Duizend zaadjes

Mijn eigen koning worden, deel 81.

Voor de lezers van mijn blog, die zich hebben afgevraagd waar mijn blogs bleven, de afgelopen tijd: dat heb ik mezelf ook afgevraagd. Inspiratie genoeg, geen probleem. Een belangrijke reden voor deze radiostilte, was mijn voornemen, ruim een jaar geleden, om een jaar lang te bloggen over het onderwerp ‘mijn eigen koning worden’. Dat jaar is inmiddels voorbij en ik vroeg me af wat dat dan betekende. Het onderwerp is namelijk nog lang niet uitgeput, en dat wist ik natuurlijk ook toen ik er aan begon. Ik houd er van om dingen af te ronden, maar de innerlijke drive om te schrijven is er (natuurlijk) ook nog steeds. Dus dat werd zoeken naar een goede ‘middenweg’.

Vandaag kwam ik op meerdere momenten in aanraking met dit thema, de middenweg, en viel het me op in hoeveel situaties deze worsteling van toepassing is: je wilt je kinderen beschermen, maar niet als een kloek er boven op zitten. Je wilt ergens PR voor maken, maar je boodschap niet door iemands strot duwen. Enzovoort. Het kwartje viel op zijn plek, toen ik aan iemand vertelde hoe het mij vergaat als ik weer eens enthousiast aan het zaaien ga in het voorjaar. Ik kom dan thuis met verschillende zakjes met zaadjes, van bloemen, van kruiden, van groente. Als ik dan ga bedenken waar die dan moeten gaan groeien en bloeien, dan loop ik altijd tegen het probleem op dat mijn oog groter is dan onze tuin. Maar dat probleem negeer ik, en ik ga vrolijk aan de slag met voorzaaien in allerlei bakjes. Met enthousiasme volg ik het kiemproces (ik ben echt zo blij als een kind als ik de eerste groene kopjes boven de aarde zie) en verzorg ik de plantjes tot ze te groot worden voor het bakje waar ze elkaar dan inmiddels in verdringen.

In mijn enthousiasme zaai ik namelijk meestal te veel; je weet immers nooit of alles opkomt…Na jaren ervaring zou ik moeten weten dat er altijd meer opkomt dan ik denk. En dan komt er dus het moment van spenen: je plant de sterkste plantjes uit op de plek waar ze mogen uitgroeien tot een volwassen plant. Ik geef iedereen graag een kans, met als gevolg dat ik probeer alle plantjes over te zetten, en er dan achter kom, dat er maar plek is voor een tiende van mijn zaailingen. Ik heb jaren terug eens geprobeerd om alle gekiemde tomatenplanten te verdelen over 6 grote plantenbakken. Heel veel werk, er moest van alles gestut en gediefd worden. Na weken ploeteren bleek, dat de geweldige oogst bestond uit 3 minitomaatjes… 

De les die ik hieruit had kunnen leren, is dat je in het leven keuzes moet maken: je kunt meer dingen niet doen dan je wel kunt doen. Maar door te kiezen, kun je je ergens mee verbinden, het aandacht geven, het laten groeien. Net zoals dat geldt voor de (sterkste) kiempjes dus. Wat betekent dit nu voor mij met betrekking tot mijn blogs?  Ik schrijf ze met name voor mijzelf, om mijn aandacht te focussen. Tegelijkertijd zou ik anderen graag willen laten zien, dat de ‘beste zaadjes’ vaak heel dicht bij je liggen; je hoeft echt geen ingewikkelde boeken te lezen of dure cursussen te volgen om jezelf te ontwikkelen. Sterker nog: je krijgt voorgeschoteld wat je nodig hebt, is mijn stellige overtuiging. Dus ik ga de meest sprekende blogs uitzoeken en die ga ik bundelen. En verder blijf ik gewoon lekker schrijven, al dan niet frequent. Het is net als met de natuur: je kunt nooit helemaal voorspellen waar en wanneer precies volgend jaar de paardenbloemen, de vergeet-mij-nietjes of de klaprozen opkomen.

Foto: eigen collectie

Vertrouwen

Mijn eigen koning worden LXXX. 

