Tussen drift en drijfveer

Mijn eigen koning worden XLI.

Vandaag moest ik opeens denken aan het gedicht dat ik schreef voor mijn afstuderen aan de academie voor ouders, een paar jaar geleden. Die 5 zaterdagen per jaar, in 3 achtereenvolgende jaren waren echte kadootjes. Het was heerlijk om in contact te zijn met andere ouders die ook bezig waren om de uitdagingen van het ouderschap op te pakken. Elke zaterdag werden we ondergedompeld in de lesstof en gingen we ook zelf aan de slag. Ik denk er nog wel eens met heimwee aan terug! 

Stiekem hoopte ik dat voor mij als 'afgestudeerd ouder' de opvoeding een stuk makkelijker zou zijn. Die illusie vervloog echter al tijdens de eerste dag van de academie. Hoe bewuster je wordt, des te meer zie je wat je mist; het is net als met het vergaren van kennis: hoe meer kennis, hoe meer twijfel (Johann Wolfgang Goethe). De troost die ik heb, is dat ik me besef dat ik, wij als ouders, het met de beste intenties proberen goed te doen. Het is niet verboden om fouten te maken gelukkig, we leren vaak het meest van onze fouten. Dus wat is eigenlijk fout?

Het eindwerkstuk dat we na drie jaar academie mochten maken, kon van alles zijn. Ik koos voor een drieluik van schildering, kleiwerk en een gedicht. Het gedicht geeft de uitdagingen weer die ik als ouder ervaar. En dat gedicht was dus opeens vandaag weer in mijn gedachten. En tot mijn verwondering merkte ik dat de inhoud me nog steeds past, en dat ik in die paar jaar ook weer de nodige wegen heb bewandeld...

Tussen drift en drijfveer

Naïef verlangen

Krijgt vorm

De geboorte van moeder en kind

Pijn, blijdschap

Verwondering, onzekerheid

Nauwelijks ontgonnen terrein

Van de ziel

Verwordt tot reliëf

De moeder groeit

Met het kind mee

Het landschap wordt geteisterd

Door storm en regen

En gekoesterd

Door warmte

Idealen krijgen vorm

En geven een richting aan

Wederom twijfel

In dit land

Van onbekende wegen

Geen Tom-Tom

Die waarschuwt

Voor dogma of dwaalspoor

Waar ligt mijn drift

Waar mijn drijfveer

Mijn kind

Mens in wording

Spiegel, leermeester

Opeens zie en hoor ik mijzelf

Wezen van twee werelden

Elkaar omarmend in het midden

Ik vervolg mijn weg

Samen, naar vrijheid

Marjolein Doesburg, maart 2010 

 

De kleur van geluk

Mijn eigen koning worden XL.

Steeds weer kom ik er achter dat "Happiness does not depend on outward things, but on the way we see them" (Leo Tolstoy). Wat de ene persoon gelukkig maakt, maakt de andere ongelukkig. Neem bijvoorbeeld de lente: voor de één heerlijk, maar een ramp voor iemand met allergie voor gras en pollen. Je geluk komt voort uit hoe je iets ziet, en niet uit wat je ziet. Binnen een gezin kunnen de verschillende familieleden zich ieder gebeurtenissen uit het verleden anders herinneren, ondanks het feit dat ieder lid in principe hetzelfde heeft meegemaakt. Binnen een afdeling kan de ene werknemer elke dag met veel plezier beginnen, terwijl het voor de ander een lijdensweg is. En zo kan ik nog veel voorbeelden noemen.

In een eerdere blog (Ik doe het (me)zelf aan, blog nummer III) raak ik dit onderwerp ook al aan. Ik vind het zo intrigerend, dat 'de chemie' in ieder mens in staat is om een ander beeld achter te laten van een gebeurtenis. En het mooie is dat het voor elk individueel persoon 'waar' is; jijzelf als subject maakt iets mee, wat jij met je eigen 'kleurenpalet' inkleurt op jouw manier. En nog spannender wordt het, als je als mens in de loop van de jaren verandert, om welke reden dan ook, zelfgekozen, of onbewust. Stel dat die hooikoorts over gaat en je volop geniet van het moment dat de natuur volop bloeit. Wat doet dat met je herinnering aan vroegere lentes? De herinnering aan je hooikoorts blijft natuurlijk, en hoe vervelend elke lente was. Maar zijn de kleuren van het plaatje inmiddels toch niet anders dan voorheen? En hoe goed ben je in staat om die beelden van nu te vergelijken met de beelden van voorheen? We bevinden ons immers op een dynamische schaal, het is geen zwart-wit overgang van de ene inkleuring naar de andere.

En terwijl ik dit schrijf besef ik me hoe lastig het ook is om jezelf bewust te zijn van dat 'inkleuringsproces'; het gebeurt de hele tijd, met alles wat je ziet en meemaakt, zowel in positieve als in negatieve zin. Dus eigenlijk komt het er dus op neer dat we zelf verantwoordelijk zijn voor de set met kleuren die we toepassen op het beoordelen van wat we zien, wat we meemaken. De basisset met kleuren die we in huis hebben, is gevormd in de loop van ons leven, en staat onder meer garant voor ingesleten patronen. Door ons hiervan bewust te zijn, zijn we in staat het kleurenpalet naar onze eigen smaak te veranderen. Dat is wel even wat anders dan de woonkamer restylen trouwens...

En daar doorheen doet zich ook nog het fenomeen voor dat op sommige dagen (of periodes) de kleur geel op is, en dat we op andere groen missen. En heel soms zien we helemaal geen kleuren, en is alles zwart en wit, of grijs. Hoe dan ons kleurenpalet weer aan te vullen? Ook dat is voor ieder mens weer anders; de één maakt een wandeling, de ander leest een boek of luistert muziek, en de volgende gaat dansen; zoveel mensen, zoveel mogelijkheden. In feite betekent dit het jezelf weer kunnen opladen (ook weer een eerdere blog die daar aan raakt: Vuurkracht, nummer XIII).

Tja, en dit hele verhaal op zich is ook weer iets wat je als een uitdaging kunt zien, maar ook als iets waar je niet aan wilt denken :-) .....Wie kleurt er lekker mee?!