Zoek het goud

Ik vraag het me al tijden af: we gaan als mensen naar school, studeren, we leren een vak, en daarmee vinden we een baan, om zo onszelf verder te ontwikkelen qua kennis en ervaring in ons vakgebied. Dat klinkt allemaal heel goed. En toch knaagt het: hoe kan het dat we voor het -volgens mij- meest belangrijke van ons leven, namelijk onze ontwikkeling als mens, zo weinig gericht onderwijs krijgen...?!
Ik schreef al eens een blog over een vergelijkbare vraag:
http://www.mijneigenkoning.blogspot.nl/2013/05/de-chemie-van-het-opvoeden.html
Mijn conclusie is dat de enige goede school, het leven zelf is...! Er zijn geen pasklare leermethodes, of lesboeken, ieder mens gaat zijn of haar eigen weg. De ultieme vorm van 'training on the job' dus.

Het doet me denken aan de alchemisten. Geert Kimpen beschrijft het als volgt: "Alchemie wordt de "Koninklijke Kunst" genoemd omdat het al sinds oudsher beoefend wordt dóór of vóór koningen. Een lange Koninklijke geschiedenis die terug gaat tot 27 eeuwen voor Christus. In China werd alchemie vooral geassocieerd met de zoektocht naar onsterfelijkheid. In India richtte men zich op het maken van medicijnen, terwijl in het Westen het bereiden van de Steen der Wijzen centraal stond, de "Philosopher’s Stone" die metalen in goud veranderde. Wat alle alchemisten gemeen hadden, is dat ze zochten naar een vorm van perfectie zowel in de vervolmaking van hun ziel, als in hun "grote werk"…Alchemie was een parallel proces van innerlijke en uiterlijke transformatie." Dat is precies waar mijn vraag over gaat: hoe doe ik dat dan?

Ik heb me vaak afgevraagd of ik op de goede plek ben beland; ik ben Scheikunde en Biochemie gaan studeren, omdat ik "het leven" wilde leren kennen. Hoe meer ik daarover leerde, hoe meer ik me besefte hoe weinig ik weet en dat "het leven" veel meer behelst dan wat er in de leerboeken staat over de processen die zich in het lichaam van de mens afspelen. Het DNA is geen blueprint voor je hele leven en biedt geen enkele garantie. De 'ongrijpbare geest' heeft een heel belangrijke rol in het geheel. En die geest, die vraagt in mijn geval om scholing; groei dus, ofwel transformatie in de woorden van de alchemisten.

Innerlijke scholing, ofwel persoonlijke ontwikkeling, kan op vele manieren; we worden tegenwoordig bedolven onder de mogelijke cursussen en workshops. Het is de kunst om niet van het ene naar het andere te huppelen en om kaf van koren te scheiden; ook een soort schei-kunde dus :-). Inmiddels heb ik de nodige ervaringen en inzichten opgedaan en weet ik dat er meerdere wegen naar Rome leiden. Mijn uitdaging is, om gewoon op pad te gaan en te blijven, en te vertrouwen op de route. De valkuil is het twijfelen tussen de verschillende mogelijkheden, die er allemaal aanlokkelijk uitzien. En dan mijn oude valkuil: niet te kunnen kiezen omdat ik bang ben een (in dit geval letterlijke) 'gouden kans' te missen.

Het gaat uiteindelijk om het vertrouwen en het besef dat elke route zijn eigen hoogte- en dieptepunten biedt en dat het uiteindelijke resultaat hetzelfde is: het werken aan persoonlijke groei. Er is geen goede of foute weg: het gaat om het volgen van de weg...het zoeken van het goud. Het ego wil het einddoel al zien, en er naar toe werken: de "beker", de roem en de glorie, als beloning voor het harde werken, het talent, of de slimme zetten. Het draait echter niet om het ego. Ieder mens representeert een stukje van de geestelijke wereld; als we de hemel hier op aarde willen zien, dan zullen we onszelf moeten omvormen tot het edelste der edelen: het goud van de alchemisten. En het moeilijkste van alles vind ik, dat dit een hele lange, moeilijke en vrij eenzame weg is, en dat het resultaat  hier op aarde vrijwel niet te toetsen is. Een verzachtend idee is, dat er velen met mij op dezelfde weg zijn, en dat we elkaar kunnen steunen. Voor zo'n omvangrijke opdracht lijkt een heel leven opeens niet eens zo heel lang...