Onlangs vertelde een leerkracht me dat hij deze zomer een workshop zou geven over vertrouwen, en dat hij hieraan voorafgaand een klein onderzoek ging doen naar de manier hoe mensen tegen vertrouwen aankijken. Het onderwerp voor mijn 'koningsblog' was meteen geboren! Ik vind het woord 'vertrouwen' op zich al zo bijzonder, het is zowel werkwoord als zelfstandig naamwoord. Je kunt vertrouwen hebben, uitstralen, winnen, kweken, geven en krijgen, maar ook verliezen of kwijt raken. Je kunt iemand in vertrouwen nemen, zeker als diegene te vertrouwen is ;-)  En soms vertrouwen we onszelf niet eens, bijvoorbeeld als je alleen thuis bent en je weet dat er een reep van je lievelingschocola in de kast ligt. 

En kun je het ook zijn? Kun je 'vertrouwen zijn'? Iets wat je bent, raak je immers veel minder snel weer kwijt dan iets wat je hebt. En dat is in het geval van vertrouwen wel zo prettig, want ik ken niemand die het vervelend vindt om vertrouwen te hebben (en ook niet om het te geven of te krijgen). Vertrouwen heeft ook met trouw te maken, in mijn ogen. Trouw zegt iets over de band die je met iets of iemand hebt. Als je trouwt met iemand, ga je een hele speciale band aan. Je kunt ook trouw zijn aan je principes. Maar dat is weer iets anders dan vasthoudend, dan wordt het al snel bezitterig (bij personen) of dogmatisch ( principes). Dus trouw is, net als vertrouwen, een innerlijk proces, wat in principe anderen vrij laat. Je kunt het ook niet afdwingen. Ware trouw is ook niet met geld te koop, net als vertrouwen.

De dag nadat ik dit onderwerp had opgepikt, sprak ik iemand die me vertelde dat ze het idee had dat ze mensen tegenwoordig veel minder snel vertrouwde. Hoe kwam het toch dat ze dat vertrouwen was kwijt geraakt? In eerste instantie leek de verklaring voor de hand te liggen; ze is nog niet zo lang geleden bedrogen door haar man. Dat geeft allicht een deuk in je vertrouwen. Maar dat was volgens haar toch niet de oorzaak. Al pratende kwamen we opeens tot het inzicht dat er inderdaad iets anders aan de hand was: ze is de laatste tijd veel meer bij haar gevoel uitgekomen. Als je je hele leven niet gewend bent geweest te luisteren naar dat stemmetje, en je hoort het opeens, dan kan dat onzekerheid opleveren, of wantrouwen. Naast je ratio is er opeens nóg een raadgever. Maar die spreekt een hele andere taal, en die moet je wel leren verstaan. Voor mij geeft dat stemmetje een andere dimensie, een andere kleur aan mijn perceptie.

Kwestie van oefenen dus? Hoe weet je of je de juiste 'vertaling' te pakken hebt? Hoe kun je dáár op vertrouwen? Dat is ook een vorm van levenskunde, levenskunst! Hoe gek het ook klinkt misschien, maar ik heb haar gefeliciteerd. Het betekent nogal wat als je door kan dringen tot je gevoel, en dit ook spreekrecht, zendtijd, geeft. Dat is ook een kwestie van vertrouwen. Dat kan een innerlijke transformatie betekenen!

Hoe zit dat dan met vertrouwen als we op aarde komen? Je zou toch zeggen dat alle baby's vol vertrouwen worden geboren. Als je ziet hoe ze slapen, hoe ze drinken aan de borst, hoe ze zich zorgeloos de lucht in laten jonassen; dan roept dat een gevoel van vertrouwen op. Of is dat een spiegel van degene die waarneemt en heeft het bij baby's meer met onbewuste overgave, hulpeloosheid zelfs, te maken? En waarom is de ene mens schijnbaar van nature met een rotsvast vertrouwen op de wereld gekomen, en de ander met een chronisch gebrek er aan? Is het een basisvaardigheid, hoort het zogezegd tot je constitutie, of is het ook aan te leren? Of krijg je een 'voorraadje' mee en kun je het kwijtraken door trauma's die je in je leven oploopt? Of is het net als met kinderen opvoeden, dat je op een gegeven moment leert dat je ze los kunt laten, dat je ze kunt vertrouwen, of dat je soms noodgedwongen vertrouwen moet hebben en ze los móet laten...? En heb je soms net dat duwtje nodig om tot het besef te komen dat je het ook kunt vertrouwen, in plaats van altijd de touwtjes in handen te houden, de control freak te willen zijn? Je kunt pas zelf loslaten als je vertrouwen hebt...

