Mijn eigen koning worden LIX.
Misschien niet het meest logische om te gaan doen op de allerlaatste dag van de schoolvakantie, maar wij hebben grootschalig opgeruimd vandaag. Op de één of andere wonderbaarlijke manier raakt ons huis altijd weer gevuld met allerlei rommeltjes. Een zoon die als een ekster vaak thuiskomt met 'schatten' die hij op straat gevonden heeft, is daar deels de oorzaak van. Eens in de zoveel tijd is onze grens bereikt en gaan wij rigoureus de overdaad aan materie te lijf. Nou ja, we...ik moet eerlijk zeggen dat mij vaak al de moed in schoenen zinkt als ik er al aan denk. Ik vind het wel oké om bij een stapel die genomineerd is om weg te gaan naar ofwel Kringloop, ofwel prullenbak, een laatste oordeel te vellen.
Nee, laat mij maar lekker te keer gaan in de tuin. De groenbak was nog leeg, dus ik had de ruimte om me uit te leven. En ook dat was nodig; ondanks de droogte van de afgelopen weken, was onze tuin behoorlijk overwoekerd door boerenwormkruid, stinkende gouwe, wilde wingerd, en nog een aantal andere woekeraars. Op zich houd ik wel van het boerenwormkruid met die ragfijne blaadjes en die mooie gele ronde bloempjes, en van de kunstig gevormde blaadjes van de stinkende gouwe, waar dat prachtige (maar bittere) oranje sap uit komt als je een stengeltje afbreekt. Maar er zijn grenzen!
Toen we aan het eind van de middag de eindstand opnamen, beseften we opeens dat we met twee parallelle processen bezig waren geweest. Zowel onze inventaris als onze tuin was over onze grenzen gegaan. Dat gaf te denken...
Wat ik het lastige vind, is om de balans te vinden tussen het weelderig laten woekeren en tegelijkertijd binnen voor mij acceptabele grenzen blijven. Dat geldt evenzeer voor onze tuin, als voor het speelgoed van onze kinderen. Zowel natuur als kind geef ik graag de ruimte om hun ware wezen te tonen, maar dat levert meteen de valkuil op, dat dan mijn eigen wezen wordt overwoekerd, als ik er niet bij blijf. Het stellen van grenzen is een essentieel onderdeel in zowel tuinonderhoud als de opvoeding. Het mooie is, dat de kinderen het heerlijk vonden om mee te helpen; er kwam opeens weer vergeten speelgoed te voorschijn!
Met opgeruimde kamers, de nodige dozen in de gang met bestemming elders en met een vermoeid maar voldaan gevoel, zijn wij er in ieder geval helemaal klaar voor: de start van het volgende schooljaar! Ik ben benieuwd in welke schoolvakantie we weer zo'n slag gaan maken :-)