Gevangen engel

Waarom doen zoveel mensen mee met de loterij? Omdat ze door het bezit van veel geld denken dat dan 'alles anders en beter' wordt? Maar is dat eigenlijk wel helemaal afhankelijk van geld? Ik vraag het me af. Geld wordt op die manier dus gezien als 'leverancier van onbeperkte vrijheid'. Ja, het lijkt me ook heerlijk om een zak geld te hebben en alles te doen en te kopen waar ik nu behoefte aan denk te hebben. Wordt daarmee alles beter en anders? Ik kan er waarschijnlijk een tijdje heel blij mee zijn, maar uiteindelijk loop ik toch tegen de wezenlijke belemmeringen van mijn leven aan: mijn ongeduldigheid, mijn perfectionisme, mijn korte lontje, mijn ontevredenheid, etc etc; voorbeelden genoeg te verzinnen!

Dus zo bezien levert die jackpot uiteindelijk alleen maar uitstel van executie op?!
Het is dus eigenlijk niet het tekort aan geld wat mij beperkt, belemmert. Want die belemmering is er wel degelijk, weliswaar niet direct in de vorm van boeien, maar feit is dat ik mezelf gevangen kan voelen. De ideeën die ik heb over de reden waarom ik me belemmerd voel, variëren van geld, mijn werk, familie, omgeving, kwaliteiten, etc. Daarmee maak ik me dus slachtoffer van de omstandigheden. Terwijl ik me inmiddels besef dat ik het eigenlijk zelf ben die muren bouwt, in plaats van een springplank. Maar waarom doe ik dat...?!

Volgens mij heeft dat alles te maken met een onbewuste, diepgewortelde angst voor verandering. Het is veel comfortabeler om alles bij het (bekende) oude te houden, dan het onbekende nieuwe in te stappen. Ik leerde onlangs tijdens mijn mediation opleiding dat de meeste mensen liever kiezen voor een bekend nadeel, dan iets nieuws te proberen, dat mogelijk voordeel oplevert. Gelukkig, ik lijk (soms) op een mens :-).  Dat doet me weer denken aan een mooie tekst van Marianne Williamson over onze diepste angst (zie ook de blog die ik hierover een tijd geleden schreef: http://www.mijneigenkoning.blogspot.nl/2013/05/onze-diepste-angst.html)

Maar waar zit 'het knopje' om die 'angst' uit te zetten en mijn boeien af te werpen? Weet ik dan echt wat ik anders zou willen als ik geen belemmering meer had? Het onder woorden brengen van mijn diepste verlangens blijkt de bottleneck te zijn...Er zitten allerlei verborgen stemmetjes, oordelen, in mij die me tegenhouden. Ik heb ze al heel lang bij me, het zijn vertrouwde bekenden. Ze gaan ook wel door het leven als de innerlijke criticus. Zo herberg ik de realist, de rationalist, de bezorgde moeder, de angsthaas, de twijfelaar, de perfectionist, de controlefreak, de idealist, de pessimist, de voorzichtige, de opportunist, de waaghals, en nog vele anderen, die zich op de meest onverwachte momenten laten horen; soms alleen, soms tegelijk. Die stemmetjes zijn er niet om mij te jennen, ze hebben oorspronkelijk als taak mij te helpen.

Dat stamt nog van heel vroeger doordat ik mezelf afwees en me indekte, en ik mezelf zo tegen de (pijn van de) afwijzing van een ander dacht te beschermen. Dit beschermingsmechanisme was ooit het enige middel dat ik had. Gelukkig ben ik nu ouder, en hopelijk wijzer, en heb ik vele andere middelen in mijn rugzak verzameld die evenwicht bieden aan die innerlijke criticus. Ik kan de angst van de innerlijke criticus benoemen: namelijk de angst dat het engeltje dat neerdaalde op de aarde beschadigd zou kunnen worden. Echter, dat (b)engeltje is inmiddels groot en sterk en kent de gevaren en ook de mogelijkheden om die te voorkomen, plus het vertrouwen dat daar bij hoort. En daardoor wordt duidelijk dat er geen angst hoeft te zijn: ik mag zijn wie ik ben! En door te focussen op wie ik ben, met al mijn talenten, open ik zelf de deur naar mijn toekomst en heb ik die boeien niet meer nodig...!