Voor mij betekent vertrouwen het besef dat er meer is dan ik kan zien, kan horen, kan ruiken, kan weten, kan voelen, en dat ik daar onderdeel van ben; een soort universeel vangnet eigenlijk. Als ik teveel 'in mijn hoofd zit' raak ik het lijntje met 'dat vangnet' kwijt, voel ik me als het ware afgescheiden, en zit ik op mijn eilandje, waar vertrouwen niet zo goed wil groeien. Om daar weer van af te komen zal ik misschien een stukje moeten zwemmen, een vlot bouwen, rooksignalen uitzenden, of de veerdienst weer moeten vinden. In die zin zou je vertrouwen kunnen zien als een soort indicator voor de mate waarin het je lukt om aangesloten te blijven op het grotere geheel.

All of me!

Mijn eigen koning worden LXXIX.

De afgelopen paar dagen hoor ik elke keer als ik de radio aanzet het prachtige, mij kippenvel bezorgende liedje van John Legend, All of Me. Zoiets komt wel vaker voor en normaal gesproken denk ik dan dat dat komt omdat het betreffende liedje kennelijk erg favoriet is op dat moment. Deels is dat ook waar in dit geval. Nu echter valt het me nog meer op en heeft het naar mijn idee ook met synchroniciteit te maken. Deze term stamt uit de eerste helft van de vorige eeuw en is bedacht door de psychiater en psycholoog Carl Gustav Jung. Het betekent dat twee of meer gebeurtenissen min of meer tegelijkertijd optreden in een voor de betrokkene zinvol verband, zonder dat de één het gevolg is van de ander. Ik denk bijvoorbeeld aan iemand en diegene belt mij dan 'zomaar'.

Bij dit specifieke liedje is het 'meer dan toeval', omdat ik op dit moment aan het focussen ben op het thema 'liefde voor jezelf'; typisch een thema voor mijn koningsblog. Helaas wordt dit in onze maatschappij al snel gekoppeld aan egoïsme. In ieder geval voel ik dat bij mezelf gebeuren. Dit heeft als jammerlijk gevolg dat we de waardering voor ons zelf afhankelijk maken van anderen. Velen van ons zijn continu op zoek naar bevestiging door anderen. Dat is een vermoeiende, ondankbare en bijna onmogelijke opgave; je kunt niet voldoen voor iedereen. Dus wat wordt opgebouwd door de mooie woorden van de één, wordt net zo hard weer afgebroken door de harde kritiek van een ander. Een ware Tantaluskwelling dus! En dan hebben we het dus nog niet eens over de kritiek op jezelf.

De enige manier om uit deze cirkel te stappen is 'zelfcompassie' te ontwikkelen en met onvoorwaardelijke liefde naar jezelf te kijken. Dus niet alleen als je vindt dat je iets goeds hebt gedaan. Zo makkelijk als dit klinkt, zo moeilijk als het is. Zeker als je, zoals vele anderen met mij, je hele leven al je eigen grootste criticus bent geweest. Je weet wel, dat stemmetje in je hoofd dat 'stommerd' zegt als je voor de zoveelste keer je been stoot tegen die uitstekende tafelpunt. De innerlijke saboteur wordt dat stemmetje ook wel eens genoemd. Die saboteur kan heel sterk, geniepig en bijna onoverwinnelijk zijn. De reden dat we die in stand houden? Het is ongelofelijk eng om toe te geven dat je gewoon jezelf mag zijn, en te zien welke kracht er in je zit. Daarover schreef ik al in mijn blog 'onze diepste angst' van 28 mei vorig jaar, waarin ik ook de tekst van Marianne Williamson gebruikte (die Mandela in een speech verwerkte).

