreef in mijn blog over Vrijheid (blog VI); als de familie zich er te veel mee bemoeit, krijgen de ouders niet de kans het op hun eigen manier te doen. Dat is dus de prijs voor deze 'vrijheid', dat je het dan dus zelf mag gaan uitzoeken.
In onze zoektocht naar het op de goede manier invulling geven aan ons ouderschap, hebben mijn man en ik heel veel waardevolle bagage in onze rugzak verzameld. Het meest bijzondere vond ik het moment dat ik me besefte, dat ik me nooit zo zou hebben ontwikkeld, als ik geen kinderen had. Weliswaar met de nodige weerstand van mijn kant, hebben mijn kinderen toch bijgedragen aan mijn eigen ontwikkeling, door de spiegels die ze me dagelijks voorhouden. Wie voedt eigenlijk wie op?! Dat pleit misschien wel voor een extra module, voorafgaand aan die over opvoeding: de module 'persoonlijke ontwikkeling'. Dan verloopt de module 'opvoeding' waarschijnlijk veel efficiënter.
Als ik me dan voorstel hoe al die modules er uit moeten komen te zien, voorzie ik toch wat problemen; er zijn veel verschillende inzichten over opvoeding. Hoe weet je als leek (lees: als pre-ouder) nu welke methode je het meest aanspreekt? En zo'n module persoonlijke ontwikkeling: dat voelt als een cursus beeldhouwen op papier...Mmmm. En als je het idee hebt dat kinderen misschien wel hun eigen ouders uitkiezen, dan geeft dat al weer een stuk meer rust; ze zullen je in elk geval niet selecteren op je score voor de eventueel gevolgde cursus opvoeding. Toch niet zo slecht dus, deze 'training on the job'?!
Opvoeden is niet iets wat je in 1 keer goed kan doen. Het gaat volgens mij om het proces van de continue transformatie die kind en ouder bij elkaar te weeg brengen. Een soort chemie van het opvoeden, zou je kunnen zeggen. En volgens mij is het allerbelangrijkste de intentie waarmee je als ouder de taak als opvoeder oppakt. Als het je lukt naar je kind te kijken als een aan jouw toevertrouwd mensje, die je met liefde, warmte, vertrouwen en in veiligheid mee mag helpen zijn of haar plekje te vinden in de wereld, en die meteen ook jouw leermeester is, dan heb je de goede ingrediënten in huis om dit proces op de juiste manier te begeleiden. Met zo'n basis kun je heel veel kanten op!
