Mijn eigen koning worden LXIII.
Wat gaat de zomer weer snel voorbij: de eerste zonnebloemen hebben alweer de karakteristieke pitjes, kenmerkend voor een volgende fase in de levenscyclus van deze plant. En ook deze met zaden gevulde bloemen zijn erg decoratief en fotogeniek; ik moest er vandaag gewoon een foto van maken. De ongelofelijk symmetrische patronen waarmee de pitjes gerangschikt zijn, ik blijf me erover verbazen. En als je je beseft wat er gebeurt als alle zaden van al die zonnebloemen ooit weer zonnebloem zouden worden....
Dat besef bracht me bij een herinnering aan een zaaiactie van jaren terug. Ik had het plan om tomaten te gaan kweken, in een paar langwerpige plantebakken. De geplante zaadjes groeiden voorspoedig, al snel had ik bakken overvloedig gevuld met tomatenplantjes. Ik had ooit ergens wel van spenen gehoord, maar dacht dat dat niet hoefde, de planten konden toch best gezellig dicht op elkaar staan? Dan hoefde ik ze ook niet op te binden, steun hadden ze aan elkaar. Helaas, er kwamen van die vier bakken met tomatenplantjes maar 4 tomaten dat jaar....
De natuur heeft niet voor niets een ruime 'veiligheidsmarge' ingebouwd: niet al het kikkerdril wordt kikker, niet alle paardebloemzaadjes worden paardebloem (hoewel, soms zie ik gele weiden die het tegendeel lijken te bewijzen), en niet alle eikeltjes worden eik. En stel je voor dat al het sperma in staat zou zijn alle eicellen te bevruchten.... Gelukkig is dit alles fysiek gewoon onmogelijk. Het wordt dus spannend als we ons als mens in dit mooie systeem gaan mengen, wat we al sinds oudsher doen natuurlijk, al dan niet met het besef wat we aan het doen zijn. Recent voorbeeld van hoe ver we daarin gaan is het Monsantoverhaal.
Uit bovenstaande blijkt al dat ik een fascinatie voor zaden heb. Het is bijzonder om te zien dat ze er in alle mogelijke soorten en maten zijn, en dat de vorm vaak helemaal niets zegt over wat er uit groeit. Eigenlijk is dat vergelijkbaar met de zaden die wij als mensen in ons dragen, in de vorm van gedachten en ideeën; allemaal mogelijke kiempjes voor de toekomst. Ook dat vind ik enorm intrigerend. Hoe ga je als mens met die kiempjes om? Geef je ze allemaal aandacht, dan word je waarschijnlijk knettergek. Hoe beslis je dan welk zaadje, welke gedachte, welk idee je aandacht geeft, en laat je dat bepalen door je ego, of door je werkelijke 'ik'....hoe bewust doe je dat?! We zijn als mens in potentie zo krachtig!
Volgens mij is het een subtiele afstemming tussen hemel en aarde: we zijn als mens in feite de aarde waarin de zaden van de hemel kunnen kiemen en tot bloei kunnen komen door wat wij er mee doen. Als je het zo beziet hebben we een moeilijke, verantwoordelijke, maar prachtige taak. Maar, als we eenmaal kiezen voor het koesteren van een zaadje, dan is het toch weer een geruststellende gedachte om het volgende te beseffen:
De hele vrucht is al aanwezig in het zaad
Tertullianus