En wat heeft dat dan met de inhoud van dit liedje te maken?? Nou, dat ontdekte ik toen ik het keihard meezong: het is heel goed te zingen voor jezelf, dus gericht aan jezelf; dat geeft je een boost in je zelfcompassie. En ook zonder dat is het in ieder geval weer eens iets anders om een liedje voor jezelf te zingen!

John Legend

"All Of Me"

[Verse 1:]
What would I do without your smart mouth?
Drawing me in, and you kicking me out
You've got my head spinning, no kidding, I can't pin you down
What's going on in that beautiful mind
I'm on your magical mystery ride
And I'm so dizzy, don't know what hit me, but I'll be alright

[Pre-Chorus:]
My head's under water
But I'm breathing fine
You're crazy and I'm out of my mind

[Chorus:]
'Cause all of me
Loves all of you
Love your curves and all your edges
All your perfect imperfections
Give your all to me
I'll give my all to you
You're my end and my beginning
Even when I lose I'm winning
'Cause I give you all of me
And you give me all of you, oh

[Verse 2:]
How many times do I have to tell you
Even when you're crying you're beautiful too
The world is beating you down, I'm around through every mood
You're my downfall, you're my muse
My worst distraction, my rhythm and blues
I can't stop singing, it's ringing, in my head for you

[Pre-Chorus:]
My head's under water
But I'm breathing fine
You're crazy and I'm out of my mind

[Chorus:]
'Cause all of me
Loves all of you
Love your curves and all your edges
All your perfect imperfections
Give your all to me
I'll give my all to you
You're my end and my beginning
Even when I lose I'm winning
'Cause I give you all of me
And you give me all of you, oh

[Bridge:]
Give me all of you
Cards on the table, we're both showing hearts
Risking it all, though it's hard

[Chorus:]
'Cause all of me
Loves all of you
Love your curves and all your edges
All your perfect imperfections
Give your all to me
I'll give my all to you
You're my end and my beginning
Even when I lose I'm winning
'Cause I give you all of me
And you give me all of you

I give you all of me
And you give me all of you, oh

Slachtoffer of plan B

Mijn eigen koning worden LXXVIII.

Tegen mijn gewoonte in bevind ik mij in mijn eentje in een overvol pannenkoekenrestaurant, midden in de bossen, op een mooie zonnige zondagmiddag, begin maart. Ik voelde me een beetje ongemakkelijk toen ik er binnen liep en vroeg om een plekje voor 1 persoon. Dit is dé plek voor het ultieme familiegenot, en waarom zou je daar in je eentje tussen gaan zitten...Als ik vrijgezel zou zijn geweest, of zonder vrienden, zou dat inderdaad wellicht een kwelling zijn. Ik heb echter een hele andere reden om hier te zijn. Het is een heerlijke dag om te wandelen, maar helaas is mijn enkel nog herstellende van een fractuur. Ik had ook thuis kunnen blijven, terwijl de rest van het gezin lekker de bossen indook. De bossen trokken mij echter ook aan en het leek me heerlijk om gewoon mee te gaan en mezelf te trakteren op een comfortabele zitplaats met zicht op het bos en een warme chocomel. Met als bijkomende mogelijkheid dat ik dan lekker aan mijn blog kan schrijven.

Deze manier van omgaan met een gegeven situatie is heel anders dan ik vroeger zou hebben gedaan. Als zich dan iets voordeed wat anders was dan ik wilde (en geloof me, dat kwam nogal eens voor, controlfreak die ik van nature ben!), was ik teleurgesteld, boos zelfs soms, en kon rustig zo balen dat mijn hele dag dan verpest was en niets meer goed was. Ik voelde me slachtoffer van de omstandigheden en voelde me heel zielig.

