Spiegel

Mijn eigen koning worden VIII

 

De wereld laat jou zien wat in jou leeft, las ik ergens vandaag. In eerste instantie klinkt dat tegenstrijdig. Hoezo zie ik buiten mijzelf wat er in mijzelf leeft? Als ik een lantarenpaal zie, leeft er toch geen lantarenpaal in mij? Of moet ik dat niet zo letterlijk zien? De vraag stellen is hem al beantwoorden. Het feit dat die lantarenpaal mij opvalt, zou kunnen betekenen dat er in mij een lichtpunt is. En afhankelijk van het tijdstip van de dag dat ik hem zie, de plek waar de paal staat, het soort paal (mooi, lelijk, oud, nieuw, etc), zegt dat misschien wel iets over de toestand van dat lichtpunt in mij? De enige die daarop het antwoord zou kunnen weten, ben ik zelf.

Ik zeg met opzet 'zou kunnen weten', want soms zijn de aanknopingspunten listig vermomd. En soms wil ik overeenkomsten tussen buiten en binnen misschien wel niet (h)erkennen...Zou het zo kunnen zijn, dat wat me om mij heen opvalt, opvalt omdat het raakt aan iets binnen in mij? Verklaart dat waarom ik 20 keer dezelfde route kan rijden en dat me de 21e keer iets op valt, wat ik daarvoor nooit heb gezien, terwijl het er al die tijd al geweest moet zijn? 

Het doet mij denken aan een wandeling die ik een jaar geleden rond deze tijd maakte in de Eifel. Ik had het geluk een aantal dagen helemaal alleen op pad te zijn en was een mooi boek aan het lezen van Thomas Moore (zorg voor de ziel). Naar aanleiding van een passage in dit boek, ging ik wandelen met de vraag: welk stuk van mijn ziel vind ik terug in de wereld? In eerste instantie had ik die vraag zo beantwoord met een aantal elementen; zingende vogels, zonnestralen, etc.
 
Maar al verder lopend kwam ik tot de conclusie dat de brandnetels, de mieren, de rotsen, de stukjes steen, de tere plantjes, de sterkere varens, de grote bomen, het kabbelende water, de vieze glibberige blubber, de lastige vliegen, de....en ga zo maar door....dat alles in de wereld een uiting is van mijn ziel. Elk mens heeft daarin zijn specifieke 'mix' en die mix is ook nog in meer of mindere mate aan verandering onderhevig (ook hier komen we dus weer een mens-specifieke mix en transformatie tegen, net als in mijn blog van 2 dagen geleden, over vrijheid).

En die vieze blubber of die lastige vliegen zijn moeilijker te accepteren (en dus moeilijker te zien?!) dan die fijne zonnestralen of die mooi zingende vogels. Maar het één kan niet zonder het ander, in de buitenwereld; dus dat zou wel eens kunnen betekenen dat dat in mij net zo geldt...!

De buitenwereld is dus eigenlijk een grote spiegel, en die spiegel is in staat je je hele eigen innerlijke 'waarheid' te laten zien....mits je dat zelf wilt zien!