Hoe anders is dat voor mijn man: als zijn plannetje mislukt door onverwachte omstandigheden, schakelt hij heel snel over op 'plan B' en beginnen zijn ogen te glimmen; nu wordt het pas echt leuk! Het woord slachtoffer, al dan niet bewust, komt in zijn vocabulaire dan volgens mij ook niet voor. Ik heb daar heel lang aan moeten wennen. Je kan toch niet zomaar dat rotgevoel opzij zetten? Alsof ik verslaafd was aan de rol van slachtoffer, alsof ik er onbewust recht op had; het is toch niet eerlijk als ik me verheug op iets leuks en het gaat niet door?! Het grappige is, dat mijn man dat rotgevoel niet opzij zet, maar dat door de nieuwe mogelijkheden die zo'n situatie oproept, zijn enthousiasme en nieuwsgierigheid het winnen van dat rotgevoel.

Pas vrij recent drong het tot me door dat je daar zelf invloed op uit kunt oefenen, maar pas als je dat echt wilt. Dat klinkt als een open deur? Bedenk maar eens hoeveel mensen je kent die gemakkelijk in de slachtofferrol kruipen. Dat zijn meestal mensen die prima in staat zouden moeten zijn om daar uit te stappen. Kennelijk is er iets in ze dat die uitweg blokkeert. Kennelijk zijn er voordelen aan het slachtoffer zijn: het ontslaat je van het nemen van je eigen verantwoordelijkheid, je kunt de regie uit handen geven. Dat kan de makkelijkste weg lijken, en dat kan een hele tijd zo zijn. Maar uiteindelijk bereik je meer met het tonen van veerkracht; je buigt even mee met de 'misère' om vervolgens de teugels zelf weer in handen te nemen. Als je je zelf in een hoekje laat zetten en daar blijft zitten, is dat een (wellicht onbewuste) keuze, waar je uiteindelijk niet heel veel verder mee komt.

Zo gezegd is nog niet zo gedaan. Patronen laten zich nu eenmaal niet zo makkelijk veranderen. Met behulp van anderen en diverse methoden (bijvoorbeeld Byron Katie, 'The work') is dat patroon wel om te breien van slachtoffer naar regisseur; van externe locus of control naar interne locus of control. En soms kan het kwartje ook zomaar ineens vallen, doordat iemand je een niet meer te vermijden spiegel voorhoudt. Het zure is namelijk ook nog, dat mensen die in de slachtofferrol kruipen, het risico lopen juist minder empathie te krijgen van mensen in hun omgeving.

Ik was bang voor allemaal meewarige blikken in mijn richting vanmiddag, maar niets was minder waar. Iedereen om mij heen was met heel andere dingen bezig, en eerlijk gezegd, heb ik ook maar heel even om mij heen gespeurd. Ook ik was bezig met mijn interne locus of control. Het resultaat heb je net gelezen.

Oordelen of verwonderen

Mijn eigen koning worden LXXVII.

Het valt me op dat het me vaak overkomt dat een bepaald woord opeens een paar keer opduikt gedurende een week. Alsof er een rood draadje gespannen wordt, om mij er extra aandacht aan te laten geven. Deze week waren dat zelfs twee woorden: oordelen en verwonderen. En dan ook nog allebei tegelijk. De eerste keer was het een inspiratiekaart, die ik dagelijks in mijn mailbox krijg, met de tekst: 'oordeel ik of verwonder ik me?' Het mailtje al weg klikkend dacht ik er even over na en bedacht me dat ik vond dat ik het eerste niet vaak en het tweede wellicht te weinig doe. En ik ging weer door met mijn dag.

Kennelijk werd daar geen genoegen mee genomen, dus dook het daarna nog twee keer op. En pas bij de derde keer viel het muntje. Ik hoorde mezelf aan iemand uitleggen dat het mooie van de bovenbouw van de vrije school is, dat de kinderen zo lang mogelijk in de waarneming worden gelokt. Dat ze in plaats van te oordelen hun verwondering mogen voelen. Dus niet meteen het oordeel dat een reactieformule je onwillekeurig oplegt, maar bijvoorbeeld de ervaring van het tekenen van de kleuren die je in het bekerglas ziet ontstaan, het voelen van de warmte die vrij komt, of de stank ruiken die opeens ontstaat.

Deze maatschappij is gefocust op het snel kunnen oordelen. Aarzel je of houd je je mening terug, dan word je niet gezien en tel je niet meer mee. Een blik op Facebook, Twitter en andere sociale media maakt dit meer dan duidelijk. Maar, Fons Jansen zei het al: "Het oordeel is het graf van de verwondering" (en voor hem hebben ook vast een aantal filosofen al veel eerder hier iets over gezegd). Zo hoorde ik deze week bij zonsopkomst de vogels weer fluiten. Heerlijk om dat geluid door mijn open raam te horen binnendrijven. Tot het moment dat ik bedacht dat het wel vroeg in het jaar is dat ze zo fluiten en dat 'ze' de merels zijn...en mijn dag ging weer door. Hallo oordeel, bye bye verwondering.

Hoe meer ik erover nadenk, hoe meer ik me besef waar ik allemaal stiekem oordelen op plak. Als ik een labelprinter op zak had dan had ik zo RSI te pakken en een enorme kostenpost aan labels. En helaas plak ik die niet alleen op dingen en andere mensen, maar ook heel graag op mezelf. Kan ik 's ochtends mijn bed niet uitkomen, dan is het niet eens mijn man die begint te mopperen, maar mijn inwendige beoordelaar:"luilak!" Of storm ik te laat binnen bij een afspraak, dan wijst niemand van de aanwezigen me terecht, maar mijn innerlijke stemmetje des te meer. Om meerdere redenen is dit heel vervelend: het stemmetje is nogal zwart-wit; het zegt niet dat ik een beetje te laat ben deze keer, maar dat ik 'ook altijd overal te laat kom'. Daarnaast is dit stemmetje niet altijd even juist: als ik niet goed mijn bed uitkom, dan is de oorzaak hoogst waarschijnlijk juist niet dat ik een luilak ben. En het ergste is dat deze beoordelaar er als de kippen bij is en alle andere gedachtes en gevoelens meteen wegvaagt. Ik zou me ook kunnen verwonderen over de gedachte dat ik weer een hele nacht onder zeil ben geweest, terwijl dat aanvoelt als heel even...

Gelukkig ben ik niet alleen. Maar dat is natuurlijk geen excuus! Waarom en wanneer ben ik in dit patroon gestapt? En vooral, hoe verlaat ik dit ingesleten karrenspoor?!
Oordelen kan soms heel noodzakelijk zijn; denk maar aan een arts die op de eerste hulp van een ziekenhuis moet beoordelen of iemand zich in een levensbedreigende toestand bevindt. Dan is het heel handig dat die arts zich niet eerst een kwartiertje gaat zitten verwonderen, voordat hij tot actie overgaat. Maar het oordelen zorgt ook voor een afscheidende beweging: positief of negatief, het polariseert; in het geval van de dokter op de eerste hulp betekent dit de polarisatie tussen ernstig en onschadelijk. In bepaalde omstandigheden heeft deze polariserende werking van het oordeel 'anti-verbinding' tot gevolg; op het moment dat ik oordeel dat iemand een luilak is, zie ik door dat etiketje de rest van die persoon niet meer goed en sta ik niet meer in verbinding. Op zich past dat bij onze maatschappij waar het grotendeels draait om het individu. Deze 'puberteitsfase', het zoeken naar het eigene versus het andere, wordt normaliter gevolgd door het plaatsen van je individu, met al je unieke kwaliteiten, in de wereld. In verbinding met anderen. Door dit proces van co-creatie kunnen we, in de complexe maatschappij die om ons heen ontstaan is, wonderbaarlijke dingen voor elkaar krijgen, die anders nooit zouden lukken. Voorwaarde is dan dat je 'jezelf bent geworden', dat je jouw unieke eigenschappen ziet en optimaal kunt benutten, en dat je die van anderen ziet en respecteert.

In praktijk is dat ongelofelijk lastig, en ik denk dat als we daar een oordeel over vellen, dat we dan het bijltje er bij neergooien om samenwerkingsverbanden aan te gaan. We kunnen echter ook met verwondering kijken naar wat er al wel bereikt wordt in deze wereld, hoe synergie werkt!

Soevereiniteit

Mijn eigen koning worden LXXVI.

De laatste keer dat ik een blog schreef is al weer ruim een maand geleden, maar voelt als nog veel langer. Al ruim 2 weken was ik er mee bezig dat ik heel graag weer eens wat ideeën op wilde schrijven. Wat hield me tegen? Geen tijd is geen excuus sinds ik me heb voorgenomen om belangrijke dingen mijn tijd te geven. Geen inspiratie is al helemaal geen goede reden, omdat ik gezegend ben met bakken vol. Nee, het was mijn hoofd, of beter, het denken dat zich daar in afspeelt. Het begon allemaal met de volgende tweet, die ik las:

'Ask yourself, are you planning on becoming a full-time blogger?'

Met daarbij een link die verwees naar een artikel, met als uiteindelijke apotheose:

'If not, then maybe you shouldn’t start a blog – but get back to the original idea of blogging: instead of trying to establish your blog, just establish yourself.'

BAM, die kwam binnen. Eén op het oog simpel zinnetje bracht mijn heerlijk tuffende koningsblogtrein met een schok tot stilstand. Waarom was ik ook al weer begonnen met mijn blog? Half januari, ook een prima timing om de goede voornemens weer eens te toetsen. Was het doorgaan met bloggen inderdaad wat ik wilde dit jaar? En zo ja, waarom? Omdat ik me bij de start ervan had voorgenomen dit minimaal een jaar te doen? 'Doelen kunnen bijgesteld worden', zei meteen een klein stemmetje terug.

Het oorspronkelijke doel van mijn blogs was om mijzelf, en anderen, te inspireren 'meer koning te worden over onszelf'. Of, met een ander woord: het proces aan te gaan van soevereiniteit vergaren. Soevereiniteit, of ook wel zelfbeschikkingsrecht, wordt meestal in verband gebracht met volkeren, maar als je het beziet vanuit je persoonlijk perspectief, dan gaat het eigenlijk over de vrije wil (zie ook soevereiniteit ). Over dat onderwerp zijn kilometers discussies gevoerd, maar waar het mij over gaat: wat betekent het concreet voor mij en waarom wil ik dat? Gek dat ik die vraag nu pas, na ruim 9 maanden, uitwerk. En mooi toeval dat ik via een gesprek, dat mijn man laatst voerde met een bevriende collega, weer op dit prachtige woord soevereiniteit stuitte (met dank aan Nicolaas!).

Het soeverein worden is een manier om mijzelf te 'establishen', en dat ik dat doe door (o.a. niet fulltime) een blog te schrijven is dan misschien gedeeltelijk in tegenspraak met de eerdergenoemde tweet. Door de interactie met anderen, de chemie, probeer ik dat proces te helpen. Niet als een dier impulsief reageren op externe prikkels, stemmingen niet laten afhangen van de omgeving, het weer, of 'anderen', zelf verantwoordelijkheid nemen voor mijn eigen leven; het klinkt als een open deur, maar als ik eerlijk ben en ook om mij heen kijk, dan zie ik dat wens en werkelijkheid nogal eens verschillen. En dat is niet erg natuurlijk, we zijn tenslotte allemaal mens ;-). Het leven is één grote leerschool, en ieder kan een eigen tempo en manier kiezen. (H)eerlijk toch?

Uiteindelijk besef ik me nu dat die 9 maanden, net als een echte zwangerschap, nodig zijn geweest om het 'koningskindje' te laten groeien en ontwikkelen. Pas nu zie ik hoe het er uit ziet, het zichtbare (maar niet zozeer fysieke) resultaat van het oorspronkelijke 'bevruchtingsmoment'. Het soeverein worden is nog lang niet af, net als een echte boreling gaat nu het echte werk pas goed beginnen. Gelukkig hoef ik er nu niet 's nachts mijn bed voor uit en blijven de luiers me ook bespaard. Dit koningskindje vraagt een heel ander soort inzet. De overeenkomst is dat het een hele uitdaging is, dat er ook 'moments of despair' zijn, dat het gevoel van verantwoordelijkheid soms zwaar kan drukken, dat ik 'niet meer terug kan' (als ik dat al überhaupt zou willen) en vooral dat het met plezier en liefde gebeurt!

De hele olifant

Mijn eigen koning worden LXXV.

In september 2013 heeft de Senaat van de VS unaniem de resolutie   (S. RES. 221) over natuurgeneeskunde geaccepteerd. Deze resolutie erkent de waarde van natuurgeneeskunde als een methode die veilig en effectief is, en die ook betaalbaar is. Amerikanen worden aanbevolen zich op de hoogte te stellen van het werk van natuurgeneeskundigen, vooral bij de behandeling van chronische aandoeningen.

Dit past goed bij het feit dat er in de USA al heel wat klinieken en praktijken zijn waar integratieve geneeskunde mooi samen gaat met de reguliere geneeskunde. In Nederland leven we wat dat betreft nog ver in de vorige eeuw. En dat, terwijl we op medisch technologisch gebied toch op gelijke voet staan met de Amerikanen. Waarom wel de innovaties op het ene, puur materiële gebied, maar niet op het andere, voor sommigen meer ongrijpbare, vlak? Ook de ontstane discussie n.a.v. het artikel in Medisch Contact van voormalig longarts Marieke Koster, vorige maand, die pleit voor meer aandacht voor de emotionele aspecten van het artsenvak, bevestigt weer deze behoudende sfeer in ons landje.

De meer basale vraag die dat bij mij oproept, is: waarom staan mensen (soms) niet open voor nieuwe dingen? Volgens mij komt dat omdat dit een onbewust proces is. Mensen voelen zich bedreigd, voelen onbewust dat hun dogma, hun paradigma, hun wereldvisie, bedreigd wordt. Ze kijken naar een stukje van de olifant en beseffen zich dat niet. Er is een hele mooie parabel over een koning die met zijn olifant naar een stad kwam, waar alle mensen blind waren. Een aantal nieuwsgierige mensen gingen naar de koning toe om de olifant te voelen. Na afloop beschreven zij de olifant aan hun blinde stadsgenoten. De man die het oor had aangeraakt zei: “Het is een groot, ruw ding, zo groot als een tapijt.” Degene die de slurf had aangeraakt zei: “Ik weet wat het is. Het is een rechte en holle pijp, vreselijk en vernietigend.” Degene die een poot had onderzocht zei: “Het is krachtig en stevig, zoals een pilaar.” En zo hadden ze allemaal een andere beschrijving, maar geen van allen hadden ze een juiste voorstelling gekregen van het gehele dier. De moraal van het verhaal is dat het beeld dat we vormen van de werkelijkheid op basis van onze zintuiglijke waarnemingen beperkt is, en dat het een illusie is te menen dat de waarheid die wij ervaren ‘de waarheid’ is.

Niemand zal hier iets tegen in kunnen brengen en toch is dit wat dagelijks gebeurt, zeker in onze huidige visie op gezondheid in Nederland. In plaats van te willen kijken naar de hele olifant, zijn er mensen actief om de mensen die dat wel willen net zo blind te laten blijven als ze zelf zijn. Deze mensen noemen zich o.a. de vereniging tegen de kwakzalverij, stichting Skepsis, etc. Het is jammer dat deze mensen niet open willen staan voor het hele verhaal, de complete visie. Het is ongelofelijk dapper en goed dat er veel mensen zijn die zich hierdoor niet laten tegenhouden en doorgaan op zoek naar het beeld van de hele olifant. En het is tegelijk triest dat we een minister van Gezondheid hebben die blijk geeft hier niets mee te kunnen en niets mee te willen kunnen. Blind zijn is een ding, maar je dat niet beseffen en dat vooral zo willen houden is wel de makkelijkste, maar in mijn ogen - mind de woordspeling- niet de juiste weg.

Mijn wens voor dit nieuwe jaar is dat onze beleidsmakers -en zoveel mogelijk andere mensen- de 'brains, guts en heart' krijgen om de hele olifant te willen gaan zien. En dat ze dan zullen ze ervaren dat het geen circustruc is, maar de kracht en de werkelijkheid van moeder natuur.